Piękno muzyki

Pandemia COVID-19 sprawiła, że Japonia wprowadziła bardzo surowe regulacje dotyczące wjazdu, stając się niemal „Sakoku” (krajem zamkniętym). Pierwszym kierunkiem dla wielu z nas jest oczywiście Polska, kraj Fryderyka Chopina.

W 2000 r. miałem zaszczyt znaleźć się wśród pięciu Włochów dopuszczonych do udziału w Konkursie Chopinowskim. Sam fakt, że mogłem wziąć udział w Konkursie Chopinowskim, był fundamentalny w mojej pianistycznej drodze.

Można przypuszczać, że to wyjątkowy sposób stylizacji polskiej muzyki ludowej i salonowej muzyki tanecznej przez Chopina zyskał szczególne uznanie i zainspirował podobne podejście do czeskiej spuścizny ludowej.

Muzyka polska cieszy się uznaniem nad Sekwaną, chociaż nie brakuje związanych z nią wątpliwości. Nie dotyczą one samej twórczości Fryderyka Chopina.

„Chopin ma przyszłość, podczas gdy wątpliwe jest, czy Liszt, Thalberg i Döhler mają taką samą” – pisało jedno ze szwedzkich czasopism.

Dzieła Fryderyka Chopina regularnie pojawiają się w repertuarach sal koncertowych światowej stolicy muzyki – Wiednia.

Chopin jest kompozytorem bardzo literackim. Poza George Sand fascynował wielu pisarzy, począwszy od Balzaka.

Chopin jako pianista kierował swoje utwory do publiczności kameralnych salonów i niewielkich imprez. W jego grze chodziło o niuanse, subtelne efekty, wyrafinowany dotyk, a także stały śpiew.

Mieszkanie, w którym mieścił się instytut muzyczny Ignacego Tiegermana, sąsiadowało z pałacem kedywa Saeeda Hamiego, wnuka Muhammada Alego Paszy, władcy Egiptu.

In 1948, a promising young pianist named Micheline Ostermeyer embarked on an ambitious concert tour to build on her success winning the first prize at the National Conservatoire in Paris. The same year, she became the first Frenchwoman to win an Olympic medal, claiming two golds and a bronze at the London Games. While Ostermeyer had studied piano since the age of four, she only began developing her athletic abilities as a teenager. With the outbreak of the Second World…

Konkurs Chopinowski
i igrzyska olimpijskie – podobieństw jest zdecydowanie więcej niż różnic.

Muzyka Fryderyka Chopina w znacznej mierze kształtowała rosyjską kulturę – stała się takim sztandarem i symbolem kultury i tradycji pianistycznej jak muzyka Czajkowskiego, Skriabina czy Rachmaninowa

Polskość Chopina rozbrzmiewała w harmonijnej całości z włoską sztuką, która odegrała tak istotną rolę w jego muzyce.

Polskość i zarazem europejskość, swojskość i uniwersalność, emocje i doskonała artystyczna forma – muzykę Chopina rozumieć można na wiele sposobów. Dziś wykonywana przez najwybitniejszych pianistów świata, słuchana przez dziesiątki milionów nie tylko melomanów od Japonii po północną Kanadę jest najlepszą, nietracącą na aktualności, na polskości i na uniwersalizmie wizytówką polskiej kultury.

Nie chciałbym nadinterpretować muzyki Chopina i dopowiadać do jego twórczości mistycznej teologii, z którą być może on sam by się nie utożsamił. Niewątpliwym faktem jednak jest, że Chopin był geniuszem i człowiekiem łączącym w sobie różne światy.

Niejeden finalista Konkursów Chopinowskich z lat ubiegłych wypadłby blado w porównaniu z uczestnikami zmagań Konkursu tegorocznego. Wielkie talenty, młodość i prawdziwa wirtuozeria. Tak zapamiętam Konkurs Chopinowski 2021.

Konkurs Chopinowski to wydarzenie, w którym udział może poruszyć nawet osoby niebędące melomanami. Muzyka wykonywana przez kolejnych uczestników była lekcją uważności, oryginalności, otwartości na piękno.

Chopin jest najbardziej rozpoznawalną na świecie polską marką kulturową, a Konkurs Chopinowski jest tej marki najważniejszą dźwignią. W tym roku wydarzenie cieszy się rekordowo dużym zainteresowaniem zarówno wśród muzyków, jak i publiczności ze wszystkich stref czasowych.

Zdobyty w Stanach Zjednoczonych rozgłos wykorzystał Ignacy Jan Paderewski, aby uzyskać dla ojczyzny wsparcie prezydenta Woodrowa Wilsona w walce o niepodległość.