Największą pozycją w aktywach finansowych gospodarstw domowych są depozyty bieżące. Stanowią 28,7 proc. całości aktywów – wynika z danych opracowanych przez Polski Fundusz Rozwoju.
.Polski Fundusz Rozwoju obliczył wielkość aktywów finansowych polskich gospodarstw domowych. Na koniec III kw. 2022 r. wyniosła ona 2 bln 744 mld 802 mln zł. „Było to kwotą o 1,1 proc. wyższą niż na koniec III kw. 2021 r. i jednocześnie o 2,2 proc. większą niż na koniec drugiego kwartału 2022 roku. Wartość aktywów wzrosła po dwóch spadkach notowanych w dwóch pierwszych kwartałach 2022 r.” – wskazał w swoim raporcie Polski Fundusz Rozwoju.
Wartość aktywów finansowych netto – czyli aktywów pomniejszonych o zobowiązania – wyniosła na koniec trzeciego kwartału 2022 r. 1 bln 893 mld 437 mln zł, co było kwotą o 1,6 proc. wyższą niż na koniec III kw. 2021 r. i o 3,1 proc. większą niż w II kwartale 2022r.
Wartość depozytów bieżących gospodarstw domowych
.„Największą pozycją w aktywach finansowych gospodarstw domowych są depozyty bieżące rozliczeniowe” – podano w materiale PFR. Wartość depozytów bieżących gospodarstw domowych wynosiła 786 mld 963 mln zł, czyli była o 8,5 proc. niższa niż w III kw. 2021 r. i o 3,8 proc. mniejsza niż w II kw. 2022 r. Wartość depozytów gospodarstw domowych spadła trzeci kwartał z rzędu.
„Udział depozytów bieżących rozliczeniowych w całości aktywów finansowych gospodarstw domowych wyniósł na koniec III kwartału 2022 r. 28,7 proc., tj. był 3,0 p. proc. mniejszy w ujęciu rocznym i o 1,8 p. proc. mniejszy w ujęciu kwartalnym” – podsumowuje Polski Fundusz Rozwoju. Pod względem udziału depozytów bieżących w całości aktywów finansowych Polska znalazła się w środku krajów UE. Największy udział depozytów w aktywach gospodarstw domowych jest na Malcie (wynosi 39,9 proc.) oraz w Grecji (38,9 proc.). Z kolei Duńczycy w ogóle nie trzymają pieniędzy na depozytach bieżących – wynika z danych podanych przez Polski Fundusz Rozwoju.
Wzrost “innych udziałów kapitałowych”
.Drugim pod względem wielkości składnikiem aktywów były „inne udziały kapitałowe”, a więc udziały w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością, spółkach osobowych, spółdzielniach czy towarzystwach ubezpieczeń wzajemnych. Ich udział w całości aktywów finansowych gospodarstw domowych wyniósł 14,5 proc. W ujęciu kwartalnym ten udział wzrósł o 1,4 proc., a w ujęciu rocznym o 2,8 p. proc.
„Na koniec trzeciego kwartału 2022 r. ich wartość wyniosła 398 018 mln zł, co oznacza wzrost w ujęciu rocznym o 25,5 proc., a w ujęciu kwartalnym o 13,1 proc.” – wskazał PFR. Pod tym względem Polska też znalazła się mniej więcej w środku państw unijnych. Ta część majątku stanowi aż 58,8 proc. w Szwecji a w Bułgarii 46 proc. Z kolei na Litwie jest to 0,8 proc. aktywów gospodarstw domowych, na Cyprze jest bliska zeru, a w przypadku czterech krajów UE – Malty, Słowacji, Danii i Irlandii – ta pozycja nie występuje.
Wartość udziałów nienotowanych
.Wartość udziałów nienotowanych w posiadaniu polskich gospodarstw domowych jest większa od wartości akcji notowanych, zgromadzonych przez gospodarstwa domowe. Na koniec III kw. 2022 r. było to nieco ponad 76 mld zł. Ich udział w całości aktywów gospodarstw domowych wyniósł 2,8 proc., tj. o 1,1 p. proc. mniej niż rok temu i o 0,3 p. proc. mniej niż kwartał wcześniej.
Z danych PFR wynika także, że na trzecim miejscu pod względem udziału w aktywach finansowych gospodarstw domowych znalazła się gotówka, która odpowiadała za 12,9 proc. aktywów finansowych. Jej wartość na koniec III kwartału 2022 r. 353 mld 376 mln zł. „Poziom gotówki wzrósł o 7,8 proc. w porównaniu do analogicznego kwartału roku poprzedniego i jednocześnie zmniejszył się o 1,4 proc. w stosunku do kwartału wcześniejszego (drugi spadek z rzędu)” – czytamy w raporcie PFR.
Pod względem udziału gotówki w aktywach finansowych gospodarstw domowych Polska znalazła się na miejscu drugim w UE – po Słowenii, gdzie gotówka stanowiła 13,4 proc. całości aktywów a przed Niemcami, gdzie ten udział to 11,2 proc.
Polska gospodarka w 2022 roku
.Na temat polskiej gospodarki w niepewnych czasach doby rosyjskiej agresji na Ukrainę, kryzysu energetycznego, zerwania łańcucha dostaw i całej gammy innych problemów na łamach “Wszystko Co Najważniejsze” pisze Piotr ARAK w tekście “Czas niepewności w polskiej gospodarce“.
