Rewolucja konserwatywna jest reakcją na obrzydzenie współczesną ewolucją w stronę kapitalizmu i materializmu. Jest nurtem tych, którzy myślą, że proces modernizacji zagraża podstawowym wartościom i zasadom – pisze Chantal DELSOL

W tym roku obchodzimy nie tylko setną rocznicę końca pierwszej wojny światowej, który oznaczał upadek Austro-Węgier, ale także pięćdziesiątą rocznicę Praskiej Wiosny, warszawskiego Marca i potępienia przez Rumunię polityki ZSRR wobec Czechosłowacji. To także czterechsetna rocznica defenestracji praskiej i początku wojny trzydziestoletniej, która odcisnęła trwałe piętno na losach Europy Środkowej. Cały sens obchodów rocznic 1618, 1918 i 1968 roku powinien osadzać się na patrzeniu w przyszłość, a nie tylko na wypominaniu dawnej nienawiści.

Po raz pierwszy kryzys dotyka wszystkie narody tą samą chorobą w tym samym czasie. Odpowiedzią  krajów członkowskich jest zamykanie się w swoich granicach, ochrona swego terytorium, odrzucenie tego, co zbiorowe, utrata zaufania do wspólnoty. To pierwszy kryzys całkowicie polityczny i głęboko tożsamościowy, a Europejscy przywódcy, nieraz sami dolewający oliwy do ognia,  są wobec niego bezradni. Zawodzą naturalne odruchy, nawoływania pozostają bez echa.

Niegdyś przybyło tu wielu polskich studentów, kiedy rosyjski car zamknął polskie uniwersytety po powstaniu listopadowym. Do czasu uzyskania przez Polskę niepodległości studiowało w Tartu kilka tysięcy Polaków, zdobywając wykształcenie, by stać się lekarzami, prawnikami, nauczycielami i rolnikami. Największe polskie stowarzyszenie, Polonia, powstało tutaj, w Tartu, 190 lat temu.

Obserwując obchody 100-lecia niepodległości naszych sąsiadów, trudno nie zadać sobie pytania, w jaki sposób my, Polacy, będziemy celebrować niepodległość naszej ojczyzny. Czy uda nam się razem powiedzieć: tak, najważniejsza jest dla nas Polska? Czy w obliczu coraz bardziej jaskrawych podziałów pokoleniowych, społecznych, ekonomicznych i politycznych uda się odnaleźć coś, co 11 listopada połączy Polaków?

Podważanie zasady konstytuującej Unię wielopasmową jest powszechne. Kwestionowaniu pragmatycznej legitymizacji UE towarzyszy przy tym kryzys solidarności. Unia traci też gospodarczo. Na szczytach globalnego łańcucha wartości robi się coraz ciaśniej, nie ma wątpliwości, że nacisk gospodarek wschodzących będzie rosnąć.

Polska wyciąga dłoń do państw Bałkanów Zachodnich (Serbia, Macedonia, Czarnogóra, Albania, Kosowo, Bośnia i Hercegowina), bo wie, że  ich przyjęcie do Unii Europejskiej będzie zdecydowanie korzystne dla całej Europy – pisze prof. Jacek CZAPUTOWICZ.

Wszyscy wiedzą, że jednym z najbliższych i najbardziej zaufanych współpracowników Jana Pawła II był Niemiec kard. Joseph Ratzinger, ale nie wszyscy zdają sobie sprawę, że Papieża Polaka w jego misji wspomagali również inni współpracownicy pochodzący z Niemiec. Wśród nich był Paul Josef CORDES, dziś 83-letni purpurat urodzony w Kirchhundem, w archidiecezji Paderborn, emerytowany przewodniczący Papieskiej Rady „Cor Unum”. Rozmawia z nim WŁODZIMIERZ RĘDZIOCH WŁODZIMIERZ RĘDZIOCH: – W roku 1978 – „roku trzech papieży” – Ksiądz Kardynał był biskupem pomocniczym archidiecezji Paderborn. Czy znał…

Wojna w Czeczenii była pierwszym sygnałem alarmowym, który, nie licząc reakcji paru intelektualistów, w ogóle nie został zauważony. O zajęciu przez Rosję części Gruzji również zająknęło się niewielu. To, co dzieje się w Syrii – najgorsza wojna eksterminacyjna XXI wieku – obnaża brak sumienia Zachodu. Możemy dziś mówić o trzech formach klęski Europy i wolnego świata: intelektualnej, praktycznej i doktrynalnej – pisze Nicolas TENZER.

Od początku bardzo zależało nam na tym, żeby to nie był projekt oderwany od rzeczywistości, tworzony w zaciszu ministerialnych gabinetów. Chcieliśmy, by był on głęboko przemyślany, wypracowany wspólnie ze środowiskiem akademickim w atmosferze dialogu i szerokich konsultacji społecznych. Ten rodzaj partycypacji może przełożyć się na prawdziwy sukces reformy, ponieważ to w samym środowisku akademickim powstał oddolny ruch reformatorski.

Można założyć, że wygramy ten mecz. Że świetnie funkcjonujący atak zrobi swoje, nie zapomnimy też o tyłach. Najpierw będziemy świętować, potem wrócimy do domu. Co wydarzy się później, jaką mamy strategię nie tyle na kolejny mecz, ale na kształcenie kadr przyszłości, na liderów przyszłości, wskazywanie kierunków działania, reagowania na ciągłe coraz szybsze zmiany ustawień, na zmieniający się świat? Jaką rzeczywistość zostawimy naszym następcom? O co tak naprawdę nam chodzi, co chcemy uzyskać nie w perspektywie jednego meczu, jednego turnieju, jednego sezonu? Warto o tym dyskutować. Nie tylko w meczowych emocjach.

Nie ma rozwoju bez sporu. Ale spór może być też hamulcowym wzrostu. Wszystko zależy od motywów. Są spory „po coś” i spory „po nic”. Jedne są jak wiatr po długich godzinach flauty, te drugie przypominają bieg w kisielu.

“W połowie września broniły się skutecznie Warszawa, Modlin i Lwów, trzymało się Wybrzeże, większość wielkich jednostek Wojska Polskiego walczyła jako zwarte oddziały, formowano kolejne dywizje rezerwowe. Tu dochodzimy do kluczowej kwestii. Czy sowiecka inwazja nastąpiłaby, gdyby alianci wykazali się postawą ofensywną?” – fragment najnowszej książki Piotra GURSZTYNA

Niezliczeni sprzedawcy, oferujący na swoich straganach absolutnie wszystko, uliczni fryzjerzy, dzieci idące do szkoły, ludzie w trakcie pracy i odpoczywający – wszystko to może się wydawać dosyć banalne, jednak w Wietnamie jest to tak barwne i tętniące życiem, że tematyki do zdjęć i świetnych scen do uchwycenia nigdy nie brakuje.

Miejscem zupełnie wyjątkowym z kolorystycznego punktu widzenia okazało się Hoi An. Miasto słynące z tysięcy barwnych lampionów, które są zapalane po zmroku. Sprawiają one, że historyczne centrum wręcz hipnotyzuje swoim pięknem. Z kolei za dnia Hoi An zachwyca niezwykle barwną, utrzymaną głównie w odcieniach żółci, architekturą.