Janis WARUFAKIS: “W momencie, gdy kategorycznie nie zgodziłem się na żaden kredyt, Wolfgang Schäuble zaproponował mi, że zawsze mogę „wynieść się z Europy”. Gdy powiedział „wypad z euro”, zapytałem go, czy ma mandat od kanclerz Angeli Merkel, żeby składać mi takie propozycje. Zakłopotany odpowiedział: „Nie, jeszcze nie”. Umówiłem się więc, że ja zadzwonię do Aleksisa Tsiprasa, aby otrzymać zgodę na taką rozmowę, a Schäuble do kanclerz Angeli Merkel. Otrzymałem pozwolenie 10 minut później. On zaś odkładał rozmowę przez kilka dni. Gdy się spotkaliśmy, powiedział mi, że obawia się, że jeśli powie kanclerz o tym, to ona nie da mu niezbędnej zgody. Dzięki temu wiedziałem, że mam go w garści. Tak więc grexit nigdy nie był naszą strategią, lecz był strategią Schäuble’a”.

W relacjach w trójkącie Niemcy-Ukraina-Rosja mamy do czynienia ze złożoną plątaniną sprzeczności. Berlin składa deklaracje działań opartych na wartościach demokratycznych, ale jednocześnie widać wpływ na decyzje polityczne środowisk zainteresowanych priorytetową współpracą z Rosją.

W ostatnim dziesięcioleciu doszło do odwrócenia ryzyka geopolitycznego – Stany Zjednoczone i Unia Europejska to obecnie dwa główne źródła niepewności, podczas gdy autorytarne reżimy, takie jak Chiny czy Rosja, stają się synonimem stabilności i spoistości.

Unia Europejska jest największym rynkiem na świecie, najbogatszym obszarem kuli ziemskiej, najbardziej stabilnym, z najlepiej wykształconym społeczeństwem. Mogłaby być silna. Ale decyduje się być słaba. Przekonana o swojej schyłkowości chyli się ku upadkowi.

Liberalny model, w którym wychowuje się obywatela we wrogości do państwa, narodu, szkoły, rodziny i innych wspólnot, nie ma dziś racji bytu. Wychowywanie tylko
w poczuciu wielkich roszczeń to wychowywanie pokoleń frustratów.

To nie obecny polski rząd, ale obywatele Francji i Holandii zablokowali próbę wyraźnej konstytucjonalizacji UE w referendum zaledwie rok po jej rozszerzeniu w 2004 r. Traktat konstytucyjny „miałby być traktatem, który nie tylko nie naruszałby prawa UE, ale także nie byłby traktatem konstytucyjnym”. Podczas gdy traktat konstytucyjny „skodyfikowałby doktrynę supremacji prawnej UE”, postanowienie to zostało usunięte z jego następcy, traktatu lizbońskiego, co ponownie wskazuje, że konsensus w sprawie supremacji prawnej UE nie jest tak silny, jak się często twierdzi.

Nie znalazł swojego de Gaulle’a, wobec tego postanowił sam wyjść na ring. Nie po to wybrał całym sercem Francję, aby bezczynnie obserwować jej degrengoladę.

To jedna z ciekawszych debat XI Kongresu Polska Wielki Projekt. W debacie, którą poprowadził prof. Ryszard LEGUTKO, dyskutowali Todd HUIZINGA, prof. Francisco José CONTRERAS, i prof. Renato CRISTIN.

Trudno sobie wyobrazić, żeby nagle pojawiła się jedna, uniwersalna, pasująca każdemu państwu członkowskiemu Unia. Z prostej przyczyny: nie ma czegoś takiego jak europejski Demos.

Francis FUKUYAMA, Andrzej DUDA, Michał KLEIBER, Slavoj ŻIŻEK, Anne APPLEBAUM, Grzegorz KOŁODKO, Raphaël GLUCKSMANN, Sir DAVID ATTENBOROUGH, George FRIEDMAN, Adam GLAPIŃSKI, Janis WARUFAKIS, Karol NAWROCKI, Eryk MISTEWICZ…

Do dzisiaj władze Węgier nie sformułowały żadnej deklaracji potępiającej przebieg wyborów prezydenckich na Białorusi, a także działania białoruskich władz wobec białoruskich władz uczestniczących w demonstracjach czy w sprawie więźniów politycznych przetrzymywanych w białoruskich więzieniach.

Jak można nie widzieć, że jest to agresja, wojna hybrydowa, a nie kryzys migracyjny? Reżimowe wojsko gromadzone na granicy, głodzące uchodźców, strzelające w powietrze i terrorem wymuszające posłuszeństwo, uzbrajające ich w kamienie i gaz łzawiący do atakowania polskiej straży granicznej, policjantów i żołnierzy – to jest agresja. Białoruscy żołnierze w nocy niszczą drut kolczasty, żeby migranci mogli przejść, i prowokują Polaków, żeby wywołać poważny incydent – to jest agresja.