Francuzi nie rezygnują z wydatków na przyjemności

Pomimo inflacji i konieczności oszczędzania na artykułach codziennego użytku Francuzi nie rezygnują z wydatków na przyjemności. W ostatnim roku wzrosły wydatki na turystykę, widowiska sportowe i muzyczne, a także na słodycze – podał w poniedziałek dziennik „Le Figaro”.

Francuzi i ich wydatki

.„Coraz więcej Francuzów przyznaje, że pracuje po to, żeby móc sobie pozwolić na rozrywki i wakacje. Zależy im na przeżyciach, żeby tworzyć wspomnienia” – zauważył cytowany przez „Le Figaro” dyrektor firmy doradczej Protourisme, specjalizującej się w turystyce, Didier Arino.

W 2023 roku francuskie rodziny przeznaczą na wakacje wiosenne i letnie średnio 2 450 euro, zatem o 400 euro więcej niż przed pandemią Covid-19. Liczby rezerwacji biletów kolejowych na długie weekendy w maju i na wakacje letnie również przewyższają liczby z 2019 roku. Rezerwacje campingów na sezon letni 2023 wzrosły natomiast o 21 proc. w stosunku do sezonu letniego 2022.

Wzrosła również liczba odwiedzających parki rozrywki, które notują rekordowe zyski. „Po raz kolejny ten sektor pokazał swoją zdolność do zaoferowania rozrywki, która w obecnym przygnębiającym kontekście doskonale odpowiada na oczekiwania rodzin” – twierdzi w „Le Figaro” Arnaud Bennet, prezes związku zawodowego pracowników parków rozrywki, atrakcji i kultury.

Bilety na widowiska

.Po pandemii Covid-19 wzrósł również popyt na widowiska sportowe i muzyczne na żywo.Pomimo wzrostu cen biletów na koncerty średnio o 10 proc. w ciągu roku w wielkich widowiskach muzycznych i festiwalach uczestniczy coraz więcej osób. W 2022 roku letnie festiwale muzyczne przyciągnęły o 9 proc. więcej osób niż w 2019 roku. Organizatorzy spodziewają się nowego rekordu w tym roku. Znacznie spadła natomiast liczba sprzedanych biletów na mniejsze koncerty artystów nieznanych szerokiej publiczności.

Bardziej niż przed pandemią Covid-19 są zapełnione również stadiony – średnio w 81 proc. Kluby piłkarskie grające w Ligue 1 zanotowały średni wzrost wykupionych abonamentów na sezon 2022-2023 o 12 proc. w stosunku do sezonu 2021-2022 i o 5 proc. w stosunku do sezonu 2019-2020.

Pomimo inflacji i oszczędności na produktach spożywczych (sprzedaż produktów spożywczych w supermarketach spadła o 4,8 proc.) Francuzi nie rezygnują ze słodyczy i wina. Sprzedaż napojów gazowanych wzrosła o 2,8 proc., cukierków o 5,2 proc., ciastek o 1,5 proc., a masła czekoladowego o 1,9 proc. Konsumenci starają się nie rezygnować z przyjemności, wybierając tańszą alternatywę dla luksusowych produktów: sprzedaż szampana spadła w 2023 roku o 20 proc., ale o 4 proc. wzrosła sprzedaż wina musującego.

Francuska tożsamość

.Politolog i profesor Sciences Po, Dominique REYNIÉ, na łamach „Wszystko co Najważniejsze” zauważa, że: „Kiedy mowa o tożsamości francuskiej, zawsze przywołuje się i celebruje Ernesta Renana za wynalezienie formuły „codziennego plebiscytu”. Często jednak zapominamy o roli, jaką przypisywał on również przeszłości, w tym samym dyskursie: „Naród to dusza, zasada duchowa. Dwie rzeczy, które w istocie stanowią jedno, składają się na tę duszę, tę zasadę duchową. Jedna zakorzeniona w przeszłości, druga w teraźniejszości. Jedna to wspólne posiadanie bogatej spuścizny wspomnień, druga to obecna zgoda, chęć wspólnego życia, wola dalszego korzystania z otrzymanego niepodzielnie spadku”.

„Efekt ten nie zniknął. Nawet dziś idea Francji nieodparcie prowadzi do tego, wyniesionego do rangi mitu, obrazu łączącego postacie monarchii, katolicyzmu i chłopstwa. Przed przeciwstawieniem się sobie, a następnie rozdzieleniem, monarchia i Kościół pracowały na rzecz powstania jednolitego narodu, często uciekając się w tym celu do wielkiej przemocy, czego dowodem jest niszczenie regionalnych tożsamości, języków, religii i kultur. Dlatego też można powiedzieć, że Francja jest wynalazkiem, konstrukcją z woli władzy coraz bardziej skupionej w rękach państwa królewskiego, które ostatecznie odebrało Kościołowi jego dążenie do suwerenności. O ile jednak na szczycie piramidy wyłania się tożsamość francuska, to ginie ona w rozdrobnieniu kraju na niezliczone, rozproszone wioski, w których dominuje duch zaściankowy” – pisze prof. Dominique REYNIÉ w tekście „Czy francuska tożsamość przetrwa XXI wiek?”.