Wspaniali wykładowcy, których interesuje nauczanie, najczęściej udają, że prowadzą badania, i udają, że publikują coś wartego publikacji, a wspaniali naukowcy, których całym życiem jest prowadzenie badań, udają, że uprawiają dydaktykę akademicką, choć wykonują tę czynność nie z powołania, lecz z konieczności, gdyż muszą odrobić swoją „pańszczyznę dydaktyczną”.

W polskim szkolnictwie uniwersyteckim, poza nielicznymi wyjątkami, mamy dziwną przypadłość udawania. Wspaniali wykładowcy, których interesuje nauczanie, najczęściej udają, że prowadzą badania i publikują, a wspaniali naukowcy, których całym życiem jest prowadzenie badań, udają, że uprawiają dydaktykę akademicką (bo muszą przecież odrobić swoją „pańszczyznę dydaktyczną”).

Codziennie, wszędzie wokół nas spotykamy ludzi, którzy chcą zmieniać świat. Przyciągajmy więc te umysły, aby świat mógł być coraz to ciekawszy i lepszy. Bądźmy nauczycielami wrażliwymi na marzenia naszych uczniów, nauczycielami którzy są – jak mawiał Steve Jobs, twórca Apple – wystarczająco szalonymi, aby uważać że możemy zmienić świat i to bez względu czy jesteśmy rzemieślnikami czy artystami.

Uniwersytet nie powinien być miejscem odtwórczego zdobywania informacji. Nie powinien też być instytutem badawczym skupionym na zdobywaniu grantów i prowadzeniu badań. Uniwersytet powinien być miejscem, w którym prowadzi się rozmowy, polemiki, poszukuje się inspiracji. Ktoś powinien pokierować tą rozmową — tym kimś powinien być świetnie przygotowany do tej roli wykładowca akademicki.