W Księstwie Warszawskim urzędowo bałwochwalczo wielbiono Napoleona, ale ówczesna polska elita polityczna pozwalała Napoleonowi wykorzystywać Księstwo Warszawskie, licząc, że otworzyło się okno możliwości wskrzeszenia Polski w historycznych granicach.
Dzisiejsza Rosja jest agresywną siłą rewizjonistyczną, która ustami Putina i Ławrowa wyraża pragnienie powstania świata postzachodniego i odrodzenia rosyjskiej wielkości.
W ponad 50 mediach na całym świecie ukażą się w ten weekend teksty prezydenta i premiera RP, polskich historyków, intelektualistów, liderów opinii w kolejnej odsłonie globalnego projektu Instytutu Nowych Mediów “Opowiadamy Polskę światu”. Okazją jest 230. rocznica Konstytucji 3 Maja.
W radosnym wiosennym nastroju obchodzimy w Polsce wielkie święto narodowe, którego geneza sięga XVIII stulecia. Stanowi ono pamiątkę uchwalonej 3 maja 1791 roku konstytucji, zwanej Ustawą rządową lub Konstytucją 3 maja. Była to pierwsza w Europie i druga w świecie nowoczesna ustawa zasadnicza.
Polski historyk Ignacy Chrzanowski porównał upadek Rzeczypospolitej do sytuacji człowieka chorego, który podjął skuteczne leczenie, ale zanim wstał z łóżka, sąsiedzi zamordowali go, by zagrabić jego majątek. Austria, Prusy i Rosja dokonały bowiem bezprecedensowej zbrodni, a w następnych dekadach usilnie pracowały nad tym, by ją zatuszować.
„Witaj maj, piękny maj, / U Polaków błogi raj…” – śpiewały pokolenia, a okrzyk „Trzeci maja!” towarzyszy od ponad 200 lat patriotycznym manifestacjom Polaków na całym świecie.
Konstytucja 3 maja z 1791 r. pozostaje jednym z tych wydarzeń w dziejach Polski, które pozwalają wierzyć w mądrość i żywotne siły narodu. Jej moc i triumfalny wymiar najlepiej wyraził Jan Matejko.
To ekonomia jest jednym z fundamentów suwerenności. Są dziedziny gospodarki, w których polskie firmy już teraz zaliczane są do grona globalnych czempionów.
Głównym problemem polityki USA są wyraźne sygnały niepełnej sprawności prezydenta. Biden zapomina podstawowe nazwiska i nazwy, boi się otwartych konferencji prasowych. Chiny i Rosja mogą to wykorzystać.
Najbliższe dwie dekady staną pod znakiem „kwestionowania istniejącego porządku” zarówno w ramach poszczególnych społeczeństw, jak i w skali ogólnoświatowej, wynikającego z wyzwania, jakie dla Zachodu stanowi rosnąca potęga Chin.
Odpowiedzią na próby ponownego umocnienia swojej potęgi przez Rosję jest stworzenie sojuszu rozciągającego się od krajów bałtyckich po Rumunię.
Czy stajemy w obliczu dramatycznych wydarzeń? Nie można tego wykluczyć. Wszystko jest niepewne – z tym że znacznie bardziej niż zwykle.
Zachód wykazuje się reaktywnością, ospałością w nakładaniu sankcji i brakiem czytelnego planu. Zbyt często Zachodowi nie udaje się przewidzieć działań Kremla, zrozumieć jego intencji czy w pełni pojąć dynamiki bezpieczeństwa w krajach euroazjatyckich.
Wstyd to przyznać, ale jestem przekonany, że prezydent Stanów Zjednoczonych nie był zainteresowany tym, co Karski miał mu do przekazania. Ten brak reakcji zapowiadał to, co się stało po wojnie. Alianci uznali, że konieczność pokonania Niemców jest ważniejsza niż niepodległość Polski. Milczenie, które zapadło w Londynie i Waszyngtonie nad raportami O’Malleya i Karskiego, przesądziło o losie Polski na ponad cztery powojenne dekady.
Przez 1800 z ostatnich 2000 lat Indie i Chiny były wyłącznymi członkami G2, dwóch największych gospodarek świata. I mogą z łatwością ponownie stworzyć ten klub.
W przypadku Rosji ważniejsze od pytania, kiedy nastąpi zmiana systemu władzy w tym kraju, jest pytanie, w jakim kontekście międzynarodowym ta zmiana będzie się dokonywała.
Wszystkie konflikty wzniecane przez Rosję i jej sojuszników wpływają negatywnie na nasze bezpieczeństwo. To najważniejsze wyzwanie stojące dziś przed Europą i Stanami Zjednoczonymi, niezależnie od wszystkich spraw, które nas dzielą.
„Rodzinna fotografia” prezydenta Recepa Tayyipa Erdoğana z przewodniczącym Rady Europejskiej Charlesem Michelem oraz szefową Komisji Europejskiej Ursulą von der Leyen bez wątpienia wpłynie pozytywnie na notowania prezydenta Turcji.
Zawieranie wspieranych przez USA sojuszy regionalnych, takich jak Trójmorze, stało się ważną częścią strategii obronnej Europy Wschodniej.
Miał rację Włodzimierz Bolecki, gdy podkreślał niedawno w „Arcanach”, że Czapski nie był narcystycznym estetą, bo „nawet gdy z nieskrywanym zachwytem opisuje barwy, kształty i zapachy świata […], zawsze pyta o sprawy podstawowe”.
