Poemat Wergiliusza na amforze sprzed 1800 lat archeologiczną sensacją miesiąca

W okolicach Kordoby, na południu Hiszpanii, archeolodzy znaleźli fragment amfory służącej do przechowywania oliwy, na której znajdował się tajemniczy napis. Zespół hiszpańskich archeologów zdołał rozszyfrować napis, który krył słowa poematu Wergiliusza „Eneida”.

.Jak poinformowały w komunikacie władze Uniwersytetu Kordoby, znalezisko potwierdza wysoki stopień wiedzy i oczytania mieszkańców Andaluzji w czasach, kiedy region ten należał do imperium rzymskiego.

Sprecyzowały, że rozszyfrowanie napisu poematu na fragmencie amfory olejowej znalezionej przez mieszkańca gminy Hornachuelos podczas spaceru, było dużą niespodzianką.

Władze hiszpańskiej uczelni wyjaśniły, że o ile w Cesarstwie Rzymskim często pojawiały się na amforach napisy dotyczące produktów handlowych oraz ich wytwórców, to nigdy jeszcze nie znaleziono słów z dzieła literackiego zapisanego na naczyniu glinianym.

W trakcie studium archeolodzy stwierdzili, że fragment amfory, o rozmiarach 6 cm na 8 cm, zawiera słowa z poematu epickiego Wergiliusza pt. „Eneida” napisanego przez rzymskiego poetę pomiędzy 29 a 19 r. p.n.e.

Badanie, przy którym współpracowali naukowcy z uniwersytetów w Sewilli oraz francuskiego Montpellier, dowodzi, że pojawienie się cytatu z „Eneidy” na glinianym naczyniu zawierającym oliwę nie służyło celom marketingowym.

„Wersety zapisane w dolnej części amfory nie miały większego celu (…). Świadczą jedynie o wiedzy i kulturze osoby, która je tam umieściła” – podsumował zespół naukowców, wskazując, że poziom umiejętności czytania w tej części Półwyspu Iberyjskiego mógł być w czasach cesarza Oktawiana Augusta wysoki.

Poemat Wergiliusza

.O poemacie Wergiliusza na łamach Wszystko co Najważniejsze pisał prof. Stéphane RATTI i Bertrand LANÇON. Autorzy wskazali, że piękno literatury, którą reprezentował Wergiliusz, może niebawem zaniknąć.

„Wergiliusz opowiada w Eneidzie, w jaki sposób Eneasz uciekł z ogarniętej płomieniami Troi, niosąc na plecach starego ojca. Ubierając ten obraz w niesamowite słowa, poeta pisze nie tylko o Eneaszu, Anchizesie, Troi czy Rzymie, ale także o nas, żyjących tu i teraz” – wskazali autorzy.

„Oto jeden z najpiękniejszych wersów w opowieści Eneasza, w których opisuje on warunki ucieczki: Cessi et sublato montes genitore petivi («Ustąpiłem losowi i niosąc ojca na ramionach, skierowałem się na górę»). Wszystko kryje się w doborze słów: przeszłość, przegrana (opuszczona Troja), ciężar tradycji (ojciec, którego synowska pietas nakazuje uratować), przyszłość, którą widać w oddali, tak trudną do opisania (wysokie góry na horyzoncie). André Gide, komentując ten wspaniały wers, zamykający pieśń II Eneidy, zauważa lakonicznie, ale jakże trafnie: «Spektakl człowieczeństwa»”.