Koronawirus może tkwić w każdym z nas, jak pas szahida, do którego nie mamy detonatora. Każdy człowiek spotykany w sklepie może być chodzącą bombą. Jak możemy być wobec tego wspólnotą? I jaką wspólnotą? Wspólny strach wcale nas nie łączy.

En 2017 nous commémorons le 150e anniversaire de Marie Curie et le 120e anniversaire de sa fille Irène. Dans son nouveau cycle Wszystko Co Najważniejsze #Curie 2017 Anna BIAŁOSZEWSKA vous invite au Musée Curie à Paris.

Żołnierze Armii Czerwonej, również po śmierci, są – niestety – jedynie użytecznym narzędziem propagandy rosyjskiej. Tak samo jak pomniki wznoszone przez radzieckich artystów. Ich szlak przez Polskę to szlak hańby i wstydu Rosji.

Czy powinniśmy przyjmować uchodźców? Zanim powiemy “tak”, trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie „jak”. To bowiem będzie fundamentem wszelkich działań, które będziemy podejmować, i problemów, z którymi przyjdzie nam się zmierzyć w ciągu najbliższych 20-30 lat – Anna BIAŁOSZEWSKA polemizuje z Pawłem RABIEJEM.

Ludwik IX Święty, znany głównie z krucjat do Ziemi Świętej, w 1241 roku zakupił za zawrotną kwotę najcenniejsze relikwie chrześcijaństwa – koronę cierniową Jezusa, fragment krzyża oraz inne przedmioty związanych z Męką Pańską, Matką Bożą i świętymi. Aby należycie je przechowywać wybudowana została dwupoziomowa kaplica – relikwiarz.

W 2017 r. obchodzimy 150. rocznicę urodzin Marii Skłodowskiej – Curie oraz 120. rocznicę urodzin jej córki – Ireny. W nowym cyklu Wszystko Co Najważniejsze “#Curie2017” do paryskiego Muzeum Curie zaprasza Anna BIAŁOSZEWSKA.

Od kilku lat obserwuję z przykrością, że przed rocznicą Powstania Warszawskiego wywoływane są awantury. Co roku – z rozmysłem, świadomie, przygotowując z dużym wyprzedzeniem kolejne i kolejne operacje niszczenia pamięci, skłócania, zatruwania atmosfery.

Na osobisty użytek nazwałam styl opery “antyczno-barokowym eklektyzmem histerycznym z dodatkiem wszystkiego”. Główne pomieszczenia budynku są bowiem ciemne, przeładowane absolutnie wszelkimi możliwymi ozdobami, czego zapowiedzią jest pretensjonalna le bassin de la Pythie. Jej ornamentyka jest tak rozbudowana, że aby dokładnie obejrzeć detale, należałoby w tym miejscu spędzić godzinę.

„Od młodości fascynowała mnie Biblia. Zawsze mi się wydawało i nadal wydaje, że jest największym źródłem poezji wszystkich czasów. Biblia jest jak rezonans natury i tę tajemnicę próbowałem przekazać… Lecz ja Biblii nie czytałem, ja ją śniłem” powiedział kiedyś Chagall. I rzeczywiście – oglądając jego obrazy z cyklu “Pieśń nad pieśniami” mamy wrażenie snu, barwnego, intensywnego, przesyconego zmysłowością a jednocześnie wzniosłego, jakby na granicy pomiędzy erotyką a poezją, sacrum i profanum.

Bazylika Saint – Denis była miejscem gdzie przechowywano chorągiew króla, który przed udaniem się na wyprawę otrzymywał ją wraz z błogosławieństwem z rąk opata. To tutaj właśnie Joanna D’Arc przyszła poświęcić swoją broń, tutaj także Henryk IV wyrzekał się religii protestanckiej, mówiąc że “Paryż wart jest mszy”.

Obrazy Chagalla na każdym, kto odwiedza to miejsce, robią olbrzymie wrażenie. I to nie tylko ze względu na swoje imponujące rozmiary, ale także kolorystykę – głębokie, wysycone i czyste barwy, które “opowiadają” historie w nie mniejszym stopniu niż namalowane postaci. Każde z płócien przez swoją kolorystykę wprowadza oglądającego w nastrój, który Chagall chciał przekazać, każdy kolor ma swoje znaczenie i symbolikę, zaś kontrastowy akcent eksponuje główną scenę obrazu.

