Nowość papieskiego feminizmu zaznaczała się przede wszystkim w wydobyciu prawdziwego „geniuszu” kobiety. Jan Paweł II włączał biologiczną i psychiczną odmienność kobiety w takie rozumienie człowieczeństwa, które broni swej godności, ale nie nienawidzi; podkreśla swą oryginalność, ale nie dominuje; walczy o równouprawnienie, ale nie wyrzeka się powołania do macierzyństwa.