Kim jest Łukasz Deja, nowy prezes Polskiej Grupy Górniczej

Dotychczasowy prezes Południowego Koncernu Węglowego Łukasz Deja został wybrany nowym prezesem Polskiej Grupy Górniczej – poinformowała w piątek 21 lutego 2025 r. Polska Grupa Górnicza.

Łukasz Deja – nowy prezes Polskiej Grupy Górniczej

.O rozpoczęciu konkursu informowano 30 stycznia 2025 r. Termin składania wniosków przypadał 12 lutego, a rozmowy kwalifikacyjne odbywały się od 18 do 20 lutego.

Formalne powołanie nowego prezesa planowane jest na najbliższym posiedzeniu rady nadzorczej PGG 4 marca 2025 r. Nowy prezes, z uwagi na konieczność zakończenia dotychczasowych zadań, ma objąć stanowisko 2 kwietnia 2025 r.

Łukasz Deja zaznacza, że co najmniej do czasu objęcia funkcji woli nie wypowiadać się o PGG. „Z górnictwem jestem związany od dawna, energetykę też znam, więc to taka naturalna kolej rzeczy” – skomentował swój udany start w konkursie na prezesa spółki.

Kim jest Łukasz Deja?

.Jak przekazała w komunikacie o rozstrzygnięciu konkursu PGG, Łukasz Deja jest absolwentem studiów magisterskich w Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, studiów podyplomowych Master of Business Administration w Akademii Leona Koźmińskiego oraz Podyplomowego Studium Menadżerskiego w Szkole Głównej Handlowej.

PGG zwraca uwagę na wieloletnie doświadczenie nowego prezesa na stanowiskach kierowniczych w przedsiębiorstwach działających w branży wydobywczej i energetycznej. „Od początku aktywności zawodowej brał czynny udział w prowadzonych procesach restrukturyzacji wewnętrznej organizacji, jak i w przekształceniach właścicielskich spółek” – wskazano w komunikacie.

Łukasz Deja pracował w Nadwiślańskiej Spółce Węglowej, Kompanii Węglowej oraz Tauronie Wytwarzanie. Od 2015 r. był dyrektorem zarządzającym w Południowym Koncernie Węglowym (poprzednio Tauron Wydobycie). Od kwietnia 2024 r. jest prezesem Południowego Koncernu Węglowego.

Zmiany kadrowe w Polskiej Grupy Górniczej

.Polska Grupa Górnicza nie miała prezesa od początku listopada 2024 roku, gdy dotychczasowy szef spółki Leszek Pietraszek został wybrany przez Sejmik Woj. Śląskiego na wicemarszałka regionu. Obowiązki prezesa pełni odtąd wiceprezes ds. finansowych Bartosz Kępa.

Wcześniejszy skład zarządu PGG rada nadzorcza wybrała w marcu 2025 r. Prezesem PGG został wówczas Leszek Pietraszek, wiceprezesem ds. sprzedaży Iwona Szczygioł, a wiceprezesem ds. finansowych Bartosz Kępa. Jednocześnie rada PGG odwołała prezesa Tomasza Rogalę i wiceprezesa ds. finansowych Andrzeja Paniczka. Na stanowisku pozostał wiceprezes ds. produkcji Rajmund Horst, który zmarł w lipcu br. Horsta zastąpił jeszcze w lipcu na stanowisku Marek Skuza.

Zmiany kadrowe w PGG rozpoczęły się 15 lutego 2025 r., kiedy nadzwyczajne walne zgromadzenie spółki odwołało wszystkich dotychczasowych członków rady nadzorczej; w ich miejsce minister aktywów państwowych powołał troje nowych: Celinę Marię Olszak (rektor Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach), Tomasza Pietrzykowskiego (prorektor Uniwersytetu Śląskiego) oraz Tomasza Łukasika (radca prawny).

23 lutego 2025 r. minister aktywów państwowych powołał jeszcze w skład rady nadzorczej PGG Kamilę Żmudę-Matan. Obecnie w składzie rady są też Bartosz Kopa i Krzysztof Ćmiel.

Polska Grupa Górnicza jest największym producentem węgla energetycznego w Polsce i Unii Europejskiej, zatrudniającym ponad 36 tys. osób. Należy do niej siedem kopalń: ROW (w której skład wchodzą tzw. ruchy Chwałowice, Jankowice, Marcel, Rydułtowy), Ruda (Bielszowice i Halemba), Piast-Ziemowit (Piast i Ziemowit), Bolesław Śmiały, Sośnica, Staszic-Wujek (Murcki-Staszic i Wujek) oraz Mysłowice-Wesoła.

