Musimy wspólnie obronić Europę przed Rosją

Głównym problemem polityki USA są wyraźne sygnały niepełnej sprawności prezydenta. Biden zapomina podstawowe nazwiska i nazwy, boi się otwartych konferencji prasowych. Chiny i Rosja mogą to wykorzystać.

Upadek Związku Radzieckiego nie doprowadził do spełnienia rosyjskiego marzenia: transformacji w nowoczesny kraj europejski. Rosja nadal pozostaje znaczącą potęgą militarną, ale jest niewystarczająco silna, aby narzucić swoją wolę innym, wykorzystując do tego potencjał wojskowy. Nie może przecież zrazić do siebie takich państw jak Wielka Brytania, która mogłaby odmówić jej dostępu do swoich rynków. Podobnie jak Sowieci w latach 80., Rosjanie są dzisiaj zakładnikami geopolityki i rzeczywistości gospodarczej. To sprawia, że jest im coraz trudniej kontrolować sytuację wokół siebie. Putin oczywiście zdaje sobie z tego sprawę. Rozumie także, które kraje są dla niego ważne. I one też o tym wiedzą.

Działania powodujące erozję zaufania i solidarności, zarówno wewnątrz tworzącego więź transatlantycką NATO, jak i tworzącej wspólnotę europejską UE, służą jej wrogom, tym, którzy chcą podważyć istniejący ład i wrócić do sytuacji, jakiej Europa doświadczała w ubiegłym stuleciu.

Dziś ściera się ze sobą aż siedem wizji świata, które zgadzają się ze sobą w najważniejszej kwestii: świat idzie w złym kierunku i aby uchronić go od przepaści, potrzebne są zdecydowane działania

Co przyniesie szczyt NATO oraz rozmowy Erdoğan–Biden, przekonamy się już niedługo, jednak bezsprzecznie w polskim interesie jest to, aby Sojusz był stabilny, a Turcja była jego częścią.

Jeśli nie zadbamy o szczepienia w Afryce, stanie się ona wylęgarnią numer jeden wszelkich możliwych wariantów koronawirusa. Nacjonalizm szczepionkowy największych gospodarek świata ogranicza zdolność państw rozwijających się do pozyskiwania tych drogocennych preparatów.

Michel HOUELLEBECQ, Chantal DELSOL, Jan ROKITA, Douglas MURRAY, prof. Michał KLEIBER, Mo IBRAHIM, prof. Brigitte GRANVILLE, Ludwik DORN, prof. Wojciech ROSZKOWSKI, Andrzej DUDA, Jarosław SZAREK, prof. Marek KORNAT, prof. Zdzisław KRASNODĘBSKI, Mateusz MORAWIECKI, prof. Jan WOLEŃSKI, ks. prof. Stanisław KOWALCZYK, Marcin CHLUDZIŃSKI, Beata DASZYŃSKA-MUZYCZKA, prof. Aleksander SURDEJ, Piotr ARAK, prof. Jerzy ŻYŻYŃSKI, prof. Leokadia ORĘZIAK, Wiesław KOT, Roman BERCHENKO, Agaton KOZIŃSKI, Thomas GOMART…

W czytaniu domowym, jak we wszystkim, warto stawiać na współzawodnictwo, ale: z samym sobą. W ten sposób „montujemy” najlepszy silnik motywacji.

Pandemia zadziałała jak katharsis. Uwolniła aspiracje i frustracje związane z linią podziału społecznych i politycznych instytucji, rolą państwa, miejscem narodu francuskiego w Europie oraz przyszłością europejskiego modelu i wspólnej waluty.

Świat dziś zmierza w kierunku systemu dwóch bloków. Po jednej stronie znajdą się kraje rządzone demokratycznie, także Polska i Litwa, po drugiej – państwa autorytarne, takie jak Rosja i Chiny. Pomiędzy nimi powstanie nowa kurtyna oddzielająca demokracje od autokracji.

Zachowaniu Żydów możemy się przyjrzeć obecnie, bo na naszych oczach niektórzy z nich robią wszystko, aby zniszczyć swój wizerunek i odtrącić przyjaciół. Po artykule Mashy Gessen w „New Yorkerze”, który przypisywał Polakom (narodowi i państwu) winę za śmierć 3 milionów Żydów, została przekroczona pewna granica. Było tego więcej.

Konkurs Chopinowski w Warszawie to już prawie od stu lat przedmiot dumy i szerokiego zainteresowania rosyjskich muzyków i melomanów. Dlatego też bez wątpienia mający się odbyć w przyszłym roku w polskiej stolicy konkurs muzyczny wywoła jak najżywszy oddźwięk.

Politycy tkwią w biznesie, w którym towarem jest nadzieja. Nadzieja ta wiąże się z przekonywaniem ludzi, że to właśnie ten konkretny polityk lub tylko ta partia gwarantuje skuteczne zarządzanie bezpieczeństwem narodowym, stabilność społeczną i wzrost gospodarczy kraju.

Wciąż nie ma we Francji podstawowych dzieł dla zrozumienia istoty polskiego ducha, dla zrozumienia Polaków. Nie ma “Przedwiośnia”, “Lalki”, poezji Leśmiana, “Popiołów”, ani nawet “Trylogii”.

