Archeolodzy zlokalizowali najstarsze miejsce zamieszkiwania człowieka w hiszpańskiej Galicji. Według nich narzędzia kamienne, stanowiące pozostałość po żyjących tam ludziach, mają 310 tys. lat. Galicja znajduje się na północnym zachodzie Hiszpanii.
Galicja miejscem badań archeologicznych
.Najstarsze ślady obecności człowieka w Galicji znajdują się na terenie gminy Porrino, w prowincji Pontevedra – poinformował w komunikacie dla mediów zespół badaczy z hiszpańskiego Uniwersytetu w Vigo i Krajowego Centrum Badań nad Ludzką Ewolucją (CENIEH) z Burgos.
Ślady obecności człowieka archeolodzy badali głównie na terenie wsi Budino. Wnioskują oni, że już przed 310 tysiącami lat ludzie wytwarzali w tej części Półwyspu Iberyjskiego kamienne narzędzia.
Poszukiwania prowadzono w miejscu, gdzie już w 1961 r. odkryto pięściaki – wyjaśnił kierujący pracami badawczymi Eduardo Mendez Quintas z Uniwersytetu Vigo (Galicja).
Jak przypomniał, wiek tamtych pięściaków oszacowano na 25 tys. lat. Od 2018 roku archeolodzy przebadali natomiast warstwy położone znacznie niżej. Znaleźli tam ponad tysiąc narzędzi kamiennych, głównie pięściaków. Na obszarze poszukiwań o powierzchni 30 m2 natrafili też na inne rodzaje narzędzi typowych dla kultury aszelskiej.
Nowa datacja
.Szef zespołu wyjaśnił, że dotychczas najstarsze ślady obecności człowieka w Galicji wiązano z miejscowością Porto Mayor (w pobliżu Budino). Wiek narzędzi kamiennych, które tam znaleziono, szacuje się na 300 tys. lat.
„Dzięki naszemu odkryciu znaleziska z Porto Mayor są teraz drugimi najstarszymi śladami życia człowieka w Galicji. Te odnalezione przez nas w Budino liczą sobie bowiem 310 tys. lat” – poinformował Mendez Quintas.
Hiszpański naukowiec wyjaśnił, że w precyzyjnym określeniu wieku licznych pięściaków znalezionych w Budino pomogła ekspertyza tych narzędzi, którą zlecono australijskiemu Uniwersytetowi w Adelaide. Dodał, że Wydział Archeologii australijskiej uczelni wyliczył wiek pięściaków znalezionych w Budino na podstawie analizy ziaren skaleni.
Nobel dla twórcy paleogenomiki
„Niewielu współczesnych naukowców może się pochwalić odkryciem nowego gatunku człowieka, opisaniem sekwencji jego genomu na podstawie kilku fragmentów kostnych znalezionych w jaskiniowych osadach oraz wykazaniem u ludzi współczesnych domieszki sekwencji genetycznej wymarłych gatunków człowieka” – pisze prof. Marek SANAK, genetyk i biolog molekularny. Szwedzki naukowiec Svante Pääbo jest tym, który może poszczycić się takimi dokonaniami.
„Pääbo odczytał sekwencję genomu mitochondrialnego Neandertalczyka w 1997 roku, również posługując się muzealnymi fragmentami kostnymi. Wykorzystując swoje oryginalne techniki pozwalające na oddzielenie genetycznego zanieczyszczenia pochodzenia bakteryjnego, stanowiącego ponad 99 proc. DNA izolowanego z archeologicznych artefaktów kostnych, przystąpił do analizy genomu jądrowego Neandertalczyka”.
„Układając odczytane fragmenty DNA według sekwencji genomu człowieka współczesnego, Pääbo w 2010 roku opublikował genom jądrowy wymarłego gatunku Homo neanderthalensis. Badania porównawcze genów Neandertalczyka i Homo sapiens przyniosły wiele interesujących wniosków. Pääbo zaproponował, na podstawie analizy porównawczej, mechanizm ewolucyjnego rozwoju mowy u człowieka współczesnego” – przypomina prof. Marek SANAK.
„Pääbo odkrył również nowy gatunek człowieka – Homo denisova. Nazwa pochodzi od Denisowej Jaskini w Ałtaju na Syberii. Odkrycie to zostało potwierdzone potem przez znaleziska z jaskini Vindija w Chorwacji oraz Jaskini Czagyrskiej w Ałtaju. Populacje Neandertalczyków i Denisowian oddzieliły się od siebie przed około 450 tysiącami lat, ale podobnie jak człowiek współczesny wywodzą się z Afryki. Denisowianie zamieszkiwali Azję; w genomach Azjatów również stwierdzono kilkuprocentową domieszkę sekwencji DNA Denisowian. Pääbo opisał genom Denisowian w 2012 roku” – pisze prof. Marek SANAK.
PAP/Marcin Zatyka/WszystkoCoNajważniejsze/PP