“Rok 2022 był czasem dużej zmiany. Mamy do czynienia z ogromną skalą wydarzeń regionalnych i globalnych, które wpływają na działalność polskich przedsiębiorstw. Badania wskazują, że niepewność rośnie coraz bardziej. To główny czynnik, który wpływa na prowadzenie firmy w Polsce”.
“Inflacja dotknęła wszystkie kraje na świecie. W większości państw jest ona teraz na najwyższym poziomie od 40 lat. Kraje europejskie, zwłaszcza z rejonu Europy Środkowej, w podobny sposób próbują jej przeciwdziałać. Starają się to zrobić poprzez zwiększenie wartości pieniądza i sprawienie, by ludzie i przedsiębiorcy nie podejmowali dodatkowych zobowiązań. Pieniędzy musi być po prostu mniej na rynku i do tego też dąży Narodowy Bank Polski. Nie jest pewne to, czy osiągnęliśmy szczyt inflacji, ponieważ wpływa na nią wiele czynników globalnych, przez co możliwe są dalsze podwyżki stóp procentowych. Z tego też powodu wystąpiło załamanie na rynku kredytów hipotecznych”.
“Wszystko to jest jednak działaniem zamierzonym i celowym Narodowego Banku Polskiego w odpowiedzi na spowolnienie dynamiki wzrostu PKB w naszym kraju. Drugim elementem przeciwdziałania inflacji jest strona fiskalna. Rządy państw europejskich zapewniają pomoc najbiedniejszym gospodarstwom domowym. Robią to, redukując podatki pośrednie, na przykład od żywności, i zapewniając środki na inwestycje, takie jak odnawialne źródła energii. Często ta pomoc jest asymetryczna, większa niż to, co mają do zaoferowania państwa Europy Środkowej czy Południowej. Niemcy zdecydowały się przeznaczyć fundusze na zapobieganie kryzysowi energetycznemu i zaoferowały pomoc publiczną przedsiębiorstwom, by te mogły przetrwać kryzys energetyczny, ponieważ ten może być śmiertelny dla niektórych segmentów gospodarki. Przez to niektóre firmy mogą zostać przeniesione poza Unię Europejską, zwłaszcza jeśli chodzi o produkcję. Przeciwdziałanie inflacji łączy w sobie ekspansywną politykę fiskalną i restrykcyjną politykę monetarną. Takie działania były prowadzone przez państwa Unii Europejskiej i w przyszłym roku okaże się, czy spowolnią one recesję. Możliwe, że w państwach Europy Zachodniej tak się stanie, ale otoczenie zewnętrzne i trwająca wojna sprawiają, że trudno to przewidzieć” – pisze Piotr ARAK.
Światowa gospodarka w obliczu rywalizacji mocarstw
.Na temat tego jak zaostrzająca się rywalizacja strategiczna pomiędzy mocarstwami wpływa na światową gospodarkę na łamach “Wszystko Co Najważniejsze” pisze prof. Michael O’SULLIVAN w tekście “Po kilku dekadach państwo znów jest najważniejsze“.
“Strategiczna rywalizacja przyczyni się również do rozchwiania porządku polityki makroekonomicznej. Oczekujemy, że w 2023 roku inflacja spadnie, ale pozostanie powyżej poziomu docelowego – również z powodów strukturalnych, takich jak tarcia związane z globalizacją czy wyższe wydatki rządowe. W rezultacie stopy procentowe również pozostaną na wysokim poziomie. Stworzy to szereg zagrożeń makroekonomicznych”.
“Jednocześnie przejście gospodarek na tryb wojenny stanie się wyzwaniem dla obecnego systemu polityki makroekonomicznej: zasad fiskalnych ukierunkowanych na stabilność fiskalną oraz pozycji niezależnych banków centralnych, których celem jest utrzymanie stabilności cen. Wyższe wydatki i inwestycje rządowe napotkają na ograniczenia wynikające z reguł fiskalnych i celów inflacyjnych banków centralnych”.
“Jeżeli zajdzie konieczność wyboru między priorytetami strategicznymi a istniejącymi instytucjami polityki makroekonomicznej, to najprawdopodobniej instytucje te będą miały przewagę. Nastąpi przejście od polityki zasad do swobody decyzyjnej, oznaczającej rozluźnienie zasad fiskalnych i łagodniejsze cele inflacyjne, być może przy ograniczonej niezależności banku centralnego. Trudno będzie zakończyć politykę luzowania ilościowego (QE). Prawdopodobnie utrzyma się wyższy trend inflacyjny, ponieważ polityka makroekonomiczna pozostaje akomodacyjna”.
.”Decyzja USA o odejściu od parytetu złota w 1971 roku wynikała z napięcia między celami polityki strategicznej (wydatki wewnętrzne, wojna wietnamska i zimna wojna) a zasadami polityki makroekonomicznej. Podobne presje staną się bardziej widoczne w 2023 roku. Dolar amerykański pozostanie walutą dominującą, ale w globalnym systemie finansowym mogą zajść pewne zmiany. Na przykład wydaje nam się mało prawdopodobne, że zostanie utrzymany stały kurs dolara hongkońskiego, biorąc pod uwagę rywalizację między USA i Chinami” – pisze prof. Michael O’SULLIVAN.
PAP/Marek Siudaj/WszystkoCoNajważniejsze/MJ
