Piękno Prawa

Ideałem takie funkcjonowanie systemu ochrony praw człowieka, aby obywatele nie mieli potrzeby skarżenia się do Strasburga.

Dawne kategorie podziału tracą swoją aktualność. Pozostają tylko kuriozalne przypadki i procesy prawne, jak ten wytoczony przeciwko Andrzejowi Żuławskiemu, który w jednej z powieściowych postaci zawarł zbyt wiele cech swojej byłej partnerki, co sąd uznał za wystarczający powód do wypłaty odszkodowania. Dobro osoby publicznej zostało naruszone, lecz w świetle polityczno-technologicznej ewolucji zjawiska prywatności proces ten wydaje się reliktem z poprzedniej epoki.

Już sam sposób losowania numerów list powoduje, że partie ogólnopolskie zyskują kilka dni na przygotowanie kampanii. Dodatkowo, jak to ma miejsce w przypadku komitetów niepartyjnych, które chcą również wystawić listy do sejmiku, uniemożliwiono całkowicie współdziałanie komitetów lokalnych z komitetem sejmikowym, co jest kuriozalne, ponieważ nie są to komitety konkurencyjne.

Ani słowa o tym, że zamiana kary śmierci na 25 lat więzienia będzie w przyszłości nieodwracalna, zgodnie z zasadą, że obowiązuje ustawa względniejsza (mniej restrykcyjna) dla sprawcy. Nie będzie więc możliwości zamiany jej na karę dożywocia, nawet jeśli kara taka zostanie wprowadzona do kodeksu karnego.

Mamy do czynienia z rzeczą anarchizującą państwo poprzez funkcjonowanie „chmury urzędników politycznych w każdym ministerstwie, z których każdy uważa, iż jest najważniejszy” co możemy obserwować każdego dnia i przy każdej ich wypowiedzi, a jednocześnie którzy to urzędnicy nie ponoszą żadnej odpowiedzialności, w tym konstytucyjnej, bo w Konstytucji ich nie ma.

Funkcjonująca od roku 2011 ustawa o odpowiedzialności majątkowej urzędników za rażące naruszenie prawa w praktyce nie działa. Miało być lepiej – jeśli urzędnik, łamiąc albo naginając przepisy podjął decyzję na niekorzyść obywatela, miał zasądzone mu przez sąd odszkodowanie zapłacić z własnej kieszeni. Ale ani jednego urzędnika przez trzy lata obowiązywania tej ustawy w ten sposób nie ukarano.

Nad bitcoinem nie ma kontroli żadna instytucja publiczna bądź prywatna, nie istnieją żadne międzypaństwowe umowy, które by w jakikolwiek sposób regulowały tę wirtualną walutę. Brak regulacji nie pozwala również klasyfikować bitcoina jako instrumentu finansowego czy też pieniądza elektronicznego.

Wyrok jest milowym krokiem w zakresie ochrony prywatności w sieci, której kształt obecnie prawie w całości zależy od polityki dużych firm internetowych.

PKW poszła zdecydowanie za daleko w interpretacji tego zapisu, zakazując nie nakłaniania czy zachęcania, lecz zakazując wyrażania emocji poprzez „polubienie” konkretnego kandydata