Postanowiliśmy zorganizować w najbliższych latach symboliczny obywatelski trybunał, który zająłby się sądzeniem zbrodni przeszłości, jeśli próby tworzenia międzynarodowego trybunału na poziomie rządów państw spełzłyby na niczym.

Naszym współczesnym zadaniem nie jest bunt, ale praca nad sobą. Rewolucja i walka odbywają się w języku. Jest to współczesny problem, szczególnie istotny w dobie mediów społecznościowych. Jeśli współczesne kryzysy będą wyrażane językiem dehumanizującym przeciwników, obrażającym, wulgarnym i agresywnym, to nie będzie w społeczeństwie solidarności. To nasze zadanie indywidualne, aby do tego nie dopuścić – dzięki aktywnej pracy u podstaw.

Bez zgłębienia historii półwiecza 1939–1989 nie zrozumiemy ani Polski, ani Europy. Europa na rozdrożu jest także i dzisiaj. Warto sięgać do doświadczeń 1989 roku nie po to, żeby szukać porównań i prostych schematów, lecz po to, by lepiej zrozumieć współczesne dylematy.

Różnice w wolnym społeczeństwie występują zawsze, ale dziś palącym problemem jest upadająca kultura sporu. Ktoś inaczej myślący staje się nieprzejednanym wrogiem. Argument merytoryczny zastępowany jest inwektywą, emocje wypierają rozsądek.

Czy można katolickiego biskupa, pełniącego swoją posługę w opanowanej przez komunistyczny reżim Polsce, porównywać do polityków, twórców zjednoczonej Europy takich jak Robert Schuman, Alcide de Gasperi czy Konrad Adenauer?

Dziesięciolecie Ośrodka “Pamięć i Przyszłość” mieszczącego się w Centrum Historii Zajezdnia, najciekawszym obiekcie muzealnym współczesnej Polski; miejsca zafascynowania opowieścią; muzeum narracyjnego; muzeum z duszą.

Europa potrzebuje renesansu, biurokratyczna Unia okazała się zawodna. Potrzebna jest nowa definicja Europy i współpracy wolnych, solidarnych narodów, niezbędne jest wypracowanie nowego katalogu wspólnych wartości.

Kiedy myślimy o misji miasta – rozumianego jako wspólnota mieszkańców – w perspektywie strategicznej, powinniśmy zadawać sobie pytanie o ten fragment naszej tożsamości, który nie może ulegać zbyt częstym przekształceniom bez wyraźnych, dziejowych przewrotów.

Doświadczenie „Solidarności” może być dzisiaj prezentowane jako przykład drogi do przezwyciężania obecnych kryzysów w Europie. Może być na przykład przydatne w dyskusji na temat naporu imigrantów, ale także w relacjach międzynarodowych, zwłaszcza w sytuacji narastających narodowych egoizmów. To, co wydarzyło się w Polsce, może być przykładem, że mimo różnic można tworzyć wielkie wspólne dzieło.

To Wrocław jest miastem – nie jedynym, może nie najsilniejszym, ale wcale niepozbawionym znaczenia – które będzie tworzyło i ustalało warunki rozwoju Polski i Europy. Z Wrocławia będą wywodzić się ludzie, którzy będą tworzyli nie tylko wrocławską, ale też polską i europejską gospodarkę, naukę, kulturę i politykę. Jaki Wrocław roku 2050? Jaka strategia, jaki kierunek, jakie cele i środki? – o tym Michał Mutor.