Adam Błaszkiewicz Polakiem Roku 2023 na Litwie

Adam Błaszkiewicz, dyrektor polskiego Gimnazjum im. Jana Pawła II w Wilnie, aktywny działacz społeczny zaangażowany m.in. w działalność harcerską i opiekę nad cmentarzem Rossa został zwycięzcą plebiscytu „Polak Roku 2023”. Gala podsumowująca konkurs zorganizowany przez „Kurier Wileński” odbyła się w niedzielę w Domu Kultury Polskiej w Wilnie.

Adam Błaszkiewicz

.”Jest to ważne wyróżnienie dla mnie i dla tych, z którymi pracuję – dla nauczycieli oraz uczniów 27 promocji, które opuściły nasze gimnazjum. Bez tego otoczenia niewiele bym zdziałał” – powiedział laureat.

„Błaszkiewicz to jedna z najbardziej znanych i rozpoznawanych postaci na Wileńszczyźnie. Osoba zasłużona dla polskiej oświaty, czyli sprawy fundamentalnej dla społeczności polskiej na Litwie” – przekazał Robert Mickiewicz, redaktor naczelny polskiego dziennika „Kurier Wileński”.

Gimnazjum im. Jana Pawła II w Wilnie, którym kieruje laureat konkursu, jest pierwszą placówką z polskim językiem nauczania, wybudowaną na Litwie od podstaw, w większości ze składek społecznych, tuż po odzyskaniu przez kraj niepodległości w 1990 r.

Baszkiewicz osobiście był zaangażowany w budowanie i powstawanie gimnazjum. Dzisiaj jest to najlepsza szkoła wśród polskich szkół na Wileńszczyźnie. Placówka należy też do grona najlepszych gimnazjów w kraju. W krajowym rankingu 350 gimnazjów, które na Litwie kończą się maturą, szkoła Jana Pawła II od lat znajduje się w pierwszej 50. „Czasami udaje się nam trafić nawet do pierwszej dziesiątki” – podkreśla dyrektor.

Wychowanie młodzieży

.Adam Błaszkiewicz ukończył matematykę na Uniwersytecie Wileńskim. Jest nie tylko pedagogiem i administratorem szkoły, ale też społecznikiem oddanym sprawom polskim na Wileńszczyźnie. Od prawie 30 lat jest instruktorem Związku Harcerstwa Polskiego na Litwie, przez wiele lat był jego przewodniczącym. Aktywnie działa w Społecznym Komitecie Opieki nad Starą Rossą. Od 2012 roku jest członkiem zarządu Litewsko-Polskiej Fundacji im. Jerzego Giedroycia.

„Wszystkie te działalności wspomagają się nawzajem i służą wychowaniu młodzieży” – mówi laureat. Jak zaznacza, jeśli chce się być dobrym wychowawcą trzeba świecić przykładem, a nie da się tego zrobić bez zaangażowania.

Organizowany od 26 lat plebiscyt „Polak Roku” ma na celu uhonorowanie osób, które w sposób szczególny zasłużyły się dla polskości na Litwie i przyczyniły się do promowania dobrego imienia Polaków w litewskim społeczeństwie.

Zgodnie z regulaminem plebiscytu, o tym, kto zwycięża w konkursie, decydują czytelnicy „Kuriera Wileńskiego”, którzy oddają swój głos na jednego z 10 zgłoszonych kandydatów oraz kapituła konkursu.

Polsko-litewski dialog o historii

.Urzędnik, dyplomata, specjalista z zakresu stosunków międzynarodowych oraz dyplomacji publicznej i kulturalnej, Marcin ŁAPCZYŃSKI, na łamach „Wszystko co Najważniejsze” twierdzi, że: „Historia zajmuje w życiu Polaków i Litwinów, dwóch narodów etnocentrycznych, bardzo ważne miejsce, wpływa na postrzeganie innych narodów, jest istotna w kształtowaniu relacji politycznych, gospodarczych czy kulturalnych. Oba nasze kraje łączy kilkaset lat wspólnej historii, pełnej sukcesów, zwycięstw, powodów do dumy, ale także porażek, waśni, konfliktów. Łączy nas także wspólnota tragicznych wydarzeń, jak rozbiory, krwawe wojny, długi okres zniewolenia. Nasza wspólna historia obrosła jednak negatywnymi emocjami i stereotypami. Także z tego powodu, że nie potrafiliśmy o niej przez wiele lat rozmawiać rzeczowo, spokojnie, próbując zrozumieć racje drugiej strony”.