Nasz kraj cały czas się zmienia

.”Powiedzmy więc dobitnie, że szybko postępujący rozwój świata i jego konsekwencje dla życia społeczeństw czyni z wprowadzania zmian w polityce oraz w życiu gospodarczym i społecznym naturalny proces, z pewnością niezbędny dla harmonijnego rozwoju cywilizacyjnego. Otwarte pozostaje jednak pytanie, jakie zmiany wprowadzać i w jaki sposób, a w szczególności w jakim tempie to robić. Toczące się dzisiaj na świecie dyskusje poszukujące odpowiedzi na pytanie postawione w tytule tego tekstu nie przyniosły dotychczas żadnych jednoznacznych konkluzji. Warto więc z pewnością pomyśleć o silnie zależnych od okoliczności zaletach i wadach obu sposobów wprowadzania zmian, oczywiście w kontekście ich skuteczności na rzecz społecznego dobrostanu” – pisze na łamach Wszystko co Najważniejsze prof. Michał Kleiber, redaktor naczelny.

Przez zmiany rozumiemy tu decyzje polityczne lub administracyjne wpływające w istotny sposób na życie społeczne. Zmiana radykalna jest zaś daleko idącą transformacją istniejącego systemu, zasadniczo zmieniającą publicznie artykułowane poglądy, istniejące struktury organizacyjne lub praktyczne działania. Oznacza to w istocie wprowadzenie pewnego nowego paradygmatu, likwidującego dotychczasowe status quo, mogącego w optymistycznym wariancie udoskonalić istniejące systemy polityczno-społeczne zidentyfikowane jako nie w pełni optymalne.

„Zmiana taka wymaga odwagi, jest ze swej natury ryzykowna i może przynieść spektakularny sukces, ale także niepowodzenia. Do potencjalnych zalet tego podejścia zaliczyć można natomiast szybkie uzyskanie zamierzonego rezultatu, eliminującego systemowe słabości zidentyfikowane przez decydentów wprowadzających tę zmianę w życie, a także częste sprzyjanie w trakcie tego procesu różnorodnym innowacjom wspomagającym przełomowe rozwiązania. Z kolei do słabości i problemów radykalnych zmian należy niewątpliwie trudność w określeniu ich przebiegu w kontekście wielu niemożliwych do przewidzenia przypadków komplikujących realizację zmian, możliwość poważnych niepowodzeń czy zawsze występujący silny opór organizacyjnych i biznesowych interesariuszy dotychczasowego układu oraz jego światopoglądowych zwolenników.

Do przykładów wielkich radykalnych zmian na świecie, brzemiennych w społeczno-gospodarcze bądź polityczne konsekwencje, zaliczyć można z pewnością takie wydarzenia, jak polityczny podział Europy po II wojnie światowej i jego upadek 35 lat temu, a także pochopnie wprowadzane w niektórych państwach nowe regulacje dotyczące problemów klimatycznych czy światopoglądowych. W Polsce charakter radykalnych zmian politycznych, bez żadnych zresztą wątpliwości bardzo korzystnych, miały oczywiście nasza transformacja ustrojowa oraz wejście do NATO i UE. Do aktualnych i mających wielkie praktyczne znaczenie zmian tego rodzaju można zaliczyć wprowadzane od pewnego czasu wysoce kontrowersyjne reformy w sądownictwie, publicznych mediach, polityce klimatycznej i ochronie środowiska, kulturze czy edukacji.

Przez zmianę stopniową rozumiemy z kolei sukcesywne wprowadzanie powiązanych ze sobą niewielkich poprawek do istniejących systemów w celu osiągnięcia zamierzonego celu. Efekty takiego podejścia są traktowane jako bardziej przewidywalne, ograniczające ryzyko niepowodzenia i minimalizujące problemy społeczne, zawsze występujące przy zmianach. Stopniowo wdrażane zmiany pozwalają wyciągać konstruktywne wnioski z poprzednich modyfikacji, zmniejszając w ten sposób ryzyko niepowodzenia. Do licznych i szeroko znanych przykładów w tym zakresie należą powszechnie stosowane stopniowe zmiany w produkcji, poprawiające jej jakość i efektywność, udoskonalenia w organizacji i zarządzaniu firm, a także ograniczone i mające widoczne poparcie interesariuszy nowelizacje różnych obowiązujących regulacji prawnych” – opisuje.

Artykuł dostępny na łamach Wszystko co Najwazniejsze: https://wszystkoconajwazniejsze.pl/prof-michal-kleiber-zmiany-lepsze-radykalne-czy-stopniowe/

PAP/WszystkocoNajważniejsze/MB