Ruiny klasztoru w Strefie Gazy i cmentarzysko w Indiach wpisane na listę UNESCO
Ruiny klasztoru św. Hilariona w Strefie Gazy i cmentarzysko królewskie dynastii Ahom w północno-wschodnich Indiach znalazły się wśród obiektów wpisanych w piątek na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Organizacja poinformowała o tym na platformie X.
Królewskie cmentarzysko Charaidei Moidam zwróciło uwagę UNESCO
.UNESCO podkreśla, że pozostałości klasztoru św. Hilariona z IV wieku, leżące na nabrzeżnych wydmach w okręgu Nusajrat, są jednym z najstarszych zabytków klasztornych na Bliskim Wschodzie. „Ta pierwsza społeczność klasztorna Ziemi Świętej pozwoliła na rozprzestrzenienie się praktyk klasztornych w tym regionie” – zaznaczono.
Wniosek o wpisanie klasztoru na listę UNESCO został zgłoszony przez Palestynę, dla której „jest to jedyny sposób chronienia tego miejsc przed zniszczeniem w obecnym kontekście”- powiedział AFP dyrektor Centrum Światowego Dziedzictwa UNESCO Lazar Eloundou. Palestyna została przyjęta do UNESCO jako pełnoprawny członek w 2011 r.
Królewskie cmentarzysko Charaidei Moidam mają – jak zaznaczyło UNESCO – największą na świecie koncentrację pochówków w sklepionych kurhanach, co odpowiada krajobrazowi okolicznych wzgórz.
Pozostałe miejsca wpisane w piątek na listę UNESCO to morawskie kościoły w Niemczech, USA i Wielkiej Brytanii, ruiny bizantyjskiego i wczesnoislamskiego miasta Umm al-Dżimal w Jordanii, pustynia Badain Jaram w Chinach oraz rezerwaty migrujących ptaków wzdłuż wybrzeża Morza Żółtego i zatoki Pohaj w Chinach.
Lokalne tradycje zasługują na upamiętnienie
.Profesor Michał KLEIBER, redaktor naczelny Wszystko co Najważniejsze zaznacza w swoim artykule, że świat coraz bardziej docenia znaczenie niematerialnego dziedzictwa kulturowego, stanowiącego – obok zabytków, dzieł sztuki czy kolekcji cennych eksponatów – żywe przejawy niematerialnych tradycji kulturowych odziedziczonych po przodkach i przekazywanych kolejnym pokoleniom. Innymi słowy, termin „dziedzictwo niematerialne” oznacza praktyki, wyobrażenia, przekazy, wiedzę i umiejętności, a także związane z nimi przedmioty, artefakty i przestrzeń kulturową, uznawaną przez różnorodne wspólnoty społeczne za ważną część ich dziedzictwa. Wśród tak rozumianych elementów są m.in. przekazy dotyczące tradycji muzycznych, rytuałów i obrzędów społeczno-kulturowych, sposobów leczenia, tradycyjnego rzemiosła czy obcowania z przyrodą. Niematerialne dziedzictwo kulturowe jest zakorzenione w tradycji, ale jednocześnie jest współczesne i żywe, reprezentuje stale przekształcane praktyki zachowań społecznych.
Stopniowe dochodzenie na poziomie międzynarodowym do potrzeby ochrony tego dziedzictwa stanowiło złożony proces zwieńczony przyjęciem w 2003 r. konwencji UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego. W tym roku obchodzimy 20-lecie konwencji i jest to w naszym przekonaniu właściwy moment, aby podkreślić wysoki poziom ochrony dziedzictwa niematerialnego w kraju oraz zaangażowanie Polski w międzynarodowej debacie w tym zakresie na szerokim forum UNESCO.
Dziedzictwo kulturowe jest ze swej natury heterogeniczne na poziomie zarówno krajowym, jak i globalnym, a różnorodność przejawów dziedzictwa niematerialnego potwierdza tezę o różnorodności dziedzictwa kulturowego. Dziedzictwo materialne i dziedzictwo niematerialne to pojęcia nakładające się na siebie. Nie można zatem mówić o dychotomicznym, zupełnym podziale na dziedzictwo materialne i niematerialne, albowiem elementy dziedzictwa niematerialnego tworzą ważny fragment dziedzictwa materialnego. Konwencja UNESCO stanowi instrument prawa międzynarodowego regulujący ochronę niematerialnych wytworów dziedzictwa kultury, chociaż elementy ochrony tego dziedzictwa pojawiają się także w innych aktach.
