Ta nasza Polska

Polska transformacja okazała się procesem ewolucyjnym. Dopiero we wrześniu 1993 roku ostatni rosyjscy żołnierze wyjechali z warszawskiego Dworca Wschodniego do Moskwy. Pięć i pół roku później Polska przystąpiła do Paktu Północnoatlantyckiego, a w roku 2004 do Unii Europejskiej.

Jak w każdym wydaniu, nie tylko trzymamy rękę na pulsie ale też staramy się czytać znaki czasu. Edward LUCAS, długoletni korespondent „The Economist” w naszej części świata twierdzi w nim bowiem, że Warszawa staje się nowym sercem Europy. I ma na to przekonujące dowody.

Insurekcja Kościuszkowska z 1794 r. była ostatnim zrywem Polaków w XVIII w., w momencie agonii I Rzeczypospolitej.

Jeśli Polacy utrzymają obecną formę, wkrótce staną się bogatsi od nas. Są już tego naprawdę blisko. Dochód narodowy na mieszkańca według siły nabywczej osiągnie w Polsce w tym roku 50 000 dolarów (38 000 GBP), a w Wielkiej Brytanii 60 000 dolarów (o ile dopisze nam szczęście). Polska nadgania dzięki krajowemu boomowi gospodarczemu, który trwa nieprzerwanie od dziesięcioleci.

Ruch egzekucyjny nie ma na celu jakiejś rewolucyjnej zmiany; jego głos ma nawet charakter swoiście konserwatywny – jest domaganiem się tego, co instytucje państwa już zobowiązały się dostarczyć. Jest egzekucją praw i, szerzej, egzekucją umowy społecznej już zawartej między elitą władzy a społeczeństwem, a nie jakimś snem o lepszej przyszłości.

Wygląda na to, że na kilka miesięcy przed końcem roku wyczerpały się pieniądze na ochronę zdrowia. Szpitale, które wykonywały zabiegi ponad limit, teraz przesuwają planowane na jesień zabiegi na przyszły rok, w obawie, że nie otrzymają pieniędzy za ponadlimitowe zabiegi, które wykonywały przez pierwsze trzy kwartały tego roku.

To, że wydawano wizy Moskalom, nie oczekując od nich stawienia się w polskim konsulacie w Rosji, powinno być raczej oczywistością niźli zarzutem. Jeśli zatem to wszystko jest prawdą, to można tylko żałować, iż ta niejawna akcja objęła zaledwie niecałe dwa tysiące Rosjan uciekających przed tyranią, wojną i bezsensowną śmiercią na ukraińskich stepach.

W otaczającym nas świecie nie tylko panoszy się zło, umarła też prawda. Nie jestem nawet do końca pewien czy dzisiejszy człowiek naprawdę pożąda prawdy, ale nawet jeśli tak, to wyłącznie „swojej” prawdy, a nie tej obiektywnie istniejącej.

11 października japońska organizacja Nihon Hidankyo, skupiająca ludzi „dotkniętych bombą”, została Laureatem Pokojowej Nagrody Nobla. „Dzisiejsze bomby atomowe mają znacznie większą siłę rażenia. Wojna nuklearna mogłaby zniszczyć naszą cywilizację” – przewodniczący Norweskiego Komitetu Noblowskiego Joergen Watne Frydnes nawiązał podczas ceremonii ogłoszenia laureata do wyścigu zbrojeń, z jakim mamy obecnie do czynienia na świecie.

W maju 1933 roku palono książki. I to nie kilka, tysiące. W całych Niemczech posłuszni studenci gromadzili się przy wielkich ogniskach, by wrzucać do płomieni dzieła takich autorów jak Erich Maria Remarque czy laureat Nagrody Nobla Thomas Mann. Obok nich płonęły także książki Ernesta Hemingwaya, Jacka Londona czy Helen Keller.

