Édouard Philippe, premier rządu, surowo: „w definicji przedsiębiorstwa w kodeksie cywilnym wprowadzimy czarno na białym zapis o konieczności uwzględniania wyzwań społecznych i środowiskowych”. Bernard Pivot, dziennikarz kulturalny, w pogoni za bon motem: „jaka jest różnica między akcjonariuszem a pracownikiem? Akcjonariusz ma akcje, a pracownik obligacje [gra słów, fr. obligations oznacza ‘obligacje’ ale też ‘obowiązki’]. Thomas Porcher, profesor ekonomii, przywołując stronniczy raport przygotowany przez jedną z organizacji pozarządowych, niezwykle uczenie: „to jakieś szaleństwo, że akcjonariusze zabierają dwie trzecie zysków”. Vincent Lindon, grający w filmie En guerre (Na wojnie), prezentując w Cannes swój następny film: „co takiego trzeba zrobić pracownikowi, żeby musiał uciekać się do rozdarcia koszuli kierownikowi działu kadr?”. Nie ma już dnia we Francji, żeby demagogicznie nie atakowano przedsiębiorców.

Może to postać dwukrotnej Noblistki Marii Curie-Skłodowskiej uratuje przyjaźń francusko-polską? Na razie migranci, pracownicy delegowani, przetargi na dostawę uzbrojenia… Wszystkie te kwestie powodują wzajemne usztywnianie stanowisk. Odwołanie się do 150 rocznicy urodzin Marii Curie-Skłodowskiej jest bardzo ciekawym pomysłem.

Pościg Mateusza Morawieckiego za oszustami – przynoszący, kwotowo, dwukrotność środków europejskich przekazywanych Polsce – umożliwi in fine sfinansowanie ogromnych wydatków socjalnych rządu Beaty Szydło. Pora zapomnieć o stereotypie polskiego hydraulika. Tę rewolucję, rewolucję dokonującą się w Polsce, należy brać na bardzo poważnie.