W przyjaźni „bez granic” coraz częściej pojawiają się ograniczenia – pisze Edward LUCAS.

Prawdziwa polityczna reforma w Rosji wymaga głębszej diagnozy i bardziej bolesnej kuracji. Osoby z zewnątrz, szczególnie te pochodzące z krajów, które padły ofiarą rosyjskiego lub sowieckiego imperializmu, rozumieją to aż nazbyt dobrze. A rosyjska opozycja? Nie do końca.

Rywalizujące ze sobą rosyjskie klany przygotowują się na kolejny etap walk: ochronę swojego stanu posiadania i walkę o potężne zasoby, które pozostaną po upadku reżimu

Podczas gdy reputacja Zełenskiego jest bez mała kuloodporna, pozycja Władimira Putina zaczyna słabnąć. Informacje na ten temat znajdują rzeszę odbiorców. Najnowszy news dotyczy rzekomej operacji „Arka Noego”, w ramach której rosyjski przywódca ma zostać wywieziony w bezpieczne miejsce, prawdopodobnie do Ameryki Południowej, gdzie ma schronić się przed zamachem stanu.

Niemcy ponoszą minimalne koszty w porównaniu z Ukraińcami, którzy walczą i giną nie tylko za swój kraj, ale za całą Europę. Leniwe tempo ewolucji niemieckiej polityki zagranicznej uderza jako rażąco samolubne.

Wojna wywołana przez Władimira Putina oznacza, że czas pomyśleć o niewyobrażalnym. Kolejny rządzący Rosją może być gorszy. A my niestety jesteśmy na to nieprzygotowani.

Brytyjska monarchini oddała nam to, co odebrało nam barbarzyństwo.

Twierdzenie, jakoby Gorbaczow pozwolił na upadek imperium sowieckiego bez rozlewu krwi, pośrednio sugeruje, że Gruzini, Łotysze i Litwini, których rzesze zabito i zraniono w nieudanych zamachach stanu w latach 1989–1991, są podludźmi.

Kreml traci kontrolę nad sytuacją. Ani jeden element początkowego planu inwazji na Ukrainę nie przetrwał zderzenia z rzeczywistością.

Rosja otrzymuje niewłaściwy przekaz. Zauważa rosnące „zmęczenie Ukrainą” w coraz większej liczbie zachodnich krajów. Dla wielu rządów priorytetem jest uniknięcie głodu na świecie i zimowego kryzysu energetycznego. Nie zdają sobie one sprawy, że problemy te są jedynie symptomami gotowości Kremla do zaburzania i niszczenia życia innych w pogoni za swoimi geopolitycznymi celami.

Obok biurka Putina znajduje się kurek, którym można wyłączyć rosyjski eksport energii do Europy. Może to sprawić, że kraje takie jak Francja, Włochy i Niemcy staną się zimniejsze, biedniejsze i bardziej skłócone. Ale nie bardziej skłonne do współpracy – odcięcie dostaw tylko utwierdzi społeczeństwa tych krajów oraz ich przywódców w spóźnionym przekonaniu o niebezpieczeństwach wynikających z zależności od imperialistycznego sąsiada ze Wschodu.

Amerykańscy urzędnicy reagują irytacją, gdy pyta się ich o Trójmorze. Chińscy zaś chichoczą. Niepowodzenie Inicjatywy Trójmorza daje przestrzeń chińskiemu projektowi. Dotąd tylko Litwa formalnie wycofała się z forsowanego przez Pekin formatu 17+1. Estonia mówi, że ograniczy swoje zaangażowanie „do minimum”, Łotwa zaś, że preferuje format 27+1 obejmujący wszystkie kraje UE.