Chociaż moje przewidywania pokrywają się w tym roku z przewidywaniami bukmacherów, przyznaję całkowicie otwarcie, że w ubiegłym roku nie doceniłem Jona Fossego – „wszystkie pieniądze” stawiając na Can Xue.

Constance Markievicz (1868–1927) zajmuje szczególne miejsce w irlandzkiej historii. Pierwsza kobieta wybrana do brytyjskiego parlamentu, pierwsza na świecie kobieta minister (nie licząc rządu bolszewickiego), wreszcie kobieta, która z bronią w ręku walczyła w irlandzkim powstaniu wielkanocnym. Do dziś jej portrety i murale spotkać można w wielu miejscach w irlandzkich miastach, pubach, restauracjach, a w samym Dublinie poświęcono jej dwa pomniki.

Rozpoczynanie przygody ze startupem to jak skok na głęboką wodę – ekscytujący, pełen nadziei, ale i obarczony ryzykiem. W świecie biznesu, gdzie statystyki nie są łaskawe dla nowych przedsiębiorstw, kluczem do sukcesu jest nie tylko innowacyjny pomysł, ale przede wszystkim umiejętne zarządzanie ryzykiem. Jak zatem młode firmy mogą zminimalizować potencjalne zagrożenia na starcie?

W 66. numerze miesięcznika Wszystko co Najważniejsze teksty m.in.: prof. Chantal DELSOL, Arno KLARSFELDA, Kazimierza M. UJAZDOWSKIEGO, Edwarda LUCASA, Karola NAWROCKIEGO i prof. Jacka HOŁÓWKI

Pierwszy raz we współczesnej historii władze państwowe na najwyższym szczeblu uświadomiły sobie wagę wyzwań, jakie w wymiarze kulturowym przyniósł społeczeństwu francuskiemu islamizm, i przedstawiły stosowną ripostę, w sytuacji zagrożenia stawiając bezpieczeństwo ponad wolnością słowa.

Kamala Harris nie potrzebuje prasy, to prasa potrzebuje Kamali Harris. A ona może skorzystać z wielu innych opcji dzielenia się swoimi poglądami – poza prasą, za to bezpośrednio z opinią publiczną.

Polacy właściwie wybrali, decydując się na stawienie oporu Hitlerowi. Dziś powinniśmy spoglądać na udział Polaków w II wojnie światowej jako powód do dumy, a nie wyłącznie motyw uczucia zdrady, żalu i wstydu.

Ks. Jerzy robił to, co w tym momencie zrobić trzeba. Także wówczas, gdy trzeba oddać życie.

Polski malarz przyczynił się do rozpowszechnienia w Europie bogatego repertuaru figuratywnego Domus Aurea. Setki pałaców na przełomie wieków XVIII i XIX ozdobiono motywami ze Złotego Domu. Ryciny, zarówno czarno-białe, jak i kolorowe, były łatwe w transporcie i docierały do wielu miłośników antyku.

„Każdy numer będzie ukazywać się o północy z soboty na niedzielę. Pierwszy numer ukazuje się kilka dni po tym, jak nastąpił zbrodniczy atak Hamasu na Izrael, gdy obok nas wciąż trwa wojna na Ukrainie, a przyszłość Polski i, szerzej, Unii Europejskiej jest jak nigdy pod wielkim znakiem zapytania. W czasie refleksyjnym, bardzo istotnym dla naszej przyszłości. Uważam, że właśnie w takich sytuacjach powinniśmy wsłuchiwać się w głos mądrych ludzi, korzystać z tego, że są wśród nas, że możemy czerpać z ich wiedzy, doświadczenia.

Wierzymy, że w świecie zdominowanym przez pośpiech, szybkość mediów społecznościowych, kakofonię informacji atakujących nas zewsząd – Czytelnicy doceniają wysokojakościowe, uczciwe dziennikarstwo”.

We wrześniu 1939 r. granicę przekroczyło wielu intelektualistów i ludzi pióra. Tylko w Rumunii znalazło się 114 dziennikarzy i publicystów.

