Kraje rozwinięte zawiodły kraje na drodze rozwoju - Antonio Guterres

Sekretarza generalnego ONZ Antonio Guterres zaapelował o zwiększenie wysiłków na rzecz tworzenia „świata bardziej sprawiedliwego dla krajów na drodze rozwoju”. w ten sposób rozpoczęła się w Hawanie dwudniowa konferencja grupy 77 krajów plus Chiny (G77+Chiny), nazwanej tak w nawiązaniu do pierwotnej liczby jej założycieli w latach 60. ub. stulecia.

Antonio Guterres o Grupie 77 plus Chiny

.”Świat zawodzi te kraje” – powiedział Guterres w inauguracyjnym przemówieniu, wzywając do bardziej sprawiedliwej „architektury finansowej”. Wyraził przekonanie, że „głos Grupy 77 plus Chiny zawsze będzie miał zasadnicze znaczenie dla Narodów Zjednoczonych”. „Liczę na tę grupę, która nieodmiennie przewodziła w multilateralizmie, w przeciwstawianiu się niesprawiedliwości i zapominaniu o tych innych oraz promowaniu systemu, sprzyjającemu całej ludzkości, a nie wyłącznie uprzywilejowanym” – powiedział Guterrs.

Program szczytu grupy w Hawanie

.Prezydent Kuby Miguel Diaz-Canel, który zainaugurował obrady, apelował o „rzeczywistą współpracę narodów”, kładąc jednocześnie nacisk na zniesienie przez Stany Zjednoczone „jednostronnych sankcji wobec Kuby”, jak je określił. Zgodnie z programem obecnego szczytu grupy 77 plus Chiny jego obrady miałyby się skoncentrować na „aktualnych wyzwaniach rozwoju, tj. roli nauki, technologii oraz innowacyjności” w celu wypracowania stanowiska, które sformułowane w deklaracji końcowej szczytu hawańskiego powinno posłużyć jako wspólna platforma w trakcie sesji Zgromadzenie Ogólnego ONZ. Uczestnicy szczytu hawańskiego wysłuchają w ciągu dwóch dniu wystąpień co najmniej 90 polityków.

Największa organizacja międzynarodowa krajów półkuli południowej

.Grupa G 77 jest największą organizacją międzyrządową krajów półkuli południowej na forum ONZ. Została utworzona 15 czerwca 1964 roku po konferencji ONZ w sprawie handlu i rozwoju (UNCTAD). Jako cel jej działania określono obronę wspólnych interesów gospodarczych tych krajów, które uczestniczyły w Ruchu Państw nie Zaangażowanych i które w czasach zimnej wojny nie opowiadały się ani po stronie USA, ani ZSRR. Od roku 1992 przy różnych okazjach współpracę z G77 podejmowały Chiny, które jednak nigdy nie stały się formalnie członkiem tej organizacji. Obecnie członkowie G77 stanowią dwie trzecie krajów reprezentowanych w ONZ, a ich ludność stanowi 80 proc. światowej populacji.

Szanse i zagrożenia stojące przed Afryką

.Na temat wyzwań i szans stojących przed Afryką w następnych dekadach pod kątem ekonomicznym, demograficznym, ekologicznym, czy przebiegu granic międzypaństwowych, na łamach “Wszystko Co Najważniejsze” pisze prof. Emmanuel DUPUY w tekście “Jakie perspektywy stoją przed Afryką? Wyzwania, liderzy, szanse“.

“W 2030 roku 800 milionów Afrykańczyków mieszkać będzie w przestrzeni zurbanizowanej, głównie na wybrzeżu, powiększając jeszcze mocniej przepaść między centrum a peryferiami, które są niewyczerpanym źródłem przyszłych rozłamów, buntów oraz zjawisk o charakterze terrorystycznym”.

“Wszyscy muszą uznać problem zanieczyszczeń za priorytetowy, wiedząc, że bezpieczeństwo w sferze środowiska naturalnego oddziałuje na codzienność mieszkańców oraz że degradacja środowiska, z którą mamy do czynienia, rzeczywiście ma przełożenie na bezpieczeństwo”.

“Wyzwanie ekologiczne uwidacznia też wiele innych problemów i od wielu lat mobilizuje do działania wszystkie podmioty: państwa, organizacje pozarządowe, organizacje transnarodowe. Takie zjawiska jak wylesianie, i nadmierna eksploatacji pastwisk, jak rolnictwo ekstensywne i intensywne stosowanie środków chemicznych, jak pustynnienie ale i ryzyko powodzi, a nawet plagi szarańczy są przede wszystkim sygnałami, które w Afryce, bardziej niż gdzie indziej, ostrzegają o zagrożeniach mających już charakter ogólnoświatowy”.

.”Czynniki środowiskowe wpływające na brak bezpieczeństwa są wspólne dla krajów Afryki i powinno się je eliminować. Pewne kroki zostały już zresztą podjęte. Współpraca w dziedzinie ochrony środowiska dotyczy takich kwestii jak na przykład walka z zanieczyszczeniem wód gruntowych oraz wód morskich, jak dostęp do wody, jak zarządzanie obszarami zurbanizowanymi i ograniczanie ich dalszej ekspansji na wybrzeżach. Inicjowane są też inne, jeszcze bardziej ambitne projekty, jak na przykład wielki program walki z pustynnieniem obszarów Afryki Subsaharyjskiej, krajów Maghrebu i Bliskiego Wschodu, realizowany w ramach Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zwalczania pustynnienia. Powrót, z inicjatywy 11 krajów regionu sahelo-saharyjskiego, do ogromnego projektu Wielkiego Zielonego Muru świadczy o tym, że to zjawisko się nasila, a walka z nim jest tytanicznym, ale nieuniknionym wyzwaniem” – pisze prof. Emmanuel DUPUY.

PAP/WszystkoCoNajważniejsze/MJ