Ostatnie lata to czas postępu, ale także nowych wyzwań, na które potrzebujemy rzetelnej odpowiedzi. Udzielić mogą jej jedynie bezstronne i wartościowe media, gotowe do wyjaśnienia skomplikowanych czasów.

* Chociaż wciąż nie wiemy, jak wiele nie wiemy na temat struktury społecznego świata, to coraz bardziej lekkomyślnie majstrujemy przy jego konstrukcji.

* Zmagania ludzkości z COVID-19 wskazują, że ufundowana na oświeceniowej rewolucji naukowo-technicznej cywilizacja sama się jakoś oślepiła.

* Społeczeństwa demokratyczne zaczną sobie ze światem nieco lepiej radzić dopiero wtedy, gdy porzucą szkodliwy dogmat: „w epoce internetu nie ma już barier komunikacyjnych”.

* Zyskaliśmy techniczne zdolności nieodwracalnej destrukcji swojej cywilizacji, zanim jeszcze dobrze zrozumieliśmy jej budowę.

* Rozważania nad architekturą ludzkiej cywilizacji pozwalają rzucić nowe światło na fale protestów, które przeszły przez Polskę na przełomie października i listopada 2020.

* Jeśli nie rozstaniemy się z pewnymi iluzjami na temat obecnej poznawczej sytuacji ludzkości, to nie sprostamy podstawowym zagrożeniom cywilizacyjnym.

* Nowo przemyślany konserwatyzm może być ścieżką wytyczania kierunków ludzkiego sprawstwa.

Mit rozpowszechniany przeciwko socjalizmowi, będący w dużej mierze wytworem głęboko zakorzenionego antykomunizmu, mówi, że socjalizm jest wrogi i represyjny wobec jednostki w każdy możliwy sposób. Przywiązanie do tego mitu jest szkodliwe, i to nie tylko dlatego, że jest on szalenie nieprawdziwy.

OD REDAKCJI: Każdy miesiąc zaczynamy od rekomendacji tego, co w najbliższym czasie wypadałoby zobaczyć, usłyszeć, przeżyć w intelektualnej i kulturalnej stolicy kontynentu. Wybór tego, co najważniejsze!

W prezentyzmie teraźniejszość stała się najważniejszą kategorią, która determinuje porządek w naszym życiu, a wraz z nim również indywidualizm. Nie przewidzieliśmy jednak, że najważniejszym skutkiem rozwijającego się indywidualizmu będzie narastająca samotność.

„Zrobiłam to. Nie mogę w to uwierzyć, właśnie to zrobiłam!” – mówiła, gdy trzymała na swoich piersiach wiercącego się, pokrytego mazią nowo narodzonego chłopca, wyjętego prosto z jej łona, wyczerpana i zarazem pełna euforii. „Nigdy jeszcze nie dokonałam czegoś tak niesamowitego”.

Jeśli istnieje słowo podsumowujące sytuację, której doświadcza dziś świat, to jest nim słowo „kryzys”. W swoim przemówieniu do Kurii Rzymskiej, z okazji życzeń bożonarodzeniowych, papież Franciszek przywołał je aż 46 razy.

I tak oto pojawiły się plany „kontekstualizacji” Biblii, aby uczynić ją bardziej „kulturowo akceptowalną” przez chińskie władze tak, aby chrześcijańskie kazania zostały dostosowane do podstawowych wartości socjalizmu.

Samopoznanie jest możliwe, człowiek jest bowiem jedynym stworzeniem, które może poznać siebie.

Woodrow Wilson koncepcję równowagi sił uważał za niemoralną, bo krojącą słabe narody jak sery na użytek wielkich mocarstw. Przykładem tego była Polska podzielona między Rosję, Prusy i Austrię. W USA dziedzictwo liberalne, które pozostawił po sobie Wilson, uznano za pułapkę dla amerykańskiej polityki zagranicznej.

Dzisiejsza Rosja jest agresywną siłą rewizjonistyczną, która ustami Putina i Ławrowa wyraża pragnienie powstania świata postzachodniego i odrodzenia rosyjskiej wielkości.

Zarówno w języku dziennikarskim, jak i akademickim istnieje współcześnie oczekiwanie, że do opisywania spraw społecznych i międzynarodowych będzie się używać określonego zestawu terminów. Znajdują się w nim pojęcia „pozytywne”, takie jak „demokracja”, „prawa reprodukcyjne”, „różnorodność”, „wielokulturowość”, „równość”, „sprawiedliwość społeczna”, „LGBTQ+” i „Black Lives Matter”. Lista znaczeń „negatywnych” jest dłuższa i obejmuje takie słowa, jak: „faszyzm”, „nacjonalizm”, „populizm”, „nierówność”, „rasizm”, „autokracja”, „biały przywilej”, „dyskryminacja” i wreszcie „mowa nienawiści”, „przestępstwa z nienawiści”, przy czym te ostatnie mają posmak orwellowskich „przestępstw myślowych”.

Jest to tak oczywisty przypadek bandyckiego zachowania, że tylko tak właśnie należy to zdarzenie traktować. Nie może się to jednak sprowadzić wyłącznie do mocnych stwierdzeń. Konieczne są konkretne decyzje dotyczące konkretnych środków.

Bez Porozumień Sierpniowych i „Solidarności”, która powstała w ich wyniku, nie byłoby wyborów 4 czerwca.