Istotnym filarem europejskiej kooperacji mógłby się okazać Trójkąt Weimarski. Warto doprowadzić do jego odrodzenia. Bliska współpraca Polski, Niemiec i Francji mogłaby się okazać czynnikiem wzmacniającym UE. Zwolennikiem tego formatu jest też Armin Laschet.
Bez uważnego wsłuchania się w nastroje społeczne w Europie może naprawdę dojść do poważnych obywatelskich protestów o nieobliczalnych konsekwencjach.
Obserwując to, co dzieje się na ulicach Paryża, jakie są jego przedmieścia, drżą na myśl, że Warszawa mogłaby stać się dziś Paryżem Północy. A dla ludzi głęboko wierzących Polska jest już nie tyle przedmurzem, co ostatnim Okopem Świętej Trójcy, ostatnim depozytariuszem cywilizacji łacińskiej.
Autonomia strategiczna to zdolność UE do kształtowania międzynarodowych norm i praktyk. Tylko jak dokonać tego w świecie, w którym na znaczeniu zyskuje polityka siły?
Polityka Blut und Eisen (krew i żelazo) Bismarcka zdefiniowała przyszłość Niemiec w XIX wieku. Wiele wskazuje na to, że za kilka lat będziemy mówić o polityce Grün und Eisen (zieleń i żelazo).
Polska może odrzucić Europejski Fundusz Odbudowy, ale wiązałoby się to z ogromnymi stratami i politycznym ryzykiem. Gdyby tak się stało, to Bruksela znajdzie kreatywne rozwiązanie, które pozwoli wykorzystać środki z tego programu w innych krajach, a Polska pozostanie z niczym.
Powszechnie uznawany dowód szczepienia dałby zaszczepionym możliwość powrotu do normalności sprzed pandemii.
Zawieranie wspieranych przez USA sojuszy regionalnych, takich jak Trójmorze, stało się ważną częścią strategii obronnej Europy Wschodniej.
Europa, jak kiedyś Ruch Państw Niezaangażowanych, chce się trzymać swoich wartości i czerpać korzyści ze współpracy zarówno z USA, jak i z Chinami. Ale łączenie sprzecznych wpływów to nie lada wyzwanie.
Pamiętam, jak w 2012 roku pewien think tank z Unii Europejskiej opracował ważne badanie na temat jej przyszłości. Już wtedy przewidywano, że do 2050 roku udział Europy w światowej produkcji gospodarczej spadnie z poziomu z 2012 roku, czyli o ponad 20 procent, do 15–17 procent
Choć byłem żarliwym eurosceptykiem, dochodzę do wniosku, że opuszczenie Unii Europejskiej było straszną pomyłką.
Stygmatyzacja, piętnowanie słowem, stała się obecnie jednym z głównych narzędzi w polityce międzynarodowej.
Biorąc pod uwagę aktualne uwarunkowania, a zwłaszcza trwającą pandemię i wszelkie jej reperkusje, to, co osiągnął rząd Mateusza Morawieckiego na grudniowym szczycie Rady Europejskiej, jest korzystne dla polskiej gospodarki.
Grudniowy szczyt UE zmienia wiele, także w kwestii najbardziej zasadniczej: samej konstrukcji Unii. Europa wykonała kolejny krok w kierunku bliższej integracji. Ale jednocześnie wyraźnie widać, że nastąpił renesans międzyrządowej metody zarządzania Unią.
Ostatnim wielkim przewodniczącym Komisji Europejskiej był Delors. Mial swoją wizję, swoją koncepcję Europy. Po nim mianowano na to stanowisko ludzi, którzy byli absolutnie niezdolni do pełnienia tej funkcji – mówi Valéry Giscard d’Estaing i przedstawia swój “Pomysł na Europę”. Opinię byłego prezydenta Francji publikujemy wraz z naszym partnerem: francuskim dziennikiem opinii “L’Opinion”.
Praworządność to określenie bardzo płynne, nikt nie umie precyzyjnie określić, co ono dokładnie oznacza. Dziś czyta się je w kontekście politycznym, zapominając o jego prawdziwym znaczeniu. Ten termin zaczął być powszechnie używany w języku prawnym w XIX wieku, wyraźnie zyskał na znaczeniu na początku XX stulecia.
Kiedy samoloty są uziemione, a wielkie zatruwające środowisko korporacje zamknęły linie produkcyjne, aktywistki i aktywiści klimatyczni zaczęli wierzyć, że ich sny „o niskowęglowym świecie są w zasięgu ręki. A kiedy zamknięte są granice między państwami członkowskimi Unii Europejskiej, prawicowi populiści i populistki nabierają nadziei, że może już nigdy nie zostaną otwarte.
Mamy budżet w rekordowej wysokości. Gdy zsumuje się jego wysokość z Funduszem Odbudowy Europy, to zobaczymy pieniądze, jakich nigdy wcześniej w Unii nie było. Także Polska uzyska z niego więcej niż kiedykolwiek w przeszłości. Kiedyś cieszyliśmy się z 300 miliardów złotych z UE, politycy w spotach wyborczych tym się szczycili, a teraz do dyspozycji będzie 770 miliardów.
Idee konserwatyzmu, zwłaszcza te dotyczące pomocniczości, przyczyniłyby się do poprawy funkcjonowania UE. Jednak na razie ani Polska, ani Węgry nie sformułowały wizji tego, jak powinna być zorganizowana „konserwatywna” Europa.
Unia stoi w obliczu konieczności szybkiego osiągnięcia porozumienia, uwspólniającego zasady działania poszczególnych państw członkowskich. Trudno być tu jednak przesadnym optymistą, ponieważ wszelkie kroki zmierzające do zwiększenia interwencjonistycznej roli państwa, traktowane przez wiele rządów jako niezbędne w zaistniałej sytuacji, nie są łatwe do pogodzenia z promowaną od lat liberalną wizją rozwoju Unii.
