Sieć neuronowa vs. dzieło mistrza dramatu

Analitycy literatury od dawna dyskutowali, ile z Szekspirowskiego „Henryka VIII” zostało faktycznie napisanych przez samego autora. Tam, gdzie ludzką ciekawość i zdolność dedukcji jest ograniczona z pomocą przychodzi technologia. Sieć neuronowa przeanalizowała sztukę Szekspira „Henryk VIII”.

William Szekspir przez większość swojego życia był dramaturgiem trupy aktorskiej King’s Men. Kiedy artysta zmarł w 1616 r., jego miejsce zajął jeden z najbardziej znanych artystów swoich czasów, John Fletcher. W 1850 r. literaturoznawca James Spedding zauważył niezwykłe podobieństwo między sztukami Fletchera i fragmentami „Henryka VIII” Szekspira. Postawił więc tezę, że artyści musieli ze sobą współpracować. Swoje dowody Spedding czerpie z badań lingwistycznych: Fletcher zwykł pisać „ye” zamiast „you” oraz „’em” w miejsce „them”.

Sugestia, że Fletcher był zaangażowany w powstanie Henryka VIII to jedno. Zupełnie czym innym było znalezienie dokładnej odpowiedzi na zakres, w jakim Szekspir „dzielił” z Fletcherem autorstwo swojego dzieła.

Petr Plecháč z Czeskiej Akademii Nauk w Pradze twierdzi, że rozwiązał ten problem za pomocą uczenia maszynowego. Algorytmy sztucznej inteligencji stosowane są od kilku lat do identyfikacji charakterystycznych wzorców w sposobie pisania. Plecháč najpierw wykorzystał algorytm w celu rozpoznania stylu pisania Szekspira, wykorzystując inne dzieła napisane w tym samym czasie co Henryk VIII, takie jak tragedia „Koriolan”, „Cymbelin”, „Zimowa Opowieść” i „Burza”. Następnie zrobił to samo z twórczością Johna Fletchera, również wykorzystując sztuki, które napisał w tym czasie — „Walentynian”, „Monsieur Thomas”, „The Woman’s Prize” i „Bonduca”. [LINK]

Na koniec pozwolił algorytmowi przeanalizować zapis Henryka VIII z zadaniem określenia autora tekstu.

arxiv.org/abs/1911.05652: Względny wkład Szekspira i Fletchera w Henryka VIII: Analiza oparta na najczęstszych słowach i najczęstszych wzorcach rytmicznych

Okazuje się, że ​​Fletcher napisał sceny prawie połowy sztuki, co potwierdza wnioskowanie Speddinga. Algorytm pozwala jednak na bardziej szczegółowe podejście ujawniając, jak czasami autorstwo zmienia się nie tylko w przypadku nowych scen, ale także pod koniec poprzednich. Na przykład w Akcie 3, Scena 2, model sugeruje mieszane autorstwo i stwierdza, że ​​Szekspir całkowicie przejmuje kontrolę przed rozpoczęciem Aktu 4, Scena 1.

Dzięki zdobyczom technologii językoznawcy i analitycy literaccy mogą rozstrzygnąć toczące się, nieraz przez dekady debaty na temat autorstwa największych dzieł literackiej przeszłości. Styl literacki stał się jednocześnie preludium do nowego wynalazku analizującego styl artystyczny i zastosowaniu go do innych obrazów przy użyciu techniki „transferu stylu neuronowego”. Z dnia na dzień stało się możliwe nadanie zwykłemu zdjęciu charakterystyki Van Gogha lub Moneta. Czy podobna technika jest możliwa dla tekstu? Czy wykorzystując algorytmy rozpoznające styl Szekspira, możemy zmodyfikować własny esej na wzór pióra Mistrza Dramatu?

Być może „niestety” jeszcze nie.