Konserwatywni mocarstwowcy skupieni wokół Jerzego Giedorycia nadając swojemu pismu tytuł „Bunt Młodych” nie tylko prowokowali, ale także byli głosem pokolenia. W ich przypadku rewolta przeciw „starszym” była najbardziej radykalna, gdyż podnosiła postulat odejścia od „polityki frazesów” i budowania realnej podmiotowości. Idea czystej „racji stanu” na Wisłą zawsze budziła niesmak wśród prawicowych czy lewicowych ideologów; zawsze wywoływała opór zbiurokratyzowanej władzy.

Wezwania Bocheńskiego, jak wielu innych zachowawców tamtego czasu, pozostały bez odzewu. W chwili wybuchu wojny nie powołano rządu obrony narodowej, a klęska wrześniowa została wykorzystana przez opozycję do przeprowadzenia pełzającego zamachu stanu. Nie chciano dzielić się zwycięstwem, podzielono się porażką.

Ideologiczny ferment w łonie obozu konserwatywnego nie był niczym nowym w pierwszej połowie XX wieku.