Kim jest Justyna Czarnota Misztal - nowa dyrektor Instytytu Teatralnego

Minister kultury i dziedzictwa narodowego Hanna Wróblewska zdecydowała, że Justyna Czarnota-Misztal obejmie stanowisko dyrektor Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego. Jej trzyletnia kadencja rozpocznie się 1 listopada.

Wykładowca Studiów Zarządzania Kulturą – Justyna Czarnota Misztal

.Justyna Czarnota-Misztal jest polonistką, pedagogiem teatru, trenerką, kuratorką i menedżerką kultury. To absolwentka filologii polskiej ze specjalnością nauczycielską i teatrologiczną na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

Od 2010 r. pracowała w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego, pełniąc w latach 2016-2022 funkcję kierowniczki Działu Pedagogiki Teatru. Od 2020 r. jest wykładowcą Podyplomowych Studiów Zarządzania Kulturą przy Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk.

Głównym obszarem zainteresowań Justyny Czarnoty-Misztal jest współczesny teatr dla dzieci, młodzieży i rodzin. Była m.in. kuratorką festiwalu Mała Boska Komedia w Krakowie (2024) i małych Warszawskich Spotkań Teatralnych (2019).

Od lat prowadzi warsztaty, projektuje materiały edukacyjne i realizuje procesy rozwojowe dla osób indywidualnych i zespołów różnych instytucji oraz organizacji w całej Polsce. Była m.in. współredaktorką publikacji „Rozmowy o OBECNOŚCI w teatrze” dotyczącej twórczości osób z niepełnosprawnością, wydanej przez Centrum Kultury Zamek w Poznaniu oraz koordynatorką i producentką działań artystycznych i edukacyjnych w Fundacji Burdąg.

Jest dwukrotną stypendystką minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a także laureatką nagrody im. Haliny Machulskiej.

Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego jest narodową instytucją kultury finansowaną ze środków budżetu państwa. Znajduje się w nim największe w Polsce archiwum tematyczne gromadzące dokumentację współczesnego teatru. „Do dyspozycji wszystkich zainteresowanych jest olbrzymi zbiór artykułów prasowych, recenzji, zdjęć, programów teatralnych, afiszy, plakatów, dokumentów związanych z działalnością poszczególnych scen. Wiele zdigitalizowanych dokumentów udostępnianych jest w części wirtualnej archiwum na stronach e-teatr.pl oraz encyklopediateatru.pl” – czytamy na stronie Instytutu.

Pierwszym dyrektorem Instytutu Teatralnego, w latach 2003-13, był Maciej Nowak. W latach 2014-18 placówką kierowała Dorota Buchwald. 1 listopada 2019 r. na stanowisko dyrektora powołana została Elżbieta Wrotnowska-Gmyz, która od kwietnia pełniła obowiązki dyrektora tej instytucji. Jej kadencja upływa z końcem października.

Kraków – stolica polskiego teatru?

.„Sektor kultury potrzebuje natychmiastowego wsparcia, a przede wszystkim poważnego potraktowania, poszanowania wolności artystycznej i zauważenia, jak istotną rolę kultura odgrywa w społeczeństwie. Jednym z długofalowych celów jest zwiększenie wydatków na kulturę i zapewnienie jej bardziej stabilnego systemu finansowania. Przed nami przyjęcie ustawy o artystach zawodowych, która wreszcie zdefiniuje tę grupę zawodową i ureguluje tak podstawowe sprawy, jak chociażby ubezpieczenie zdrowotne czy obowiązki podatkowe. Stabilność zatrudnienia i przejrzyste konkursy – to powinna być oczywistość w każdej instytucji kultury, lecz jak pokazuje sytuacja, nie tylko w Krakowie, ale i w całej Polsce dopiero zmierzamy w tym kierunku. Dlatego obiecuję poruszać te tematy w sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu, kontynuować współpracę z ludźmi kultury i podejmować działania poselskie, których efektem będzie wywalczenie tej wymarzonej oczywistości” – pisze na łamach Wszystko co Najważniejsze Daria GOSEK-POPIOŁEK, działaczka społeczna, polityczka, posłanka Partii Razem na Sejm IX i X kadencji.

W jej ocenie podczas myślenia o kulturze łatwo wpaść w kilka pułapek. Pierwsza jest taka, że mówimy wyłącznie o znanych nazwiskach, twarzach, które widzimy na afiszach i w mediach. Tymczasem żeby stworzyć spektakl czy wydarzenie kulturalne, trzeba ogromnej pracy całego zespołu. Druga pułapka to chwalenie się kulturą, a jednocześnie zwyczajowe cięcie „kosztów”. Trzecia zasadzka: „Zawsze tak było i nikt nie narzekał”. Mieści się w niej obraz „głodującego artysty, który tworzy dla misji”, to są też fatalne warunki pracy i mobbing, bo „wizja reżysera czy dyrektora jest ważniejsza niż dobre samopoczucie aktora”. Z tym wszystkim zaczęły walczyć osoby tworzące krakowską scenę teatralną, a ja postanowiłam im w tym pomóc. Jak to w teatrze, walkę tę można podzielić na kilka aktów.

PAP/WszystkocoNajważniejsze/MB