Niemieccy Zieloni z poparciem najniższym od 12 lat
Spadek popularności niemieckich Zielonych trwa i obecnie jej notowania są na poziomie 9 proc. – wynika z sondażu instytutu Forsa na zlecenie stacji RTL/ntv. To najgorszy wynik partii w tym cyklicznym badaniu od wyborów parlamentarnych w 2017 roku. Jak na ostatnie porażki reagują niemieccy Zieloni?
Czy niemieccy Zieloni mogą jeszcze odzyskać poparcie?
.Zarząd Zielonych we wrześniu ogłosił rezygnację w konsekwencji słabych wyników wyborów w kilku landach na wschodzie kraju, ale przynajmniej na razie nie widać, by doprowadziło to do wzrostu notowań – zauważają niemieckie media. Tydzień wcześniej niemieccy Zieloni mieli 11 proc.
Jeśli chodzi o pozostałe dwie partie wchodzące w skład rządzącej w Niemczech koalicji, to notowania socjaldemokratycznej SPD pzostały bez zmian i wyniosły 16 proc., a liberalnej FDP wzrosły o punkt procentowy do 4 proc. Niemieccy Zieloni stracili więc na rzecz swoich koalicjantów.
Opozycyjny blok partii chadeckich CDU/CSU zyskała punkt procentowy w porównaniu z poprzednim tygodniem i może liczyć na poparcie 32 proc. badanych.
Skrajnie prawicową AfD wskazało 17 proc. ankietowanych, a radykalnie lewicowy Sojusz Sahry Wagenknecht (BSW) – 7 proc., a postkomunistyczną Lewicę – 3 proc. Notowania wszystkich trzech ugrupowań nie zmieniły się w ciągu tygodnia.
Inne, bardziej prawicowe Niemcy?
.Jeszcze kilka lat temu pod rządami Angeli Merkel niemiecka scena polityczna wydawała się przypominać niewzruszoną skałę. Najróżniejszej maści polityczne skrajności udawało się cały czas skutecznie neutralizować i otaczać „kordonem sanitarnym”. Dzięki temu, kiedy jak twierdzono, w całej Europie i w Ameryce rozprzestrzeniała się zaraza „populizmu”, Niemcy pozostawały oazą praworządnego, konsensualnego i stabilnego liberalizmu. Ta zadziwiająca polityczna odporność była tak silna, że jeden z czołowych niemieckich historyków, Herfried Münkler, przewidywał, że to właśnie wewnętrzna systemowa stabilność Niemiec w niespokojnych czasach predysponuje je do roli naturalnego lidera Europy.
Pod powierzchnią niewzruszonej sceny politycznej od dawna jednak wzbiera poważny kryzys, który ma swoje źródła w zjednoczeniu Niemiec w 1990 roku. W niemieckiej polityce po II wojnie światowej miała miejsce tylko jedna prawdziwa strukturalna zmiana: gdy w Niemczech Zachodnich, w 1985 roku, po raz pierwszy partia Zielonych Joschki Fischera, wówczas partia protestu i kontestacji, weszła w Hesji do rządu razem z Socjaldemokratami. Kilkanaście lat później, w 1998 r., ta zielono-czerwona koalicja sformułowała wspólny rząd federalny w Berlinie z kanclerzem Gerhardem Schröderem. Natomiast zjednoczenie Niemiec, które było w istocie przyłączeniem wschodnich landów, nie spowodowało żadnych istotnych zmian na niemieckiej scenie politycznej. Niepodzielnie rządziły na niej przez trzy dekady partie zachodniego politycznego establishmentu: chadecy, socjaldemokraci, liberałowie i zieloni.
„Uzyskanie pozycji kanclerza przez Merkel, osoby ze wschodu, wcale nie zmieniło tej sytuacji. Resentyment Niemców ze wschodu narastał, a Merkel była postrzegana przez wielu jako człowiek, który po prostu dał się kupić przez zachodni establishment. Ignorowanie wewnętrznego podziału Niemiec i próby odgórnego zduszenia go doprowadziły do sytuacji, w której nowe partie protestu, przede wszystkim prawicowa AfD, ale też lewicowy Sojusz Sahry Wagenknecht (BSW) święcą dzisiaj triumfy we wschodnich niemieckich landach” – opisuje prof. Marek A. CICHOCKI, filozof, germanista i politolog.
Polaryzacja i podział niemieckiej sceny politycznej jest dla polskiej polityki z jednej strony pewną szansą, jeżeli oczywiście potrafi się wykorzystywać wewnętrzne różnice sąsiada na własną korzyść – tak jak to od dawna czyni niemiecka polityka wobec Polski. Jednak zmiana niemieckiej polityki stawia nas też przed zupełnie nowymi zagrożeniami, które musimy rozpoznawać i którym musimy umieć przeciwdziałać.
PAP/WszystkocoNajważniejsze/MB
