Nowo odkryte skamieliny pozwolą na lepsze zrozumienie tego jak ewoluowały nietoperze

Amerykańscy paleontolodzy sklasyfikowali nowy gatunek nietoperza, który żył 52 miliony lat temu w Ameryce Północnej doby eocenu. Nietoperze to jedyny latający rząd ssaków, który występuje obecnie na wszystkich kontynentach poza Antarktydą. Niezwykłe odkrycie opisane na łamach czasopisma PLOS ONE pozwoli badaczom lepiej zrozumieć to jak przodkowie nietoperzy uzyskali zdolność latania.

.Nietoperze od zamierzchłych czasów wzbudzały fascynację, zainteresowanie, ale również przerażenie ludzi. W tradycyjnych wierzeniach ludowych były one wiązane z ciemnością, śmiercią, czarami i ogólnie pojętą wrogością. Wraz z odkryciem obu Ameryk i pierwszym kontaktem z gatunkiem nietoperza żywiącego się krwią, który został nazwany jako Desmodus rotundus, czyli „nietoperz-wampir”, zaczęto te stworzenia łączyć z wampirami.

Nietoperze – władcy nocnego nieba

.Jednak prawdziwy szczyt tych skojarzeń przypadł po wydaniu kultowej już powieści Brama Stokera „Dracula” w 1897, a następnie popularnością jej wątków i motywów w kulturze popularnej. Nietoperze to jedyny latający rząd ssaków – rozmieszczenie występowania nietoperzy również może wzbudzić uznanie, jako, iż są one spotykane na wszystkich kontynentach Ziemi poza Antarktydą. Nic więc dziwnego, że nietoperze cieszą się również wielkim zainteresowaniem paleontologów, którzy mają co badać, jako, iż nietoperze są obecne w ekosystemie od jak się okazuje 52 milionów lat.

Niedawno naukowcy odkryli niesamowite znalezisko – kolekcję skamieniałych szkieletów nietoperzy sprzed 52 milionów lat.  Naukowcy opisali ten nowy gatunek nietoperza jako najstarszy znaleziony szkielet nietoperza. Badanie tego wymarłego okazu paleontologicznego, który żył w Wyoming około 52 milionów lat temu, potwierdza pogląd, że w tym czasie nietoperze szybko się różnicowały na wielu kontynentach. Odkrycie jest znaczącym przełomem w naszym rozumieniu tych niesamowitych stworzeń i ich historii ewolucyjnej.

Skamieliny nietoperzy z formacji Green River

.Skamieliny nietoperzy, które zostały sklasyfikowane jako nowoodkryte prehistoryczne gatunki pochodzą z formacji Green River w USA. W przeciągu 60 lat paleontologom udało się odkryć na terenie tej formacji geologicznej ponad 30 skamielin nietoperzy, ale do tej pory uważano, że wszystkie reprezentują te same dwa gatunki, podaje portal Archeology World News.

„Nietoperze eoceńskie są znane z formacji Green River od lat 60. XX wieku. Ale co ciekawe, większość okazów, które wyszły z tej formacji, identyfikowano jako reprezentujące jeden gatunek, nalężący do rodzaju Icaronycteris. Zmieniło się to około 20 lat temu, kiedy odkryto drugi gatunek nietoperzy należący do innego rodzaju” – powiedziała współautorka badania, Nancy Simmons , kustosz Działu Mammalogii Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej, który w 2008 roku pomógł opisać ten drugi gatunek. „Zawsze podejrzewałem, że tam musi być jeszcze więcej gatunków” – dodała.

Icaronycteris gunnelli – nowoodkryty prehistoryczny gatunek nietoperza

.W ostatnich latach naukowcy z Centrum Bioróżnorodności Naturalis zaczęli uważnie przyglądać się wskaźnikowi Icaronycteris, zbierając pomiary i inne dane z okazów muzealnych. „Paleontolodzy zebrali tak wiele nietoperzy, które zostały zidentyfikowane jako rodzaj Icaronycteris, że zaczęliśmy zastanawiać się, czy wśród tych okazów nie znajduje się czasem wiele gatunków” – powiedział Tim Rietbergen, biolog ewolucyjny z Naturalis. „Potem dowiedzieliśmy się o nowym szkielecie, który odwrócił naszą uwagę”.

Wyjątkowo dobrze zachowany szkielet został w 2017 roku odebrany przez prywatnego kolekcjonera i zakupiony przez Muzeum. Kiedy naukowcy porównali skamielinę z obszernym zbiorem danych Rietbergena, wyraźnie wyróżniała się ona jako nowy gatunek. Drugi skamieniały szkielet odkryty w tym samym kamieniołomie w 1994 r., a który to znajdował się wezbiorach Królewskiego Muzeum Ontario również został zidentyfikowany jako ten nowy gatunek.

Naukowcy nadali tym skamielinom nazwę gatunku „Icaronycteris gunnelli” na cześć Gregga Gunnella, paleontologa z Duke University, który zmarł w 2017 roku i wniósł ogromny wkład w zrozumienie kopalnych nietoperzy i ewolucji. Według naukowców nowo odnaleziony Icaronycteris gunnelli był bardzo mały, ważył zaledwie około 25 gramów, co odpowiada pięciu kulkom. Pomimo niewielkich rozmiarów rozwinął już umiejętność latania i prawdopodobnie potrafił korzystać z echolokacji. Nietoperz prawdopodobnie mieszkał na drzewach wokół jeziora i polował na owady, latając nad wodą. Skamieliny znalezione w Wyoming wykazały, że pochodzą one z epoki wczesnego eocenu. W tym czasie temperatura na Ziemi rosła, a zwierzęta, owady i rośliny szybko się rozprzestrzeniały i różnicowały.

