Znam powiedzenia „świata nie zbawisz” i „wszystkim nie jesteś w stanie pomóc”. Znam je aż nazbyt dobrze. Ale wiem też, że z miejsca, w którym jesteśmy, dysponując tym, co mamy, zawsze możemy coś zrobić.
Połączenie głodu i konfliktu zbrojnego dociera do nas z otchłani XX wieku. Znów rośnie liczba ofiar walki politycznej, w której wykorzystuje się brak żywności.
Jeśli nie zadbamy o szczepienia w Afryce, stanie się ona wylęgarnią numer jeden wszelkich możliwych wariantów koronawirusa. Nacjonalizm szczepionkowy największych gospodarek świata ogranicza zdolność państw rozwijających się do pozyskiwania tych drogocennych preparatów.
Przychodzimy i zadajemy pytania. Za dużo pytań. Dowiadujemy się prawdy innej niż ta płynąca z rządowych przekazów, kreowanych przez ludzi, którzy nigdy nie postawili stopy w obozie.
W 2050 roku populacja Afryki będzie wynosić od dwóch do trzech miliardów ludzi, a w 2100 roku prawie cztery i pół miliarda. Żaden wzrost gospodarczy nie będzie w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb.
Miliard został przekroczony w 2010 roku, a do 2050 roku zostanie przekroczona bariera dwóch miliardów Afrykańczyków. Będą wtedy stanowić 25 procent ogólnej liczby 10 miliardów mieszkańców planety.
Rozwój Afryki zależy w znacznej mierze od samych Afrykańczyków, w tym od ich zdolności do poprawy instytucji państwowych i powstrzymywania destrukcyjnych konfliktów.
Nawet jeśli uprzemysłowienie Afryki wymaga zaangażowania własnego, to wsparcie Europy okaże się kluczowe.
Potęgi kolonialne nie miały spójnej polityki zakładania miejscowych ośrodków mających lokalne dziedzictwo chronić.
Rozpoczęła się gra w „dyplomację szczepionkową”. Pierwszym terenem rozgrywki staje się Afryka. Na razie wygrywają tam Chiny.
Dziś państwa afrykańskie odtwarzają swoją tradycję i historię, pisząc ją na nowo bez pośredników.
Światowa Organizacja Zdrowia ostrzega, że nowy koronawirus może doprowadzić do śmierci nawet 190 tysięcy mieszkańców Afryki, a zarażeniu może ulec nawet 44 miliony osób. Z Afryki wycofali się pracownicy wszystkich większych organizacji pomocowych. Pozostali polscy misjonarze.
Najlepiej by było, gdyby ruch ludności dało się prowadzić w cywilizowany sposób: przyjmowanie ograniczonej liczby, według kwalifikacji. Przyjmujący kraj decyduje według rozsądku, nie poddając się szantażowi moralnemu. No i warunki w Afryce musiałyby się w zauważalny sposób poprawiać. Dziś dla wielu Chińczyków szansa osiągnięcia czegoś razem może przeważyć nad chęcią życia w kraju bogatszym, ale obcym. Tego należy życzyć Afryce, ale do tego potrzebna jest transformacja demograficzna, a przed nią zmiana myślenia.
O ile na epidemię koronawirusa nie były przygotowane bogate kraje europejskie, w których na jednego lekarza przypada kilkuset mieszkańców, o tyle trudno sobie wyobrazić takie przygotowanie w Afryce, gdzie w najbiedniejszych państwach jeden lekarz przypada na kilkaset tysięcy mieszkańców.
Obawiałem się szoku kulturowego. Cieszę się, bo (jeszcze) mnie nie spotkał. Kiedy człowiek oswoi się z pewnymi codziennymi brakami, które z perspektywy Europy mogą wydać się uciążliwe, to okaże się, że życie w Ugandzie, albo więcej – w wiosce w Ugandzie – nie musi być takie złe.
“Sam myślę o Bieli jak o notatkach na marginesach książek, które zawsze mam ze sobą w podróży, bo lubię rozmawiać ze znacznie mądrzejszymi od siebie. Książki są dla mnie najważniejsze. A nie ludzie? – ktoś spyta. Książki to są ludzie, przecież. Wydestylowani do samej istoty rzeczy”
Lagos (21 mln), Kair (20,4 mln), Kinszasa (13,3 mln) mają szansę stać się jednymi z największych miast na świecie – o urbanizacji Afryki pisze prof. Maciej KURCZ
Inwestycje są kosztowne, pożyczki pochodzą z chińskich banków i pojawia się pytanie, co będzie w przypadku problemów ze zwrotem. Można dać wierzycielowi żyć, choćby po to, by nie odstraszać następnych. Można też zacisnąć pętlę. Niektórzy twierdzą, że dla kenijskiej kolei zastawem jest port w Mombasa. Doświadczenia z budową portów na Sri Lance i w Myanmarze (Birmie) mogą być ostrzeżeniem. Afryka nie ma jednak powodu, by bardziej ufać krajom Zachodu.
Jeśli kobieta chce przekazać innej kobiecie jakąś trudną do zakomunikowania wiadomość, robi to, używając mowy kang. Przechadza się przed jej domem albo wpada z wizytą ubrana w taki zestaw kang, których przesłania mówią to, co jej samej nie przeszłoby przez usta. I adresatka już wie.
Każdy się przedstawia. Przedstawić się w Afryce, to powiedzieć o sobie najważniejsze: religia i plemię, czyli kto jest moim Bogiem, skąd jestem, jakie są moje korzenie, wśród jakich ludzi żyję. Jeden z chłopaków rozłożył na wąskim korytarzu dywanik w kierunku wschodu i zaczyna się modlić. Na pytanie, czy zgodnie się im żyje, katolikom i muzułmanom, patrzą na mnie ze zdziwieniem. „A niby jak ma się żyć?”
