Władimir Putin jest specjalistą w zaskakiwaniu. Nie możemy skupiać się na jednej jego taktyce. Powinniśmy analizować i myśleć jak Rosja, żeby móc się przed Rosją bronić.
Zapraszamy do lektury! Najnowsze wydanie „Wszystko Co Najważniejsze” dostępne w EMPIKach w całym kraju, w Księgarni Polskiej w Paryżu (123, Bd Saint-Germain), a także wysyłkowo, wydania archiwalne i bieżące oraz prenumerata, w SKLEPIE IDEI: www.SklepIdei.pl/wcn.
Decyzja administracji Bidena o przyzwoleniu na ukończenie Nord Stream 2 jest historycznym błędem. Oddanie gazociągu do użytku będzie jak geopolityczny kamień młyński uwiązany u szyi USA i Europy.
W najczarniejszym scenariuszu Ukraina mogłaby stać się areną kolejnej w historii wojny zastępczej Rosji z Zachodem. Dla Moskwy oznaczałoby to ogromne koszty. Dla Kijowa niemal ostateczne przekreślenie szans na integrację euroatlantycką.
Przyjęło się uważać, że im liczniejsza klasa średnia, tym bardziej kraj jest demokratyczny. Ale w państwach postkomunistycznych klasa średnia ma silne tendencje autorytarne.
Aby zapewnić bezpieczeństwo, nie wystarczy już tylko silna armia. Potrzebujemy również silnych społeczeństw.
Muzyka Fryderyka Chopina w znacznej mierze kształtowała rosyjską kulturę – stała się takim sztandarem i symbolem kultury i tradycji pianistycznej jak muzyka Czajkowskiego, Skriabina czy Rachmaninowa
Rosyjska inwazja prawdopodobnie rozpoczęłaby się od bombardowania, którego celem byłoby wymuszenie szybkiej kapitulacji. Dlatego Ukraina potrzebuje wzmocnienia obrony przeciwlotniczej.
Rosja, zmuszając Zachód do podjęcia rozmów na temat „gwarancji”, uzyskała zapewne swobodę działania w obszarze uznawanym za wyłączną strefę „wspólnego bezpieczeństwa”. To stary zabieg kremlowskiej dyplomacji.
W relacjach w trójkącie Niemcy-Ukraina-Rosja mamy do czynienia ze złożoną plątaniną sprzeczności. Berlin składa deklaracje działań opartych na wartościach demokratycznych, ale jednocześnie widać wpływ na decyzje polityczne środowisk zainteresowanych priorytetową współpracą z Rosją.
Niemcy wspomogły powstanie rosyjskiego reżimu. Skorumpowany i coraz bardziej autorytarny system otrzymał od Berlina legitymację oraz wsparcie – pisze John LOUGH
Jako kandydat na urząd prezydenta Joe Biden składał obietnice, dzięki którym wygrał wybory. Jako urzędujący prezydent nie potrafi ich jednak spełnić.
To nie rozłożenie sił NATO, lecz atrakcyjność oferowanych przez nie wartości stanowi faktyczne zagrożenie dla Kremla. Wiemy również, że tak naprawdę chodzi tu o reinterpretację historii przez prezydenta Putina i o jego niespełnione ambicje dotyczące Ukrainy.
I Rzeczpospolita to niezwykle ciekawy eksperyment życia obywatelskiego. Wprawdzie ograniczony do jednej grupy społecznej, ale jednak liczącej setki tysięcy wolnych ludzi, czyli więcej niż wówczas w jakimkolwiek kraju europejskim.
Rzeczpospolita była wspólnotą obywateli, których celem była wolność. Nie istniała po to, by wspierać ambicje swoich monarchów, podbijać terytoria, gromadzić bogactwa i zdobywać chwałę. Chodziło o wolność.
W ostatnim dziesięcioleciu doszło do odwrócenia ryzyka geopolitycznego – Stany Zjednoczone i Unia Europejska to obecnie dwa główne źródła niepewności, podczas gdy autorytarne reżimy, takie jak Chiny czy Rosja, stają się synonimem stabilności i spoistości.
Okazać się może, że po pierwszym roku prezydentury Joe Bidena Ameryka nie będzie coraz bardziej zjednoczona, ale wręcz przeciwnie – bardziej podzielona – komentuje w komentarzu #NajważniejszeDnia Michał KŁOSOWSKI, zastępca redaktora naczelnego Wszystko co Najważniejsze.
Państwa mające tendencje rewizjonistyczne wyraźnie nie przejmują się Joe Bidenem. I to nie jest prosta konsekwencja zmiany równowagi sił na świecie. Biden pozwolił na to, żeby być postrzeganym jako słaby.
Prozachodniość Polski nie powinna deformować faktu leżenia na styku dwu ekonomicznych superukładów: euroatlantyckiego i euroazjatyckiego. To trzeba konsekwentnie wykorzystywać, handlując, stymulując transfery kapitału i technologii oraz rozwijać kapitał ludzki poprzez jego wzbogacanie wiedzą i doświadczeniami zdobywanymi poprzez wymianę na wszystkich kierunkach.
Europa w najbliższych dekadach zostanie całkiem zmarginalizowana. Widać to choćby po liczbie mieszkańców naszego kontynentu. Na początku XX wieku stanowili oni 20 proc. wszystkich mieszkańców globu. Teraz – 7 proc. Sytuacja demograficzna naszego kontynentu jest bardzo niepokojąca, dotyczy to szczególnie krajów Europy Wschodniej. Źle to wygląda, zwłaszcza gdy się tę sytuację porówna z tym, co się dzieje w Chinach czy państwach afrykańskich. Także USA mają korzystną strukturę demograficzną.
