W kompleksie grobowym faraona Ramzesa II odkryto „dom życia”

Ostatnia misja archeologiczna realizowana w znajdującej się na zachodnim brzegu miasta Luksor wielkiej świątyni grobowej faraona Ramzesa II, znanej jako Ramesseum, doprowadziła do ujawnienia niezwykłych artefaktów sprzed wieków. Odkopane przez francusko-egipski zespół archeologów zabytki rzucające nie tylko nowe światło na historię tego kompleksu świątynnego, ale również zapewniają głębsze zrozumienie struktur edukacyjnych i gospodarczych starożytnego społeczeństwa egipskiego.

Dom życia z Luksoru

.Wśród najbardziej niezwykłych odkryć dokonanych przez francusko-egipski zespół archeologów podczas badań w wielkiej świątyni grobowej faraona Ramzesa II znalazł się zabytek określany jako „Dom Życia”. W starożytnym Egipcie domy życia były przyświątynnymi szkołami, które przygotowywały elity do wykonywania takich zawodów jak lekarze, astronomowie, weterynarze, dyplomaci, architekci, tłumacze oraz teologowie. Zidentyfikowany w Luksor dom życia jest pierwszym takim znanym dowodem na istnienie tej instytucji edukacyjnej w Ramesseum.

Istnienie tego starożytnoegipskiego centrum nauki w Ramesseum podlegało spekulacją naukowców już od dawna. Najnowsze prace archeologiczne potwierdziły słuszność tych założeń. W pozostałościach tej dawnej struktury służącej celom oświatowym archeolodzy natrafili na cały szereg skarbów wśród których znalazły się rysunki uczniów, fragmenty zabawek edukacyjnych oraz starożytne narzędzia do nauki. Odkrycia te sugerują, że Ramesseum było nie tylko miejscem kultu religijnego, ale także tętniącym życiem ośrodkiem edukacji, w którym przekazywano i przechowywano wiedzę.

Grobowce z Trzeciego Okresu Przejściowego

.Konsekwencje tego odkrycia wykraczają poza samą sferę edukacji, która jak się okazuje prężnie rozwijała się w Ramesseum. Wykopaliska ujawniły rozbudowaną infrastrukturę gospodarczą, w tym magazyny i piwnice, w których przechowywano oliwę z oliwek, miód i wino.

Obecność etykiet na dzbanach z winem wskazuje, że świątynia pełniła funkcję aktywnej piwnicy winnej, a odkrycie warsztatów tkackich i kamieniarskich, kuchni oraz piekarni są dowodem na to, że cały kompleks pałacowy był samowystarczalny. Jak twierdzą naukowcy służył on nie tylko personelowi świątyni, ale również okolicznej społeczności.

Archeolodzy podczas ostatnich wykopalisk zidentyfikowali także szereg grobowców pochodzących z Trzeciego Okresu Przejściowego, które zawierały dobrze zachowany przedmioty pogrzebowe oraz ludzkie szczątki, co potwierdza, że miejsce to przez wiele stuleci było wykorzystywane jako nekropolia. Na szczególną uwagę zasługuje ponowne odsłonięcie grobu Sehetepibre z okresu Średniego Państwa, który podkreśla ciągłość praktyk pogrzebowych w starożytnym Egipcie w poszczególnych okresach.

Marcin Jarzębski