Anna Foltańska odznaczona krzyżem „Pro Ecclesia et Pontifice”
Sekretarz redakcji kwartalnika „Pastores”, Anna Foltańska została odznaczona przez papieża Franciszka krzyżem „Pro Ecclesia et Pontifice”. To najwyższe odznaczenie dla osób świeckich w Kościele – poinformowało biuro prasowe archidiecezji warszawskiej.
Odznaczenie Pro Ecclesia et Pontifice
.Medal „Pro Ecclesia et Pontifice” to jedno z wysokich odznaczeń Stolicy Apostolskiej w kształcie krzyża. Przyznawany jest przez papieża w dowód uznania dla zaangażowania w pracę na rzecz Kościoła, na wniosek biskupa diecezjalnego. Odznaczenie może otrzymać osoba świecka.
Anna Foltańska została wyróżniona medalem za „wspaniałą działalność oraz widoczne wszystkim dzieła dla Kościoła”.
Anna Foltańska
.W 1998 r. uczestniczyła ona w powołaniu kwartalnika „Pastores”, poświęconego formacji kapłańskiej, a od 25 lat jest sekretarzem redakcji i redaktorem pisma, którego ukazało się już 100 numerów. Jest także redaktorem serii wydawniczej Biblioteka Pastores oraz wieloletnim redaktorem miesięcznika „Oremus” – uczestniczyła w jego powołaniu w 1994 r.
Anna Foltańska uczestniczyła również w tłumaczeniu na język polski Katechizmu Kościoła Katolickiego w 1992 r. Jest tłumaczem książek oraz artykułów teologicznych z języka francuskiego.
Rola świeckich w Kościele katolickim
.Odznaczenie krzyżem „Pro Ecclesia et Pontifice” osoby świeckiej ma duże znaczenie, jeśli chodzi o rolę świeckich w Kościele. Od Soboru Watykańskiego II Kościół idzie w stronę angażowania wiernych świeckich w posługę i głoszenie Ewangelii. O synodalności pisze na łamach „Wszystko co Najważniejsze” Michał KŁOSOWSKI, zastępca redaktora naczelnego:
„Obecny model synodalny dąży do osiągnięcia pewnego sensus ecclesiae (do odczuwania z całym Kościołem – kolejny preferowany w Watykanie zwrot). Nie chodzi o ograniczenie lub wyeliminowanie władzy decyzyjnej papieża lub biskupów. W rzeczywistości potwierdza to i wzmacnia ją, domagając się, aby decyzje wynikały ze szczerej konsultacji i poszukiwania konsensusu, ponieważ każde sprawowanie władzy w Kościele ma służyć wiernym. De facto więc synodalność wzmacnia świeckich w świetle chrztu, uznając potrzebę ich reprezentacji w różnych strukturach i procesach eklezjalnego rozeznania. Bardziej niż o reprezentację liczbową chodzi o uwzględnienie różnorodności kultur, charyzmatów, darów i posług. Synodalność jest odpowiedzią na globalizację kultur, instytucji i narodów” – pisze Michał Kłosowski.
„Skąd jednak wspomniane na początku kłopoty Synodu? Ktoś powie, że wynikają z niezrozumienia, z pobieżności i nadmiernej mediatyzacji tego wydarzenia. Opinię publiczną zajmują bowiem różne tematy poboczne Soboru zamiast to, co w nim kluczowe: oddanie większego głosu wiernym. Co zrobić, aby bardziej zrozumieć i docenić rozmowy o synodalności? Ważne są, jak zdaje się pokazywać Franciszek, przede wszystkim pokora i słuchanie. Rozmawiając na różne tematy, można przezwyciężyć lęki i uprzedzenia. Tylko jak wiadomo z teorii komunikacji, aby rozmawiać, trzeba znaleźć najpierw wspólny grunt i zasób pojęć. A z tym w kontekście Synodu jest znacznie trudniej” – wyjaśnia Michał Kłosowski.
PAP/Magdalena Gronek/WszystkocoNajważniejsze/AB
