Wojna w Czeczenii była pierwszym sygnałem alarmowym, który, nie licząc reakcji paru intelektualistów, w ogóle nie został zauważony. O zajęciu przez Rosję części Gruzji również zająknęło się niewielu. To, co dzieje się w Syrii – najgorsza wojna eksterminacyjna XXI wieku – obnaża brak sumienia Zachodu. Możemy dziś mówić o trzech formach klęski Europy i wolnego świata: intelektualnej, praktycznej i doktrynalnej – pisze Nicolas TENZER.

Powodzenie mistrzostw będzie miało wpływ na całą czwartą kadencję Putina: zamachy Państwa Islamskiego, bojkot dyplomatyczny ze strony Zachodu, skandale finansowe, puste stadiony i demonstracje opozycji mogą popsuć szyki Putinowi, który szuka nowej energii po 20 latach u władzy. I odwrotnie: wizerunkowy sukces pod okiem światowych mediów, w całkowicie zmodernizowanej Moskwie, może wzmocnić międzynarodową pozycję Putina.

Francja zdaje się zawsze mówić: „Bonjour, zobaczmy, co da się z ciebie zrobić”. Nie ma tam, jak u nas, woli zaorania wszystkiego i uprawiania od zera „jak trzeba”. Nie widać we Francji ugorów kulturowych; nic nie jest pozostawione samo sobie: krajobraz, dziedzictwo, język, polityka, media, traktowanie obcych czy cotygodniowy targ.

Polska wyciąga dłoń do państw Bałkanów Zachodnich (Serbia, Macedonia, Czarnogóra, Albania, Kosowo, Bośnia i Hercegowina), bo wie, że  ich przyjęcie do Unii Europejskiej będzie zdecydowanie korzystne dla całej Europy – pisze prof. Jacek CZAPUTOWICZ.

Zachód miał być daleko z przodu, a jedynym celem Wschodu miał być skuteczny pościg. Takie myślenie miało sens w wymiarze ekonomicznym, jednak na płaszczyźnie idei takie myślenie o bezrefleksyjnym pościgu prowadziło nieuchronnie do intelektualnego lenistwa. Europa Środkowo-Wschodnia nie miała ambicji szukania własnej drogi rozwoju, chciała tylko czym prędzej upodobnić się do zachodniego ideału. Jednokierunkowy „marsz do UE” oznaczał, iż zapomnieliśmy o naszych najbliższych, naturalnych partnerach – Wiedniu, Bratysławie, Budapeszcie czy Warszawie.

Mimo całej epoki, jaka dzieli nas od okresu międzywojennego, sytuacja II Rzeczpospolitej i główne zadania stojące przed państwem polskim, dążenia ówczesnych elit i ówczesnego społeczeństwa jawią się wcale nie jako archaiczne, ale jako zadziwiająco aktualne.

W Holandii, po wykryciu rosyjskiej dezinformacji przed referendum w sprawie układu stowarzyszeniowego z Ukrainą w 2016 roku, holenderski rząd powrócił do głosowania w formie papierowej podczas wyborów parlamentarnych w 2017 roku, aby zapobiec ewentualnemu włamaniu ze strony Rosji do elektronicznego systemu głosowania. Holenderski wywiad ustalił następnie, że Kreml wytwarzał fake news, zamierzając wpłynąć na wynik wyborów. We Włoszech początkowe obawy dotyczące dezinformacji związanej z Kremlem pojawiły się podczas referendum konstytucyjnego w 2016 roku, kiedy antyestablishmentowy Ruch Pięciu Gwiazd wykorzystywał w swojej kampanii prokremlowską propagandę. Niestety, tradycyjnie prorosyjska postawa Włoch przetrwała, a kraj nie podjął żadnych środków, by złagodzić wysiłki Kremla. Hiszpania została brutalnie wybudzona z letargu przez groźbę rosyjskiej dezinformacji podczas niedawnego katalońskiego referendum niepodległościowego, które było aktywnie wspierane przez rosyjskie media, a podczas którego puszczono w obieg szereg fałszywych wiadomości.

Od początku bardzo zależało nam na tym, żeby to nie był projekt oderwany od rzeczywistości, tworzony w zaciszu ministerialnych gabinetów. Chcieliśmy, by był on głęboko przemyślany, wypracowany wspólnie ze środowiskiem akademickim w atmosferze dialogu i szerokich konsultacji społecznych. Ten rodzaj partycypacji może przełożyć się na prawdziwy sukces reformy, ponieważ to w samym środowisku akademickim powstał oddolny ruch reformatorski.

Nie ma rozwoju bez sporu. Ale spór może być też hamulcowym wzrostu. Wszystko zależy od motywów. Są spory „po coś” i spory „po nic”. Jedne są jak wiatr po długich godzinach flauty, te drugie przypominają bieg w kisielu.

Jak wyglądałby świat, gdyby lista stu najbogatszych ludzi na ziemi w znaczącym procencie składała się z katolików? Jak wyglądałaby Polska, gdyby na listę 100 najbogatszych dowolnego tygodnika składali się w większości ludzie pokroju Romana Kluski? Nie wiem, jak by wyglądał. Wiem natomiast, że byłby to świat lepszy od tego, w którym przyszło nam żyć.

“W połowie września broniły się skutecznie Warszawa, Modlin i Lwów, trzymało się Wybrzeże, większość wielkich jednostek Wojska Polskiego walczyła jako zwarte oddziały, formowano kolejne dywizje rezerwowe. Tu dochodzimy do kluczowej kwestii. Czy sowiecka inwazja nastąpiłaby, gdyby alianci wykazali się postawą ofensywną?” – fragment najnowszej książki Piotra GURSZTYNA

Niezliczeni sprzedawcy, oferujący na swoich straganach absolutnie wszystko, uliczni fryzjerzy, dzieci idące do szkoły, ludzie w trakcie pracy i odpoczywający – wszystko to może się wydawać dosyć banalne, jednak w Wietnamie jest to tak barwne i tętniące życiem, że tematyki do zdjęć i świetnych scen do uchwycenia nigdy nie brakuje.

Miejscem zupełnie wyjątkowym z kolorystycznego punktu widzenia okazało się Hoi An. Miasto słynące z tysięcy barwnych lampionów, które są zapalane po zmroku. Sprawiają one, że historyczne centrum wręcz hipnotyzuje swoim pięknem. Z kolei za dnia Hoi An zachwyca niezwykle barwną, utrzymaną głównie w odcieniach żółci, architekturą.