Pewnego lutowego przedpołudnia grupa licealistek zaroiła kościółek San Damiano w Asyżu. Byłam jej częścią, z lekkim zawstydzeniem muszę przyznać, że dość zbuntowaną. Nie rozumiałam wtedy znaczenia tego miejsca, ale spokojne piękno dziedzińca sprawiło, że stanęłam w zachwyceniu.

Kiedy byłam nastolatką, denerwował mnie orawski zwyczaj, że każdego człowieka, którego się spotkało, należało zapytać: „ka idziecie?” (to znaczy „gdzie idziecie?”), „pomodlone?” (kiedy widzieliśmy, że idzie z kościoła), „do Krakowa?” – kiedy ktoś czekał na przystanku, skąd miał go zabrać z rzadka kursujący z pogranicza rozklekotany Autosan.

— Wasz Bóg cierpiał? — sułtan podniósł brwi wzgardliwie, zgorszony. — O, cierpiał bardzo. Więcej niż wytrzymać można, i za to tak Go miłujem. Któż by inny to uczynił?! On, Bóg, Pan wszystkiego, życie swoje za nas dał, choroby na siebie wziął, bóle nasze On odnosił, zraniony był za złości nasze, starty na proch za nieprawości nasze, a sinością Jego zostaliśmy uzdrowieni… Dlatego musimy Go miłować więcej niż wszystko na świecie. Matka ku dzieciom takiej miłości nie ma jak On ku…

Bóg wcielił się i żył na ubogich peryferiach. Św. Franciszek chciał, żeby bracia posiadali tylko habit ze sznurem i spodniami, a tylko ci zmuszeni koniecznością także obuwie

Czy wolno mieć nadzieję, że nieułożonych puzzli jest już niewiele? Marana tha!

Tylko chrześcijanin, który nie zarazi się neurotycznym lękiem świata może mieć nadzieję, że będzie oddziaływał na świat po chrześcijańsku.

O konfliktach „nieuchronnych” Franciszek pisze we Fratelli tutti w rozdziale „Drogi nowego spotkania”, w części: „Wartość i znaczenie przebaczenia”.

„… Gdy uszli kilka kroków, brat Egidiusz spostrzegł, że Franciszek kuleje na jedną nogę.– Uderzyłeś się w nogę, ojcze? – spytał. – Nie.– Kamień Ci wpadł do sandała– Nie.– Więc dlaczego kulejesz?– Nastąpiłem nogą na cierń. Tkwi w mojej stopie i dlatego kuleję.– Zaczekaj, wyciągnę go…A na to Franciszek:– Nie.– Dlaczego, ojcze?– Wolę kuleć.– Wolisz, żeby cię bolał– Tak.– Nie rozumiem.– Widzisz, taki mały cierń jest bardzo biedny. Leży na ziemi i nic. Po prostu leży, nie wiadomo po co. Nagle…

Encyklika papieża Franciszka Fratelli tutti o braterstwie i przyjaźni społecznej jest jedną z adwentowych odpowiedzi i trzeba się z nią zmierzyć, nawet jeśliby miało to wyglądać jak walka Jakuba z Bogiem nad potokiem Jabbok.

Słowackie powiedzonko o Polakach „Gdy się dwaj Polacy zejdą, to w trzy strony się rozejdą” z całą pewnością nie miało swojego źródła w przełomie wieków w Małopolsce i na Górnych Węgrzech. To, że niepodległa Polska objęła granicami także część Spisza i Orawy, nie było wynikiem politycznej koniunktury, lecz efektem wspólnego, oddolnego wysiłku wielu ludzi.

Można uchwycić pewien zamysł papieskiego głoszenia Ewangelii podczas Światowych Dni Młodzieży. Od Jasnej Góry przez Drogę Krzyżową na Błoniach, po Campus Misericordiae. I znaczące przystanki na trasie – nie tylko te głośne (choć milczące – jak Auschwitz) i prokocimski szpital. Ewangelia głoszona przez Franciszka dla młodych jest opowieścią, w której Bóg jest domownikiem, uczestnikiem każdej historii życia.

Styl papieża jest jego wizytówką – dokument czyta się jak list od przyjaciela, nie jak formalne ujęcie prac doktrynalnych. Stąd zapewne dosyć skrajne komentarze katolickich publicystów i komentatorów – dla jednych adhortacja jest „przegadana”, dla innych zawiera nowe otwarcie duszpasterskie, zbliżające do siebie członków Kościoła.

Najgłębszą edukację rodzice przeprowadzają w większości nieświadomie — bardziej przez to, jacy są, niż przez to, co mówią. To ojciec uczy dziecko, pokazując, jak odnosi się do matki i innych osób (i odwrotnie). Dotyczy to także sfery płciowości — dziecko słyszy rozmowy, żarty, czasem wulgaryzmy. Rodzic ma niepowtarzalną okazję wprowadzić dziecko w pełni poczucia bezpieczeństwa w świat jego seksualności (odpowiednio do wieku), pokazując to, co dobre i piękne.