Świat przypomina coraz bardziej globalną wioskę, gdzie każdy mieszka w domu o innej wielkości i innym standardzie. Wiemy, że nie uda nam się żyć w zgodzie, jeżeli w sąsiednim domu dojdzie do kłótni.
Polska przez dziesięciolecia słusznie naciskała na USA, aby potraktowały wsparcie dla demokracji jako jeden z najważniejszych celów strategicznych. Obecnie Polska jest czasem postrzegana jako państwo, które przedkłada obronę suwerenności narodowej nad obronę uniwersalnych standardów demokratycznych.
Europa, jak kiedyś Ruch Państw Niezaangażowanych, chce się trzymać swoich wartości i czerpać korzyści ze współpracy zarówno z USA, jak i z Chinami. Ale łączenie sprzecznych wpływów to nie lada wyzwanie.
Joe Biden to ikona współpracy transatlantyckiej. Polityk, który przez całą dotychczasową karierę był zwolennikiem wzmacniania NATO i prowadzenia przez Sojusz polityki otwartych drzwi. Państwa uczestniczące w Inicjatywie Trójmorza należą zaś do największych beneficjentów tego podejścia.
Głównym wyzwaniem stojącym zarówno przed stolicami europejskimi, jak i Waszyngtonem w odniesieniu do Europy Wschodniej i Południowo-Wschodniej jest gotowość do szybkich reakcji na gwałtownie rozwijające się kryzysy oraz taka sama determinacja, jaką w takich warunkach demonstruje Rosja na obszarze ciągnącym się od Kaukazu po Ukrainę i Bałkany Zachodnie.
Niedawne dołączenie przez Australię do Regionalnego Kompleksowego Partnerstwa Gospodarczego przyciągnęło uwagę świata ze względu na znaczenie umacniania stosunków ekonomicznych i geopolitycznych w regionie Azji i Pacyfiku. Porozumienie to pomija jednak problemy związane z prawami człowieka i pracownika.
Nie ma wątpliwości, że św. Jana Pawła II należy uznać za współpatrona Europy. Będąc jedną z najwybitniejszych postaci XX wieku, był także jednym z niewielu, którzy rozumieli, że można być jednocześnie wspaniałym patriotą i Europejczykiem.
Zielony marketing strącił cywilizację nauki i postępu z piedestału, narzucając swoją agendę technologiczną pełną rozwiązań „made in Nature”. Gdy te okazują się niedoskonałe, szybko znajdują wsparcie ze strony polityków. To wtedy zielona ideologia przejmuje władzę i zaczyna dyktować warunki.
Marine Le Pen nie jest w stanie stworzyć jakiegokolwiek poważniejszego sojuszu w Europie Środkowej. Brak wiarygodności oraz rusofilstwo uniemożliwiają jej płynięcie na fali popularności środkowoeuropejskich populistów. Nie potrafi przekonać, że jest sojusznikiem Środkowej Europy we Francji. Nie jest także postrzegana jako atrakcyjny polityk w oczach wyborców PiS-u czy Fideszu, jak udało się to wcześniej Matteo Salviniemu. Głosu Marine Le Pen w Europie Środkowej nikt nie słucha.
Jeżeli Brazylijczycy nam strzelą trzy bramki, to jest przykre, ale nie jest niesportowe. Jeżeli jednak będą łamać kości naszym zawodnikom i przepłacą sędziego, to co innego. Chiny na rozmaite sposoby oddziałują na świat Zachodu, robią to w skoordynowany sposób, ich wpływ rośnie. Czy powinniśmy stawić im czoła, czy do tego jeszcze się na nich obrażać?
Bruno RETAILLEAU, Jan ROKITA, Ludwik DORN, prof. Massimo PIGLIUCCI, Bogdan ZDROJEWSKI, Jadwiga EMILEWICZ, Ryszard BUGAJ, Prof. Michel WIEVIORKA, prof. Renato CRISTIN, Laszlo TROCSANYI, Beata DASZYŃSKA-MUZYCZKA, Mateusz MORAWIECKI, Jarosław SZAREK, prof. Zdzisław KRASNODĘBSKI, prof. Francois HARTOG, Imre MOLNAR, prof. Jeff JARVIS, Katarzyna i Andrzej ZYBERTOWICZOWIE, prof Remy BRAGUE w najnowszym wydaniu “Wszystko Co Najważniejsze”, nr 25.
Powrót Nawalnego do Rosji jest problemem dla tamtejszego reżimu – który musi zająć stanowisko. Na kilka miesięcy przed wyborami do Dumy rząd Miszustina stoi przed alternatywą: okazać słabość (wypuszczając Nawalnego) czy też dać ujście represjom wobec niego, czyniąc go bohaterem opozycji.
Przeszliśmy drogę od regionu, który przez długi czas prawie nie istniał w świadomości głównych aktorów światowej sceny. Staliśmy się regionem, który jest jednym z najbardziej dynamicznie rozwijających się obszarów globu i aspiruje do kategorii cywilizacyjnych centrów.
Kraje Europy Środkowo-Wschodniej w ciągu najbliższej dekady znacznie zwiększą dochód na głowę mieszkańca tego regionu i dogonią gospodarki południa Europy
Europa Środkowa może dziś znacząco przyczynić się do wypracowania przez UE swojego statusu geopolitycznego mocarstwa w przyszłym ładzie światowym.
Rozsądne jest zasugerowanie, że odkąd Unia Europejska się powiększyła w 2004 i 2007 r., Europa Wschodnia przestała istnieć jako odrębny region. Została wtedy w dużym stopniu włączona do Europy jako całości, a na horyzoncie wciąż jawi się nam przyszłe rozszerzenie Wspólnoty.
System PO-PiS coraz bardziej przypomina czasy saskie, czyli „pasjonujące” życie polityczne połączone z postępującą destrukcją polityki.
Jeśli nie odrodzi się naród wierny zasadom ojców założycieli, amerykańska demokracja zacznie przeżywać swoją najczarniejszą godzinę. Przed nami exodus ze Stanów Zjednoczonych w stronę Starego Kontynentu. Exodus do Europy ludzi, idei, kapitału.
Unia Europejska nie powinna zapominać, że Chiny rządzone przez partię komunistyczną są jej strategicznym rywalem. Nasze kraje muszą wzmocnić instrumenty nadzoru nad chińskimi inwestycjami, bo tylko w ten sposób na dłuższą metę zapewnimy sobie suwerenność gospodarczą, ochronę dziedzictwa i bezpieczeństwo. Jeśli nie będziemy kierować się logiką coraz intensywniejszej reindustrializacji, Unia Europejska może stać się zachodnim laboratorium sinoglobalizacji.
Pamiętam, jak w 2012 roku pewien think tank z Unii Europejskiej opracował ważne badanie na temat jej przyszłości. Już wtedy przewidywano, że do 2050 roku udział Europy w światowej produkcji gospodarczej spadnie z poziomu z 2012 roku, czyli o ponad 20 procent, do 15–17 procent
