Odnaleziono pozostałości wielkiej świątyni w ruinach dawnego rzymskiego miasta Lancia

W północnej Hiszpanii zachowały się ruiny dawnego rzymskiego miasta Lancia. Na ich terenie archeolodzy znaleźli ślady dużego obiektu sakralnego oraz fundamenty forum.

.Znalezisko to jest efektem poszukiwań na terenie dawnego miasta Asturów oraz Rzymian – poinformował Jesus Celis z Instytutu Dziedzictwa Leonu. Hiszpański historyk zaznaczył, że od rozpoczęcia prac w 2021 roku archeolodzy znaleźli na terenie tego dawnego rzymskiego miasta m.in. monety, fragmenty naczyń ceramicznych, broń i ozdoby. Natomiast dzięki użyciu georadaru i magnetometru – uzyskali obrazy ruin.

Wielka świątynia

.W centrum Lancii obecna była pokaźna budowla sakralna. Badacze ustalili to dzięki systemom wykrywania obiektów, ukrytych pod powierzchnią ziemi – dodał Celis.

Hiszpańscy naukowcy na świątynię mówią roboczo „bazylika”. Twierdzą też, że w jej sąsiedztwie znajdowała się handlowa część miasta.

W trakcie dotychczasowych prac ustalono lokalizację ruin rynku miasta Lancia, jej głównych ulic, łaźni publicznych i systemu kanalizacji, wybudowanego przez Rzymian.

Forum Romanum miasta Lancia

.Określono też rozmiary forum Lancii. Według archeologów główny plac miasta miał 60-65 metrów długości i 45-48 metrów szerokości.

„Niestety forum zostało rozebrane, prawdopodobnie w późnym okresie rzymskim, a prace przeprowadzone w celu wyrównanania osiedli zniszczyły wiele dowodów architektonicznych, przemawiających za jego istnieniem” – dodał Celis.

Według niego wspomniany obiekt powstał w okresie od 27 r. p.n.e. do 68 r. n.e. Fundamenty głównego placu Lancii zbudowano z marmuru sprowadzanego z kamieniołomów El Bierzo. W mieście – jak twierdzą hiszpańscy archeolodzy – mogły się też znajdować koszary rzymskich wojsk. Tezę tą wysnuto na podstawie znalezionych monet cesarza Augusta, związanych z płatnościami na rzecz armii rzymskiej.

Przed inwazją Rzymian, którzy w 25 r. n.e. podporządkowali sobie miasto Lancia, usytuowane pomiędzy rzekami Porma i Esla, teren ten był zamieszkały przez plemiona Asturów. Pisał o nim m.in. grecki astronom i geograf Klaudiusz Ptolemeusz.

Starożytna stratyfikacja społeczna

.O tym jak archeologia pozwala zbadać rozwój nierówności społecznych w starożytnych społeczeństwach, a także dlaczego jedne obszary geograficzne w przeszłości lepiej rozwijały niż inne, na łamach „Wszystko Co Najważniejsze” pisze Prof. Carles LALUEZA FOX w tekście „Archeologia nierówności„.

„Kiedy pojawiły się te różnice między Starym i Nowym Światem? Wczesne społeczeństwa rolnicze miały możliwość generowania i przechowywania nadwyżek żywności, co stworzyło potencjalne scenariusze różnic w liczebności populacji oraz pewnego stopnia nierówności między- i wewnątrzosadniczych. Niedawno zastosowany współczynnik Giniego w odniesieniu do 90 stanowisk z Bliskiego Wschodu i Europy wykazał znaczący wzrost nierówności tysiące lat po pojawieniu się rolnictwa – co wskazuje na to, że to nie rolnictwo samo w sobie stworzyło nierówne społeczeństwa. Zdaniem autorów w pewnym momencie niektórzy rolnicy byli w stanie utrzymywać woły płużne, co umożliwiało uprawę 10 razy większej ilości ziemi niż w przypadku innych rolników i prowadziło do przekształcania gospodarki w kierunku wyższej wartości ziemi ze szkodą dla ludzkiej pracy”.

„Te pojawiające się pod koniec neolitu nierówności mogą tłumaczyć niezwykły przykład bogactwa pochodzący z tego okresu: pochówek z Warny. Grób ten został znaleziony na cmentarzysku z epoki miedzi na terenie dzisiejszej Bułgarii i datowany jest na lata 4560–4450 p.n.e.; zawierał więcej złota, niż posiadała w tym samym czasie cała reszta świata. Pochowano w nim dorosłego mężczyznę – prawdopodobnie wodza lub króla – który miał w ręce złotą maczugę wojenną; co ciekawe, miał również złotą osłonę penisa o nieznanym znaczeniu. Takie znaleziska należą jednak do wyjątków i panuje powszechna zgoda co do tego, że społeczeństwa neolityczne były bardziej egalitarne niż późniejsze”.

.”Nierówności wyraźnie wzrosły wraz z pojawieniem się metali, co częściowo umożliwiło, począwszy od 3000 do 2000 roku p.n.e., pojawienie się i rozwój organizacji społecznej opartej na istnieniu elit. Po ustanowieniu pierwotnej struktury władzy elita próbowała utrwalić się dynastycznie poprzez zwiększenie kontroli społecznej i budowanie sojuszy rodzinnych z innymi wodzami. Mechanizmy kontroli często wiązały się z przemocą. Możliwość wykorzystania koni – i w mniejszym stopniu wielbłądów – w działaniach wojennych przesądziła o sukcesie podbojów, które pod koniec neolitu zmieniły układ osadnictwa w całej Eurazji. To przynajmniej częściowo wyjaśnia, dlaczego 30 imperiów lub dużych państw, które powstały między 3000 a 600 r. p.n.e., znajdowało się w Starym Świecie, gdzie żyły te zwierzęta” – pisze prof. Carles LALUEZA FOX.

PAP/Marcin Zatyka/WszystkoCoNajważniejsze/MJ