Rozpad koalicji we Francji, powodem ocena konfliktu izraelsko-palestyńskiego

Rozpad lewicowej koalicji nastąpił z powodu oceny konfliktu izraelsko-palestyńskiego przez jej członków – podała w środę agencja AFP.

Odmowa potępienia Hamasu wywołuje rozpad lewicowej koalicji

.Francuska Partia Socjalistyczna (PS) zawiesiła we wtorek wieczorem swój udział w lewicowym sojuszu NUPES z powodu różnic w ocenie konfliktu izraelsko-palestyńskiego ze skrajnie lewicowym ugrupowaniem Francja Nieujarzmiona (LFI) Jeana-Luca Melenchona. Melenchon był krytykowany przez członków koalicji, w tym PS i komunistów, za odmowę uznania Hamasu za organizację terrorystyczną po ataku na Izrael 7 października. Lider LFI jeszcze przed decyzją PS ogłosił koniec koalicji, obwiniając o rozpad właśnie socjalistów.

Historia koalicji NUPES

.Koalicja NUPES, w której skład wchodzili socjaliści, komuniści i zieloni, powstała w maju 2022 r. w celu przeciwstawienia się prezydentowi Emmanuelowi Macronowi. „Od tego czasu została ona poddana poważnym próbom z powodu wewnętrznych różnic dotyczących reformy emerytalnej, wojny na Ukrainie i zamieszek w miastach” – zauważa AFP.

We francuskim Zgromadzeniu Narodowym, niższej izbie parlamentu, koalicja NUPES kontrolowała 151 na 577 miejsc, w Senacie – 87 na 348, a w Parlamencie Europejskim miała 18 eurodeputowanych. Konflikt Izraela z palestyńskimi terrorystami, głównie z Hamasu, trwa od 11 dni. W wyniku działań zbrojnych zginęło już prawdopodobnie około 1,4 tys. mieszkańców Izraela i 3,5 tys. Palestyńczyków ze Strefy Gazy. 

Francuska tożsamość w erze globalizacji

.„Francuska idea tożsamości narodowej jest rekomponowana na tle takiej antropologii. Zasada tożsamości została wywrócona do góry nogami: szacunek dla dziedzictwa przeszłości zastąpiono korzystaniem z wolności, poprzez konsekrację suwerenności ludowej połączonej z afirmacją uniwersalizmu — pisze na łamach Wszystko Co Najważniejsze Prof. Dominique REYNIÉ politolog i profesor, opisując kryzys tożsamości Francji i Francuzów.

„To konstytutywne łączenie tożsamości, którą Francja chciała afirmować, wyłaniające się w Ancien Régime, wyraża się poprzez emancypację protestantów i Żydów. Obalenie monarchii i rozwiązanie cechów przyspieszyło upadek wsi i Kościoła oraz przekazanie pałeczki społeczeństwu przemysłowemu i zsekularyzowanemu. Francja weszła w erę republikańską, świecką i przemysłową. Ale niemal natychmiast, bo w skali takich wydarzeń wiek to prawie nic, pojawia się pytanie, czy ta rekomponowana tożsamość będzie trwała. Odpowiedź pojawi się za naszego życia.” — dodaje politolog.

Globalizacja podważa bowiem podstawy przynależności, jak również suwerenności ludowej, stara siła religii wstrząsa młodym sekularyzmem, a cyfryzacja więzi społecznych odrywa tożsamości osobiste i grupowe od narodowego odniesienia. Od końca XX wieku suwerenność ludowa i przynależność narodowa zostały zachwiane. Siła ruchów, które przetaczają się przez świat, podaje w wątpliwość samą możliwość suwerenności ludowej. Musimy zadać sobie pytanie, czy Francuzi będą umieli tworzyć naród, kiedy będą musieli przestać wierzyć we własną suwerenność, czyli w swoją tożsamość.

.Ale jaka jest odpowiedź na zapotrzebowanie na tożsamość? Polityczne i medialne uznanie partykularnych roszczeń tożsamościowych – seksualnych, religijnych, wynikających z płci, pochodzenia itp. – kontrastuje z piętnowaniem tożsamości narodowej i tych, którzy odczuwają jej potrzebę, jakby można było sobie wyobrazić założenie narodu na agregacie partykularyzmów. Ten podział pytania o tożsamość jest formalny, ponieważ nakłada się na stratyfikację typu elita/lud, która prowadzi do wzajemnego niezrozumienia i zapowiada konfrontację. Francuska klasa robotnicza może czuć się pozbawiona jakiejkolwiek zbiorowej przynależności, gdy tylko tożsamość narodowa zostanie implicite zdyskwalifikowana lub zdegradowana.

PAP/WszystkoCoNajważniejsze/MB