Ale aby naprawdę dopasować nasze możliwości do naszych potrzeb, musimy znacznie zwiększyć wydatki na obronę. Będę współpracować z sojusznikami, aby zapewnić, że zainwestujemy wystarczająco dużo w odpowiednie obszary i że będziemy sprawiedliwie dźwigać ciężar naszej zbiorowej obrony. Każdy z nas musi zapłacić swoją sprawiedliwą część.

Polska w Unii Europejskiej powoli wyzbywa się swoich kompleksów i swoich idealistycznych złudzeń, co jest warunkiem skutecznej polityki.

Ta niewielka, lecz niezwykle treściwa książka w przystępny sposób przybliża najsłynniejsze (choć niedokończone) dzieło Tomasza z Akwinu i może służyć za wprowadzenie do jego lektury. Jean-Pierre Torrell OP, jeden z najwybitniejszych znawców myśli Akwinaty, pomaga uchwycić strukturę Summy teologii, omawiając jej podstawowe części i ukazując powiązania między nimi. Analizuje zwłaszcza Tomaszową naukę o Bogu i stworzeniu, moralności i sakramentach, a także życiu Chrystusa.

„Dramatem dla mnie jest jedna chwila, jeden dzień – inaczej dramatu nie rozumiem” – pisał Stanisław Wyspiański w jednym z listów do Rydla.

Pewnego rumuńskiego piętnastolatka internet pochłonął do tego stopnia, że przestał chodzić do szkoły. Matka zdecydowała się odciąć mu w domu dostęp do internetu – chłopak wpadł wtedy w szał i pchnął ją nożem. Podczas gdy kobieta konała, piętnastolatek został zatrzymany w pobliskiej kafejce internetowej, gdzie kontynuował grę online. Zasięg problemu oraz daleko idące konsekwencje uzależnienia cyfrowego powinny zmusić wszystkich do głębokiej refleksji nad sposobami zapobiegania temu zjawisku.

Już poprzednia władza zmusiła Zbigniewa Jagiełłę do złożenia dymisji, po czym niezwłocznie zainspirowała przeciw niemu śledztwo prokuratorskie. Teraz nowa władza potrzebuje kolejnych „oszustów”, aby wystawić ich na pokaz opinii publicznej, tak jak solennie obiecał to premier. Były prezes PKO pasuje w takiej roli obu stronom. Żadna partia nie będzie go ochraniać, więc w dzisiejszej Polsce niełatwo będzie mu liczyć na sprawiedliwość.

Panie Igorze, jak opowiedziałby Pan dzisiejszą Polskę, Europę, świat? Jak to się Panu podoba? Które ze swoich dzieł, w oparciu o który z greckich mitów mógłby Pan nam dziś, wciąż jeszcze Polakom, w 2024 r., w dziesiątą rocznicę Pana odejścia, zadedykować? Naszym czasom i temu naszemu miejscu na Ziemi, Maestro? I co dziś, Pana zdaniem, powinno być najważniejsze?

Nowe wcielenie Fidiasza, nowy Michał Anioł, współczesny klasyk – tak nazywano go we Włoszech, które się stały jego drugą ojczyzną. Kim był Igor (Jerzy) Mitoraj, który dokonał nowego odczytania sztuki klasycznej, tworząc piękne i ponadczasowe wyobrażenia ludzkiego ciała, głównie w poetyce fragmentu i ponadnaturalnych wymiarów?

Cieszę się, że mimo wszystko świat wokół nas powoli zmienia się na lepsze. Że takich polityków jak Janusz P. jest coraz mniej, a takich jak Janek Śpiewak coraz więcej. Kto wie, może za jakiś czas takich będzie nawet większość?

Moim zdaniem, zdecydowanie korzystniejszym i trwalszym rozwiązaniem jest praca u podstaw – rozumiana jako działalność społeczna, edukacja i rozwijanie świadomości obywatelskiej, zwłaszcza w kontekście najważniejszych problemów, z jakimi zmaga się nasze społeczeństwo.