Niewielkiemu gronu konserwatywnych przeciwników polityki ustępstw nie tylko brakowało przywództwa i jedności, ale też wszelkie próby zdecydowanego sprzeciwu wobec Chamberlaina z coraz większą mocą likwidował potężny aparat partyjny torysów.
Kluczowy moment w wojnie nadszedł pod koniec 1942 roku, kiedy to po raz pierwszy liczba budowanych nowych okrętów po stronie aliantów przewyższyła straty zadawane przez niemieckie U-Booty.
Wojciech Rychlewicz, polski konsul służący w Stambule we wczesnym okresie wojny był – by użyć określenia Arendt – „trybikiem” w urzędowej machinie. Trybikiem, który usiłował wyrwać z ogromnych trybów maszyny Holocaustu pojedyncze ludzkie istnienia. W czasie II wojny światowej uratował według szacunków 2.000 ludzkich istnień przed pewną śmiercią.
Zapanowała kultura pamięci, która przejawia się w dużej liczbie pomników i nadaje rytm wspomnieniom. Co więcej, aby lepiej trzymać się rzeczywistości świata po koloniach i podziałach Jałty, historycy, chcąc pozostawić za sobą historię narodową, imperialną i kolonialną, zaproponowali odpowiedzi niemal techniczne, które nazwano: historią powiązaną, wspólną historią, historią skrzyżowaną, a ostatecznie historią globalną, które są nowymi ścieżkami prowadzącymi do pozbycia się współczesnego reżimu historyczności i jej teleologii.
Dzieci wygnane. Dzieci rodzące się w bydlęcych wagonach, umierające z zimna, pragnienia, wycieńczenia, wyrzucane z transportu na kolejowy nasyp. Pracujące w tajdze przy wyrębie lasu, walczące o chleb. Osierocone, które przeszły z armią Andersa jej żołnierską odyseję, trafiły do Iranu, Afryki, Indii i Nowej Zelandii. Polskie dzieci, którym wydarto dzieciństwo.
Zamiast słońca wiatr i śnieg, zamiast ziemi lód, zamiast drożnej trasy – zatłoczona droga. Taki krajobraz towarzyszył Marion Dönhoff, właścicielce podelbląskiej miejscowości Kwitajny, gdy konno, przez kilkaset godzin uciekała przed Armią Czerwoną. Marion dotarła do Westfalii, a do historii przeszła jako współzałożycielka i dziennikarka tygodnika „Die Zeit” oraz działaczka na rzecz pojednania polsko-niemieckiego.
Lista Ładosia. Jak Polska dyplomacja i organizacje żydowskie ratowały 3262 Żydów podczas Holokaustu.
Antysemityzm istnieje od tysięcy lat. Kto go szuka, może go znaleźć. Ja go nie szukam. Mogę powiedzieć, że w Rzeszowie i Rymanowie czuję się bardzo dobrze. Nie czuję się niechciana, wręcz przeciwnie.
Niemalże dekada starań polskich Żydów o szersze uchylenie drzwi do Palestyny przez Brytyjczyków okazała się bezskuteczna.
Większość uczennic stanowiły dziewczęta, które przeszły trudny syberyjski szlak. W 1945 r. dołączyło do nich 38 dziewcząt, które brały udział w Powstaniu Warszawskim. Te w 1945 r. generał Anders skierował do Nazaretu, by mogły dokończyć przerwaną edukację.
Polska w momencie wybuchu wojny posiadała za granicą 10 ambasad i 20 poselstw, jak również rozbudowaną sieć zawodowych i honorowych urzędów konsularnych. Póżniej polska dyplomacja działała przy polskim emigracyjnym rządzie, tworzone były struktury analityczne MSZ, powstawały kolejne ambasady i konsulaty
Dlaczego tak trudno zrozumieć na Zachodzie, jak wielką katastrofą były dla Polaków wrzesień 1939 r. i jego dalekosiężne konsekwencje? Historia Polski XX wieku jest nie tylko trudna, ale także nie jest w smak wielkim tego świata.
Bez pamięci nigdy nie będzie zjednoczonej Europy, bez pamięci o wartościach, na których opiera się europejska wspólnota, wartościach, które ucieleśnia rotmistrz Witold Pilecki.
Polska została zdradzona, porozumienia nie zostały wypełnione. To czarna karta naszej wspólnej europejskiej historii. A mimo to pasja Polaków i ich umiłowanie wolności, pasja odbudowy i solidarności godna jest najwyższej pochwały.
Niemiecka taktyka „wojny błyskawicznej” oraz agresja na Polskę ze wschodu, ze strony formalnego sojusznika nazistowskich Niemiec, jakim był wtedy Związek Sowiecki, przypieczętowały los mojej Ojczyzny. Po pięciu tygodniach zaciętych walk znalazła się ona pod okupacją dwóch zbrodniczych reżimów totalitarnych, których symbolami stały się niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny Auschwitz-Birkenau oraz gułagi, sowieckie obozy wyniszczającej pracy na Syberii.
September 1939 and the consequences for PolandThe history of twentieth-century Poland is not only difficult, but it is also an uncomfortable topic for the leading countries in the world.
Nie da się wskazać jednej osoby, dzięki której udało się złamać niemiecką maszynę szyfrującą. Na pewno należy wymienić Polaków: Mariana Rejewskiego, Henryka Zygalskiego, Jerzego Różyckiego i Antoniego Pallutha (swoją drogą nigdy nie udało mi się ustalić, czemu najczęściej podaje się tylko pierwsze trzy nazwiska, a czwarte pomija – wkład Pallutha był również ogromny). Wśród Brytyjczyków są to matematycy: Alan Turing, Gordon Welchman, Peter Twinn, czy szef ośrodka szyfrów Bletchley Park Dilly Knox. Ale nie można też zapomnieć o wkładzie Francuzów.
Une longue année polonaise 1939L’agression de l’Allemagne nazie contre la Pologne le 1er septembre et celle de l’URSS le 17 septembre signifiaient pour la Pologne « une deuxième apocalypse ».
Pierwsze powojenne szacunki mówiły o ponad 516 tys. zrabowanych bądź zniszczonych polskich obrazów, zabytków, wycenianych łącznie na kilkadziesiąt miliardów ówczesnych dolarów.
Aby zrozumieć Polskę, że o coś nam wciąż chodzi, że czegoś ważnego dla nas bronimy, proszę, abyście zrozumieli naszą historię. Nasze, aż do poziomu szaleństwa, umiłowanie wolności. To, jak dobrze rozumiemy bohaterstwo, solidarność z innymi. Jak wiele czerpiemy z naszej historii i tożsamości.