„Przez cztery lata, czyli dosyć krótki okres, mojej pracy w Wilnie miałem unikalną szansę obserwować, jak te wszystkie okoliczności i narracja powoli się zmieniają. Jak stopniowo zaczęliśmy coraz lepiej poznawać siebie nawzajem. Oczywiście dialog prowadzony był wcześniej, organizowane były konferencje naukowe, wydawane były publikacje. Nowością jest to, że polska placówka dyplomatyczna w Wilnie aktywnie inspirowała, stymulowała i organizowała przestrzeń dla dialogu wspólnie z polskimi i litewskimi partnerami. Dzięki temu Polacy i Litwini zaczęli prowadzić otwarty, publiczny dialog na temat naszej wspólnej, trudnej historii, obejmujący nie tylko zamknięte gabinety czy niewielkie sale wykładowe uczelni, ale wychodzący do szerokiej publiczności, wykorzystujący nowe atrakcyjne formy komunikacji. Dialog przystępny i ciekawy nawet dla tych, którzy historią się nie interesują, dla młodzieży”.

„To, co my, Polacy, odbieramy jako sukces i powód do dumy – weźmy przykładowo Konstytucję 3 maja czy unię lubelską – Litwini do niedawna postrzegali wręcz negatywnie. Oba ważne wydarzenia w historii Litwy i Polski odbierane były w litewskim społeczeństwie niejednoznacznie. Jedni widzieli w nich przejaw potęgi Wielkiego Księstwa Litewskiego, inni jako jego upadek i przejaw dominacji tzw. Korony nad ziemiami litewskimi. Sytuacja powoli się jednak zmienia. W 2018 roku, po raz pierwszy tak uroczyście, w wileńskim Muzeum Narodowym – Pałacu Wielkich Książąt Litewskich odbyły się obchody Święta Konstytucji 3 Maja w obecności najwyższych władz Polski, Litwy oraz Ukrainy. W tym dniu odbyło się też specjalne posiedzenie litewskiego Sejmu. Warto podkreślić, że Litwa ustanowiła dzień 3 maja świętem, nie ma ono jednak charakteru państwowego i nie jest dniem wolnym od pracy”.

Podobnie zmienia się stosunek Litwinów do unii lubelskiej, czego przejawem były obchody 450. rocznicy jej podpisania. Oprócz konferencji, wystaw, koncertów szczególne znaczenie polityczne i symboliczne miał fakt przyjęcia przez litewski Sejm specjalnej rezolucji, w której podkreślono, że zawarta przed 450 laty unia była jednym z najważniejszych wydarzeń stulecia w całej ówczesnej Europie, powstaniem wyjątkowego w Europie systemu państwowego. Posłowie jednogłośnie stwierdzili, że zawarcie unii lubelskiej świadczy nie tylko o praktycznej realizacji idei Renesansu, ale też o nowatorskim myśleniu prawnym, o dojrzałości elit politycznych obu krajów. „W Lublinie stworzona została wielonarodowa i wielokulturowa wspólnota w oparciu o wartości republikańskie, tolerancję, negocjacje polityczne i wzajemne poszanowanie. Rzeczpospolita stała się pomostem pomiędzy Wschodem i Zachodem, ostoją demokracji i prawdziwym przedmurzem chrześcijaństwa”. Na otwarciu wystawy „Lublin – miasto unii Litwy i Polski”, przygotowanej przez Muzeum Lubelskie, w wileńskim Pałacu Władców pojawił się, kilka dni po wyborach, prezydent elekt Litwy Gitanas Nausėda” – pisze Marcin ŁAPCZYŃSKI w tekście „Polsko-litewski dialog o historii bez emocji„.

PAP/Aleksandra Akińczo/WszystkocoNajważniejsze/eg