Przez lata byliśmy świadkami tego, jak Niemcy stale pouczały inne kraje. Grekom każą prywatyzować majątek narodowy, chociaż o prywatyzacji swojego nigdy by nie pomyśleli.

Jeśli demokracja jest naszą racją stanu, to trzeba przyjąć, że raz my rządzimy, a potem – prędzej czy później – rządzić będą oni. Zatem oni to my – tylko kiedy indziej.

Bez zaufania do osób, od których zależą losy narodu, każde państwo staje się sparaliżowane przez konflikty wewnętrzne i niezdolne do podjęcia długookresowych wyzwań.

Edukacja i przedsiębiorczość sprawiają, że Polska nie konkuruje już wyłącznie tanią siłą roboczą.

Przywództwo w Unii jest dziś znacznie bardziej pluralistyczne niż w 2004 r., co daje większą przestrzeń Polsce na silne zaangażowanie się w wytyczenie kierunku rozwoju projektu europejskiego.

Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że niemożliwe jest dzisiaj budowanie silnej gospodarki i dobrobytu bez oparcia się na nauce.

Dla tego pokolenia było to niezmiernie ważne doświadczenie. Cohn miał wówczas 76 lat, z kolei Edward Lipiński był już 90-latkiem. Widok ludzi w podeszłym wieku, którzy agitują przed kościołem, był z pewnością czymś nowym dla władzy.

Nie wiedziałam, jak głęboko Anna pozwoli mi zanurzyć się w swoje życie. A tym bardziej gdzie postawi granice mojej dociekliwości. W którym momencie – powie stop, to zbyt osobiste, tym nie zamierzam się dzielić!

Cóż nam właściwie może dzisiaj obiecać ponowoczesny Zachód?

Co jakiś czas wspomniana jest tytułowa serotonina, zawarta w środkach antydepresyjnych, niezbędnych dla życia.

Każdy z nas, każdy miał kiedyś swoją „Ikwę srebrną falą płynącą” i swoją „Dolinę Issy”. Ale prędzej czy później roztopią się śniegi wszystkich, nawet Franciszków Villonów i staną się po prostu… niegdysiejsze.

Newton i Leibnitz, Einstein i Bohr, Shakespeare, Milton i Pasternak, Whitney, McCormick, Edison i Ford, Jane Addams, Florence Nightingale i Albert Schweitzer — żadna z tych osób nie poszerzyła granic naszej wiedzy, nie stworzyła niczego nowego ...

Męski świat ambicji, potęgi i dominacji w dobie techniki, którą ów świat sam wytworzył, podczas prowadzenia wojny nie może obejść się bez kobiet. Mogli rycerze średniowiecznej Europy, mogli Kozacy na Ukrainie w XVI–XVIII w.

Dlaczego lewica nie mogłaby zorganizować własnego Marszu Niepodległości i uwypuklić w nim tego, co dla środowiska najcenniejsze – niepodległości, sprawiedliwości społecznej, demokracji, konstytucji, tolerancji?

To właśnie silne instytucje państwowe i ich aktywna, rozpisana na lata konsekwentnych działań polityka wydobyły z zacofania kraje takie, jak Niemcy, Japonia, Korea, Szwecja czy Singapur.

Niepodległość dla Polaków nie jest stylem życia, szacunkiem dla ich kultury. Niepodległość to prawo człowieka, sens egzystencji, religia, przedmiot kultu. Niepodległość, to życie.

Wiadomo, jakim dziedzictwem „obarczony” był Piłsudski. Sarmacko‑romantyczna tradycja porządkowała jego rzeczywistość, myśl rewolucyjna prowadziła do walki. Pytanie: jaka była główna dominanta jego działań?

Jednym z ciekawszych pomysłów jest połączenie maratonu i matematyki. Uczniowie rozwiązują zadania matematyczne całą noc. Rozwiązują setki i tysiące zadań na różnym poziomie.

Wspomnienie o Marku Serafińskim (1954 – 2017), reżyserze autorskich filmów animowanych, producencie filmowym i działaczu na rzecz rozwoju polskiej animacji.

Nierzeczywistym, z dzisiejszej perspektywy, wydaje się krajobraz morza, ogromnej powierzchni rozciągającej się aż po horyzont oraz nieba zmieniającego się wraz z porą dnia i pogodą.

Popatrzyłem na prezesa, prezes popatrzył na mnie. Pani podziękowaliśmy. Wieczorem spojrzałem jeszcze raz w dokumenty kandydatki: jak to możliwe, że ślizgała się od firmy do firmy z wiedzą z lat - nie wypominając wieku - przełomu stuleci?

Czyjaś sugestia lub inspirująca myśl może być jednak początkiem zmiany, pod warunkiem że druga strona jest chętna ją przyjąć.

Śniłem i zobaczyłem, że życie to radość; obudziłem się i zobaczyłem, że życie jest służbą. Służyłem i widziałem, że w służeniu jest radość, czytamy u indyjskiego poety, Rabindranatha Tagore’a.

Jest 9 marca 2011 roku. Katedra św. Jerzego w Bejrucie. Wchodzę i widzę wystawione miseczki z popiołem i oliwą. Wierni, którzy spóźnili się na poranne nabożeństwo, podchodzą i maczając palce w oliwie, znaczą popiołem czoła.

J’aime l’histoire. J’aime encore plus l’histoire utile, celle qui nous donne de l’énergie pour être dignes de notre passé et construire ensemble l’Europe de demain.

Le potentiel démographique et industriel de notre pays fait de la Pologne un partenaire clé dans cette discussion.

Le brexit a montré à l’Europe tout entière la facilité avec laquelle peut être galvaudée l’idée de l’Europe unie.

En tant que maire, je nourris l’espoir que les générations futures diront que nous avons bien profité des chances qui nous ont été données.

Nous avons toutes les raisons de voir l’histoire de la Pologne comme une success story. Après 30 ans de démocratie et 15 ans passés dans l’Union, la Pologne n’est ni « une jeune démocratie » ni « un nouveau membre » de l’UE.

Durant des décennies, la démocratie et l’indépendance restaient les idéaux les plus précieux pour lesquels des milliers de Polonais ont sacrifié la santé et la vie.