Brytyjska monarchini oddała nam to, co odebrało nam barbarzyństwo.

Twierdzenie, jakoby Gorbaczow pozwolił na upadek imperium sowieckiego bez rozlewu krwi, pośrednio sugeruje, że Gruzini, Łotysze i Litwini, których rzesze zabito i zraniono w nieudanych zamachach stanu w latach 1989–1991, są podludźmi.

Kreml traci kontrolę nad sytuacją. Ani jeden element początkowego planu inwazji na Ukrainę nie przetrwał zderzenia z rzeczywistością.

Rosja otrzymuje niewłaściwy przekaz. Zauważa rosnące „zmęczenie Ukrainą” w coraz większej liczbie zachodnich krajów. Dla wielu rządów priorytetem jest uniknięcie głodu na świecie i zimowego kryzysu energetycznego. Nie zdają sobie one sprawy, że problemy te są jedynie symptomami gotowości Kremla do zaburzania i niszczenia życia innych w pogoni za swoimi geopolitycznymi celami.

Obok biurka Putina znajduje się kurek, którym można wyłączyć rosyjski eksport energii do Europy. Może to sprawić, że kraje takie jak Francja, Włochy i Niemcy staną się zimniejsze, biedniejsze i bardziej skłócone. Ale nie bardziej skłonne do współpracy – odcięcie dostaw tylko utwierdzi społeczeństwa tych krajów oraz ich przywódców w spóźnionym przekonaniu o niebezpieczeństwach wynikających z zależności od imperialistycznego sąsiada ze Wschodu.

Amerykańscy urzędnicy reagują irytacją, gdy pyta się ich o Trójmorze. Chińscy zaś chichoczą. Niepowodzenie Inicjatywy Trójmorza daje przestrzeń chińskiemu projektowi. Dotąd tylko Litwa formalnie wycofała się z forsowanego przez Pekin formatu 17+1. Estonia mówi, że ograniczy swoje zaangażowanie „do minimum”, Łotwa zaś, że preferuje format 27+1 obejmujący wszystkie kraje UE.