Emmanuel Macron

Rząd Francji dostrzega trzy czynniki głębokich i trwałych, gdyż kształtujących rozwój wydarzeń w następnych dekadach, zmian w globalnych warunkach. Są nimi: historyczny i imperialny resentyment Rosji, który uzasadnił i wywołał jej wojnę z Ukrainą, dążenie Chin do stania się mocarstwem numer jeden i upowszechnianie się konfliktów wywoływanych przez mocarstwa regionalne.

To, co rzuca się w oczy w przypadku Emmanuela Macrona, to odniesienie do przyszłości, które nie jest typowe dla francuskiej polityki.

Wyniki pierwszej tury wyborów prezydenckich we Francji, która odbyła się 10 kwietnia, nie przyniosły żadnych niespodzianek.

W zakończonej niedawno kampanii prezydenckiej we Francji pojawił się termin planowanie ekologiczne, który podchwycony przez prezydenta Emmanuela Macrona ma stać się motywem przewodnim jego drugiej kadencji prezydenckiej. Czy termin ten używany jest jako kolejne mobilizujące, lecz niejasne hasło, czy też może stać się podstawą wdrażalnego programu społeczno-gospodarczego?

Polityka rosyjska francuskiego prezydenta, a także ogólnie jego posunięcia na arenie międzynarodowej mogą sprawiać wrażenie niespójnych czy wręcz chaotycznych.

Po dekadach rynkowego fundamentalizmu wiemy na pewno, że bez środków publicznych nie pojawiłoby się wiele przełomowych lub inkrementalnych innowacji, a gdyby się pojawiły, to z dużym opóźnieniem i z uszczerbkiem dla społecznego dobrobytu. Wiemy jednak również, że nie wystarczy posługiwanie się metaforami „państwa stratega” czy „państwa przedsiębiorcy”, aby administracja danego kraju dokonywała trafnych wyborów, w jakie obszary i w jakie podmioty gospodarcze inwestować środki publiczne.

Francja doświadcza głębokiego kryzysu jakości oraz legitymizacji elit. Widać to choćby po ciągle spadającej frekwencji wyborczej.

Macron jest reprezentantem neoliberalnego systemu rządzącego Francją. Dziś prezydentem jest on, ale równie dobrze mógłby być inny neoliberał. W tym sensie Macron nie istnieje, bo nie prowadzi własnej polityki.