Jeśli więc coraz częściej mamy wrażenie, że kultura, jaka nas otacza, przypomina śmietnik, to nasza zazdrość wobec ruchów na rzecz ochrony przyrody wydaje się uzasadniona.

Těžko bychom hledali lepší pointu našich úvah. Když přemýšlím o povinnostech současných literárních historiků, často se mi vybaví tento pohřební obraz: omývání lidských postav kdysi pokrytých blátem, navracení jim náležité úcty, pomazávání jejich mrtvých těl. Musíme se této úlohy ujmout společně, jak v České republice, tak i v Polsku.

Istnieje problem spychania na margines świadomości literackiej tych dzieł, które ujawniają głębokie zanurzenie w chrześcijaństwo.

Nie łudźmy się: nie widać żadnych szans na poprawę wskaźników czytelnictwa w naszym kraju.

Przyznała, że popełniła w życiu wiele błędów, bo człowiek jest głupi i ulega innym, zamiast bronić tego, co ma w środku. Podziękowała za wszystkie moje starania, a jako dowód wdzięczności wręczyła mi Ewangelię św. Marka w tłumaczeniu Czesława Miłosza.

W dziewiętnastym odcinku Podcastów Wszystko Co Najważniejsze Prof. Wojciech KUDYBA: Centralizacja rynku książki i sformatowanie rynku idei. Rzecz o stanie polskiej literatury.

Jeśli nic się nie zmieni, nasza literatura będzie coraz gorsza – coraz bardziej przewidywalna i stereotypowa. Brniemy w ślepą uliczkę. Szansą byłaby oczywiście stopniowa pluralizacja sceny literackiej. Czy jednak uda się nam wytworzyć ośrodki i mechanizmy wspierania dzieł oraz autorów niesystemowych, przełamujących procesy standaryzacji?

W ciągu ostatnich trzydziestu lat powstało u nas ledwie kilka książek próbujących mierzyć się z najważniejszymi doświadczeniami historycznymi, kształtującymi naszą kulturę w ciągu minionych czterdziestu czy pięćdziesięciu lat. Nie miejmy też do siebie pretensji, gdy okaże się, że mamy kłopot z wymienieniem ich tytułów lub nazwisk ich autorów. Nie istniały i do tej pory nie działają u nas żadne skuteczne mechanizmy promocji dzieł literackich podejmujących próbę zapisania polskiego losu ostatnich dekad. Pomimo najnowszego Nobla nasza literatura nie wzbogaca dziś wielkiej konwersacji ludzkości o nowe tony, bo nie mówi w niej własnym głosem.