Nie można uciec od kryteriów oceniania nauki i naukowców pod kątem ich przydatności i wartości dla społeczeństwa. Można natomiast spróbować wykorzystać zdobycze nauki, żeby ta, „sprzedając” swoją rolę w kształceniu, umiała mówić językiem korzyści współczesnego świata.

Od Tesli, łączącej motoryzację z rozwiązaniami znanymi ze smartfonów, przez aplikacje mobilne banków, oferujące szereg VAS (value-added service), do fintechów, próbujących na naszych oczach integrować swoje usługi z ekosystemem bankowym dzięki dyrektywie PSD2. W jednym i drugim filozofia pomaga w sposób decydujący, wspierając umiejętność myślenia krytycznego, ale też dostarczając płaszczyzny intelektualnej, na której można syntetyzować doświadczenia.

Metafory są być może ostatnim bastionem ludzkiego sposobu myślenia, który będzie bronił się najdłużej przed algorytmami sztucznej inteligencji. Jeśli tak będzie, to długo jeszcze poezja, kreatywne myślenie, rozwój osobisty pozostaną domeną człowieka, której nie zagrożą maszyny. W pozostałym zakresie ludzkich kompetencji – nasz los w konkurencji z AI wydaje się przesądzony.

Synteza doświadczeń oznacza, że potrafimy do jednej przestrzeni włożyć wiedzę, inspirację, doświadczenie, pochodzące z różnych światów.