Przed ekipą Wiadomości stoi ogromna szansa i zarazem okazja, by właściwie zmienić wszystko. Zrobić dziennik nowatorski i inny. Taki, który na nowo zdefiniuje wartość informacyjnego przekazu publicznego nadawcy, który wyznaczy nowe standardy i nową jakość. Najgorsze, co może spotkać wiadomości i widzów, to jedynie wymiana ludzi, a pozostawienie formy w dotychczasowym kształcie.

Najważniejsze jest określenie celów, jakie media publiczne powinny sobie postawić. Dopiero wtedy należy oddać je we władanie specjalistom od mediów, kultury, psychologii społecznej, pedagogom i innym osobom, które wiedzą jak takie narzędzie wykorzystać i jak to robić, by miało walory edukacyjne, kulturotwórcze i sprawdzające działanie władzy w jednym.

Opowieść Marka Kacprzaka o twórczości Sebastião Salgado. I jeden tylko cytat: “Nie wierzę w informacje przekazywane przez telewizję. Telewizja nie ma ani czasu, ani możliwości, by zgłębić problemy, o których informuje. Jej relacja pozostaje bardzo powierzchowna i zafałszowana. Na przygotowanie albumu „Exodus” poświęciłem siedem lat. Pokaż mi telewizję, która przez siedem lat przygotowywałaby jeden program!”

Przegrali. Ponieśli klęskę. Zawiedli nadzieje własnej partii i tych, którzy na nią głosowali. Chcę zobaczyć na twarzy liderów wściekłość lub chociażby rozgoryczenie. Bez tego nie pojawi się determinacja. Ani do zmian, ani tym bardziej do zwycięstwa. Jeśli wszyscy czują się usprawiedliwieni po tym, że przegrali, to nigdy nie znajdą w sobie determinacji do tego, by iść po zwycięstwo.

Unikając szczerego i prawdziwego podejścia do umierania, przestajemy definiować siebie. Jako ludzkość chętnie śmierć sprowadzamy do fikcji literacko-filmowej. Na określenie tego, co nas dotyczy, wymyślamy pojęcia, które mają to oddalić. Ktoś odszedł, a nie umarł. Eutanazja to nie zabójstwo, lecz ulga w cierpieniu. Pozbawienie funkcji życiowych płodu to już nie przerwanie ciąży, lecz aborcja.

Tęsknię za czasami, w których to autorzy książek decydowali o tym, o czym rozmawia się w towarzystwie. Tęsknię do czasów, w których powieści narzucały tematy do dyskusji w kręgach arystokracji rozumu. Tęsknię do czasów, gdy bez przeczytania konkretnej powieści nie można było zabrać głosu podczas przyjęcia.

Obecny system się kończy i zapowiada nowe otwarcie. Wbrew pesymistycznym wizjom nie musi się wcale okazać zły. A to, że się boimy nieznanego, jest normalne. Ludzkość zawsze musiała prędzej czy później zderzyć się z nowym i nieznanym. To zderzenie jest już bliżej niż dalej.

Rok 2014 bardzo mocno pokazał jak rozmijają się potrzeby na linii pracodawca – pracownik i polityk – wyborca. Kolejny rok będzie tym, który jeszcze bardziej nam to uzmysłowi.

Jeden z wieloletnich wykładowców na moją propozycję, by wprowadzić chociażby rozmowy kwalifikacyjne na niektóre kierunki, żeby przyjmować tych, którzy mają jakiekolwiek kwalifikacje do niektórych dziedzin, oburzył się i stwierdził z rozbrajającą szczerością, że nie można tego zrobić. Wie co mówi. Jest przekonany, że to nie pozwoliłoby studiować do najmniej co trzeciemu z obecnych studentów, a to oznacza, że on już dawno nie miałby pracy.

Od dawne jestem zwolennikiem tezy, że nie cała klasa polityczna i nie wszyscy politycy są źli i brudni. Ale skoro tak – to gdzie są ci dobrzy? Niektórzy odeszli, inni odpadli a dokładniej sprawiła to POSTPOLITYKA, która w ostatniej dekadzie zastąpiła tę prawdziwą politykę rozumianą jako starcie idei. To ona wyrzuciła na margines tych, dla których partia znaczy coś więcej niż maszynka do głosowania.

“Traktowanie konferencji jako wypełniacz czasu, stało się świetnym narzędziem w rękach polityków, zwłaszcza, że redakcje delegują do obsługi konferencji początkujących dziennikarzy, a niekiedy nawet samych operatorów kamery”