unia europejska

Raport Draghiego o konkurencyjności unijnej gospodarki jest pełny trafnych diagnoz. Proponowane działania zdają się dawać szansę na ratunek. Ale cóż z tego, skoro pogrążający się w chorobie pacjent dotąd sam się okaleczał i może odmówić przyjęcia leków.

Aby Europa mogła odzyskać tempo wzrostu i umocnić swoją pozycję na świecie, konieczne jest skoncentrowanie wysiłków na trzech kluczowych obszarach: innowacjach, planie dekarbonizacji i zwiększeniu bezpieczeństwa. Kluczowe ma być pokonanie barier, takich jak brak koncentracji, marnowanie zasobów i brak koordynacji poprzez zintegrowane i skoordynowane działania. W jaki sposób? Europa musi znaleźć fundusze, twierdzi Mario Draghi, na nowy plan Marshalla. Skąd wziąć pieniądze? Z pożyczek, które finansować będą te pomysły, a jednocześnie dadzą Brukseli większą władzę nad krajami członkowskimi.

Słynne hasło: „Nicea albo śmierć”, genialnie wymyślone przez polskiego negocjatora Jacka Saryusz-Wolskiego, a przeze mnie upowszechnione z trybuny sejmowej, miało symbolizować zasadniczą postawę, jaką Polska zamierza zająć po zyskaniu członkostwa. Broniąc reguł gry, które z naszym udziałem wcześniej ustalono, mówiliśmy naszym europejskim partnerom, iż tak samo jak oni robią to od lat, my także traktujemy odtąd Unię jako naturalną strefę naszych narodowych interesów, które nie będą mogły być po prostu lekceważone. Niestety, taka realistyczna logika została zakwestionowana przez znaczną część polskiej elity politycznej i akademickiej. Pamiętam swoje intelektualne zdumienie, gdy nagle odkrywałem, że starania o lepszą pozycję Polski w systemie decyzyjnym Unii mają najpoważniejszych przeciwników nie tyle w Berlinie czy Paryżu, ale właśnie w Warszawie.

Idea nowego planu Marshalla na rzecz społeczeństw biedniejszych wydaje się być kluczowym elementem skutecznego scenariusza przyszłości.

Zasadnicza rekonstrukcja Unii Europejskiej jest dziś niezbędna. Warunkiem sukcesu w obecnych i przyszłych negocjacjach dotyczących reform wydają się być konsekwentne działania na rzecz demokratyzacji unijnych organów i wzmocnienia poczucia o pełnym ich zaangażowaniu w misję zaspakajania realnych potrzeb wszystkich krajów członkowskich oraz dbałości o dobrostan ich obywateli.

To znany wers: „Duch ochotny, ale ciało mdłe”. Otóż dzisiejsza Europa funkcjonuje zupełnie inaczej –pisze prof. Paweł KACZOROWSKI.

Słowem kluczowym wydania, które trafia do Państwa jest „wspólnota”. Co nas jeszcze łączy na poziomie politycznym, społecznym, europejskim?
Pytanie to stawia na początku w otwierającym najnowsze wydanie „Wszystko Co Najważniejsze” tekście Czesław BIELECKI proponując od razu 21. projektów, które miałby połączyć zwaśnione strony politycznego sporu w Polsce. O wspólnocie pisze też Agaton KOZIŃSKI. Analizując nowy rozdział stanowisk w Unii Europejskiej twierdzi, że Wspólnota stara się odciąć potencjalnie nowe siły od władzy. Jakie to zaś nowe siły? Zarówno w Europie jak i w Stanach Zjednoczonych wracać zaczyna stary podział na lewicę i prawicę. Arno KLARSFELD i Andrew A. MICHTA z dwóch stron spoglądają na sytuację tych wspólnot. Polecam Państwu bardzo serdecznie oba teksty i zapraszam do lektury całego, najnowszego wydania.

Wybór nowych władz UE nie jest dowodem siły. Odwrotnie – wygląda jak nerwowa próba zbudowania nowego szańca obrony przed zmianami politycznymi

Reforma Traktatu jest potrzebna. Warto jednak zastanowić się, w jakim kierunku ma ona iść. Takiej refleksji dotychczas brakuje, bo brakuje diagnozy, jakie są słabe strony działania Unii.

Skoro zgodzimy się że Unia Europejska nie jest czymś niezmiennym, a w dodatku niepozbawionym mankamentów i felerów, dla własnego dobra warto śledzić, dokąd zmierza. Zwłaszcza w czasach, w których proponowane zmiany europejskich traktatów mogą unicestwić nie tylko państwa członkowskie, ale i ją samą.

Silna Polska w bezpiecznej Europie to taka, która się rozwija i taka, która inwestuje. Silna Polska to państwo, które robi rzeczy. Inwestuje w infrastrukturę, w naukę i technologie, ale przede wszystkim inwestuje w człowieka. Inwestuje w godne płace, w mieszkania, w niezawodny transport publiczny. I troszczy się o klimat. To jest szansa na dobre życie i szansa na przyszłość, o jakiej marzymy. 

Nie ma dzisiaj wątpliwości, że sygnalizowane przez coraz liczniejsze grupy ekspertów problemy z innowacyjnością i w konsekwencji konkurencyjnością unijnych firm w globalnym kontekście rozwoju społeczno-gospodarczego są w pełni zasadne.

Pakt migracyjny zupełnie nie jest tym, czym się wydaje. To kolejny z symptomów obumierania w Europie liberalnej demokracji. Schodzącej z dziejowej sceny, ponieważ nie przystaje do nowych czasów.

Agresja Rosji na Ukrainę zakończyła okres braku działania Unii Europejskiej w zakresie rozszerzenia.

24. marca obchodzimy Dzień Polaków Ratujących Żydów. Dzień ten związany jest z tragicznym losem rodziny Ulmów oraz ukrywających się z ich pomocą Żydów, którzy 24 marca 1944 roku, w wyniku donosu, zostali zamordowani. Dlatego zachęcam Państwa do lektury tekstów, które publikujemy w tym wydaniu „Wszystko Co Najważniejsze”, poświęconych właśnie rodzinie Ulmów.

Nowa rzeczywistość skazuje europejskiego konserwatystę na podnoszenie rabanu w obronie wolności słowa. W szczególności w obronie tego, co postępowcy chcą zdezawuować i wykluczyć z debaty jako „mowę nienawiści”.

W świetle europejskiej tradycji problemem nie powinien być fakt, że Europa i jej tożsamość podlegają ewolucyjnym zmianom ani też, że zmiany te inspirowane są napływem imigrantów. Pytanie o zasadniczym znaczeniu dotyczy raczej charakteru owych zmian oraz kryteriów włączania „obcych” elementów do skarbca europejskiej kultury.

Zaczynają powszechnie dominować pojęcia wolności, tolerancji, otwartości, inkluzywności i pluralizmu (ale tylko wobec wybranych grup społecznych) oraz nieszkodzenia innym, jednocześnie uzupełnione o walkę z grupami niewłaściwymi społecznie, np. katolikami, w oparciu o zasadę wywiedzioną z Wielkiej Rewolucji Francuskiej, iż nie ma wolności dla wrogów wolności.

Proponowane przez Parlament Europejski zmiany traktatowe zredukowałyby kraje członkowskie do roli landów europejskiego superpaństwa. Słowa „land” używam nieprzypadkowo, ponieważ dominującą rolę w rządzeniu tym tworem odgrywałyby Niemcy, być może przy mniejszościowym udziale Francji.