Przodkowie nietoperzy – mali nadrzewni wspinacze

.Matthew Jones, badacz paleontologii z Arizona State University i jeden z autorów badania, sugeruje, że nietoperze są potomkami maleńkich owadożernych ssaków, które żyły na drzewach. Jednak zidentyfikowanie dokładnego gatunku małych ssaków spokrewnionych z nietoperzami jest trudne ze względu na istnienie wielu odrębnych typów. Ponadto większość tych gatunków ssaków jest znana jedynie dzięki ograniczonym znaleziskom ich zębów i szczęk.

Niedawno znalezione skamieliny nietoperzy mają wiele wspólnego ze współczesnymi nietoperzami, ale mają też pewne charakterystyczne cechy. Jedną z tych różnic jest to, że nowo odkryte kości nietoperzy, szczególnie w ich tylnych kończynach, są znacznie silniejsze i bardziej wytrzymałe. W dzisiejszych czasach nietoperze mają na ogół cienkie i lekkie kości, które pomagają im w lataniu. Jednak niedawno odkryty gatunek nietoperza ma grubsze tylne kończyny, co może sugerować, że odziedziczył cechy po swoich przodkach. Oznacza to, że te nietoperze miały silniejsze nogi do wspinania się na drzewa.

Co więcej, nowo odkryty gatunek nietoperza oprócz kciuka miał pazur na palcu wskazującym. Większość dzisiejszych nietoperzy ma tylko pazur kciuka, który pomaga im zwisać do góry nogami podczas snu. Te nowe informacje sugerują, że nietoperze z tego okresu mogą być ostatnią fazą transformacji od wspinaczy do doświadczonych lotników.

Zachowania ratownicze u zwierząt

.Na temat zachowań altruistycznych i ratowniczych u poszczególnych gatunków zwierząt na łamach “Wszystko Co Najważniejsze” pisze prof. Ewa J. GODZIŃSKA w tekście “Czego możemy nauczyć się od zwierząt?“.

“Ważną podkategorią ryzykownych zachowań altruistycznych są tak zwane zachowania ratunkowe, czyli przychodzenie z pomocą konkretnym osobnikom, które znalazły się w niebezpieczeństwie. W r. 2002 polscy badacze Wojciech Czechowski, Ewa J. Godzińska i Marek Kozłowski zainicjowali współczesne badania takich zachowań, opisując, jak robotnice trzech gatunków mrówek ratują towarzyszki atakowane przez drapieżne larwy mrówkolwa. Szerokie spektrum zachowań ratunkowych zostało też opisane u wielu innych gatunków mrówek i u licznych kręgowców, takich jak różne gryzonie i naczelne, słonie, mangusty, psy, dziki, walenie i niektóre ptaki. W badaniach tych obserwowano i analizowano nie tylko przychodzenie z pomocą osobnikom zaatakowanym przez drapieżnika, lecz również pomoc w uwalnianiu się z różnych naturalnych i sztucznych pułapek”.

“Ofiarność i gotowość do angażowania się w ryzykowne akcje na rzecz innych osobników nie jest naiwnością, lecz ważnym przystosowaniem. Jest tak dlatego, że dla każdego osobnika ważniejsze od indywidualnego przeżycia jest tzw. dostosowanie łączne, czyli łączna zdolność do przekazania swoich genów kolejnym pokoleniom, niezależnie od tego, czy są one ulokowane w jego własnym ciele, czy też w ciałach innych osobników. Jedną z najważniejszych form altruizmu jest więc nepotyzm, czyli działania przynoszące korzyść krewnym altruisty. Drugim ważnym czynnikiem decydującym o opłacalności zachowań altruistycznych jest gotowość ich beneficjentów do odwzajemniania uzyskanych przysług”.

.”Ofiarność i rycerskość podobają się płci przeciwnej. Zwierzęta mogą jednak zachowywać się w sposób altruistyczny także z innych powodów. Ryzykowne zachowania altruistyczne stanowią bowiem sygnał wysokiej jakości osobnika i w związku z tym mogą przynosić mu korzyści poprzez podnoszenie jego atrakcyjności dla płci przeciwnej. Zjawisko to zostało dobrze udokumentowane między innymi przez długoletnie badania zachowań dżunglotymali arabskich. Ptaki te uprawiają lęgi zespołowe, w których osobniki podporządkowane nie mają bezpośredniego dostępu do rozrodu, lecz pełnią funkcję pomocników pomagających w wychowywaniu potomstwa osobników dominujących. Dżunglotymale odstraszają wrogów naturalnych, w szczególności jadowite węże, stosując wobec nich tak zwane nękanie, czyli celowe przybliżanie się do intruza i konfrontację z nim. Nękanie węży to niesłychanie ryzykowne zadanie. Jednak tylko te ptaki, które nie stronią od udziału w takich odważnych akcjach, mogą zdobyć tak zwany prestiż społeczny, bez którego nie są w stanie uzyskać dostępu do rozrodu. W związku z tym nawet osobniki dominujące, które uzyskały już dostęp do rozrodu, konkurują aktywnie z osobnikami podporządkowanymi o możliwość pełnienia niebezpiecznej funkcji strażnika. Uwaga: różnica pomiędzy walką o dominację i poszukiwaniem prestiżu społecznego polega na tym, że w pierwszym przypadku osobnik rywalizuje z członkami tej samej grupy społecznej, a w drugim walczy z zewnętrznymi wrogami swojej grupy, by w ten sposób obwieścić swoją wysoką jakość i stać się atrakcyjnym kandydatem na partnera do rozrodu” – pisze prof. Ewa J. GODZIŃSKA.

Archeology World News/WszystkoCoNajważniejsze/MJ