Trudno jakby nigdy nic dywagować o dialogu i sile wspólnoty, gdy obserwujemy odrębne plemiona korzystające wyłącznie ze swoich mediów, słuchające swoich profesorów, a nawet swoich piosenkarzy. Osobno – i przeciw sobie – świętujące nawet wspólne podobno święta.

Media publiczne trzeba wynaleźć na nowo, powiedzieć trzeba jasno, że istniejący model wyczerpał swoje możliwości. Media publiczne w Polsce stoją w obliczu problemów, których rozwiązania nie można odkładać ad Kalendas Graecas.

Puszczy nikt nie zbudował, więc też nikt nie może jej odbudować. Zwalone drzewa to nie krajobraz „księżycowy”, ale jak najbardziej ziemski, naturalny. Piękny. Puszcza musi żyć własnym rytmem, który należy uszanować. Dwa języki, dwie kompletnie różne wrażliwości. Dwa światy.

Szerokie kręgi zatacza inicjatywa Protect my public media powołana w odpowiedzi na działania administracji Trumpa. Widzowie i słuchacze piszą do swych kongresmenów w obronie PBS i NPR. Kwota niespełna pół miliarda dolarów nie ma większego znaczenia dla budżetu USA, ale wycofanie federalnej dotacji poważnie ograniczy możliwość działania mediów publicznych. Jak widać, nawet w stabilnej demokracji amerykańskiej władza znalazła sposób, by ograniczyć niezależność publicznego nadawcy.

“Odkąd Milton Friedman stwierdził, że „nie ma darmowych obiadów”, nie ma potrzeby uzasadniać, iż nie ma także darmowych programów telewizyjnych. Programy wysokiej jakości, które nie mogą być sfinansowane komercyjnie, muszą być dotowane ze środków publicznych. Kropka”.