Papież Jan Paweł II dostrzegał, że polityczną mądrość łączył Wincenty Witos także z rozumieniem społecznej roli wiary chrześcijańskiej, której dawał świadectwo jako działacz ludowy i polityczny.

Obserwując w ostatnim czasie, jak łatwo krytyka może przerodzić się w absurdalne oskarżenia papieża, nie pozostaje nic innego, jak rzetelnie dążyć do ukazania prawdy.

Mówiono, że „aby odgadnąć, nad czym papież pracował czy jaka będzie tematyka kolejnej encykliki, trzeba śledzić, jaką problematyką zajmuje się s. Ehrlich w rzymskich bibliotekach”.

Aby właściwie ocenić wkład Jana Pawła II w przeciwdziałanie nadużyciom seksualnym w Kościele, potrzebne jest rzetelne opracowanie działań podejmowanych przez niego i instytucje watykańskie w latach 90., a także przez episkopaty, które borykały się wówczas z tym problemem.

Eskalacja emocji nie pomoże w ustaleniu prawdy, a wręcz pokazuje, że nie o nią chodzi, lecz o zniszczenie autorytetu Jana Pawła II i o to, by dać upust nienawiści do jego osoby i do jego nauki.

Karol Wojtyła i Gabriel-Marie Garrone podzielali przekonanie, że wiara i rozum winny się wspierać w poznawaniu prawdy, dzięki czemu rozwija się kultura humanistyczna. Szczególną rolą nauki katolickiej jest wskazywanie na wartości duchowe i moralne w dzisiejszym świecie, zagrożonym coraz bardziej procesem dehumanizacji życia społecznego

Bliska i merytoryczna współpraca oraz następstwo pontyfikatów łączą papieża Polaka i papieża Niemca. Magisterium Benedykta XVI stanowi najbliższy kontekst nauczania Jana Pawła II.

Chciałbym wskazać na to, co łączyło Karola Wojtyłę z Francją i jej kulturą oraz jakie znaczenie Jan Paweł II przypisywał francuskiemu katolicyzmowi, a także na rolę, jaką Francuzi, ludzie Kościoła i kultury, odegrali w pontyfikacie polskiego papieża.

Pamiętać o św. Janie Pawle II nie znaczy, by pilnować tylko kolejnych rocznic, lecz przede wszystkim, by stać się realizatorem tego, czym on żył i czemu poświęcił swoje życie.

Zwołanie soboru stanowiło akt odpowiedzialności za Kościół i ludzkość, chęć zrozumienia współczesnego świata i podjęcia z nim dialogu w imię wspólnej przyszłości – pisze ks. Andrzej DOBRZYŃSKI

Członkowie synodu nie posiadają mandatu ludu, by jak posłowie w parlamencie podejmować decyzję, lecz są świadkami wiary. Podczas synodu nie chodzi o wykazanie się sztuką przekonywania czy o przeforsowanie nowego rozwiązania, lecz o wspólne odkrycie odpowiedzi wiary i wyrażenie jej w formie odpowiadającej konkretnej epoce.

Za egoizm polityczny i gospodarczy przyszło już nieraz zapłacić wysoką cenę. Słowa Jana Pawła II, że „nie będzie jedności Europy, dopóki nie będzie ona wspólnotą ducha”, powracają po dwudziestu pięciu latach, niepokojąc sumienia i inspirując umysły.

Przykład rodziny Wojtyłów może inspirować także dzisiaj, kiedy nie brakuje rodzin naznaczonych cierpieniem i różnego rodzaju dramatami. Może inspirować do tworzenia dobra i do wzbudzania nadziei.

„Gdzie są nasze Kościoły, gdy dialog zostaje zerwany, a do głosu dochodzi przemoc zbrojna, przemawiająca językiem śmierci?” – pytał Jan Paweł II na spotkaniu z prawosławnym patriarchą Teoktystem i członkami Świętego Synodu w Bukareszcie (8.05.1999). Pytanie to jest również aktualne wobec trwającego konfliktu na Ukrainie.

Żołnierze nie mogą zapomnieć o sumieniu. Ślepe posłuszeństwo nie usprawiedliwia zbrodni wojennych. „Istnieje moralny obowiązek sprzeciwiania się rozkazom, które nakazują ludobójstwo”. Wojskowi mają także obowiązek przestrzegania „norm humanitarnego prawa międzynarodowego”.

Książki Yves’a Congara są kopalnią wiedzy o Kościele, która nie pozwala wybrać tylko jednego jej fragmentu i odsunąć na bok resztę. Congar uczy, by o Kościele „myśleć całością”, to znaczy by nie tracić z pola widzenia istotnych aspektów i wymiarów jego natury, życia i posłannictwa.

Bardzo ważne jest, by odmienić oblicze Kościoła, ponieważ zostało zamazane przez skandale seksualne i brak relacji i lekceważenie ofiar, przez nadużywanie władzy, co papież określa klerykalizmem, przez nieprzejrzysty sposób dysponowania finansami i inne słabości i zło.

W ujawnianiu skandali seksualnych i pedofilskich w Kościele znaczącą rolę odegrali ludzie świeccy, ale także osoby nie związane z katolicyzmem. Z uznaniem myślę o postawie tych, którym dobro ofiar, ale i autentyczne dobro Kościoła leżą na sercu i którzy budują odpowiednie struktury i procedury postępowania, by zapewnić bezpieczeństwo dzieciom i młodym.