“Służby publicznej brak mi dziś w mediach. Nie dziwię się więc, że coraz częściej ludzie przenoszą się ze swoją potrzebą uczestniczenia w życiu społecznym do sieci. To tam tworzymy dziś media publiczne. To tam przeniosły się rzeczywiste media i rzeczywista debata o sprawach najważniejszych” – pisze Anna Białoszewska, redaktor naczelna “Wszystko Co Najważniejsze”.

Twitter nie ma hamulca nie tylko dla epitetów i pospolitego chamstwa, ale daje pole do popisu wszelkim frustracjom, uproszczeniom i kompleksom. Im szerzej rozchodzi się informacja, tym bardziej głupie i płytkie może wywołać komentarze. Czasami wydaje się, że rój twitterowiczów nie znajduje granicy absurdu.

Może nie tam znajdują się elity gdzie jest władza, może jesteśmy w stanie cofnąć mandat społeczny istniejącemu układowi sił? Może w dobie cyfryzacji, gdy wiele procesów społecznych przenosi się do sieci, tam należy szukać miejsca ich powstawania a przynajmniej wspomagania, katalizowania procesów? A może rację mają twierdzący, uważni obserwatorzy przemian generowanych przez świat nowych mediów, że zmiana przyjdzie z sieci? Dlaczego powinniśmy wykluczyć, że elitą polską może stać się Brytyjczyk lub Francuz? Albo już jest nim, już się staje, polski naukowiec, prawnik, artysta pracujący poza Polską?

Kiedy stanąć teraz w sercu Paryża, na placu Republiki, chce się powiedzieć: „Je suis Française!”. Trudno to zrozumieć, patrząc z Polski, kraju, którego historia jest tak różna i tak trudno wznieść się ponad tymi odmiennościami. Jesteśmy dziedzicami czasu, gdy państwo było wrogie swoim obywatelom i zwalczało ich systemowo, poprzez swoje służby lub wikłając ich tak, że nikt nie mógł się znaleźć poza kontrolą.

Problemem jest to, że nie wiadomo właściwie jaki jest charakter tekstu Cenckiewicza i Woyciechowskiego. Czy jest to publicystyka czy też praca naukowa, dokument, paradokument, reportaż historyczny, notatki z kwerendy po archiwach IPN uzupełnione rozmowami z bohaterem, czy inna forma? W istocie ukazał się mix dokumentów, opinii i ogólnych stwierdzeń, które są wewnętrznie niespójne.

To co jest powszechne i plebejskie jest niewiele warte jako źródło rozwoju. Wiedza, ta prawdziwa, głęboka i rzetelna, ta która rozwija nadal jest ekskluzywna i nie jest powszechna. Oczywiście wszelkie nowe myśli i idee powinny być konfrontowane również z ogółem bo to jest falsyfikuje z drugiej strony ma walor edukacyjny. Jednak ci, za którymi naprawdę warto iść to nie retweetowi “liderzy opinii” przerzucający się informacjami.

Kto był pierwszy, kto wpuścił tę wiadomość na Twittera? To dla mnie coraz bardziej istotne ze względu na wykorzystywanie sieci społecznościowych nie tylko do informacji ale i do dezinformacji, szczególnie po wydarzeniach na Ukrainie. Na Twitterze coraz ważniejsza jest kwestia wiarygodności informacji.

Nie jest to kolejna wystawa w kolejnym muzeum, ale przygoda z czasów naszych pradziadków, do której wkraczamy poprzez prezentowane samoloty, multimedia i fantastyczną komiksową grafikę stworzoną specjalnie na potrzeby tej ekspozycji przez czołowego polskiego artystę zajmującego się tematyką lotniczą i militarną.

Nie chodzi o pozostawienie tych dwudziestu domów z kościołem i cmentarzem, chodzi o zrównoważony stosunek między zabudową a ocaleniem – zabudowa funkcjonuje całkiem nieźle bo dzięki temu społeczeństwo może zarabiać, ale jeśli idzie o ocalenie – tu już kuleje.