Francja

Dla Teresy z Lisieux „Wszystko jest łaską” nie oznacza, że wszystko jest dobre, kolorowe, piękne, zrozumiałe i zgodne z naszymi oczekiwaniami. Jest łaską, to znaczy prowadzi i łączy z Bogiem. I w tym kontekście wszystko może nas nawrócić, zwrócić ku Bogu, odwrócić od siebie, wyzwolić od nas samych, byśmy mogli się otworzyć na to, co przynosi codzienność i Boża obecność w niej. Wszystko może stać się łaską prowadzącą do Boga.

Każdy miesiąc rozpoczynamy od rekomendacji tego, co w najbliższym czasie warto zobaczyć, usłyszeć, przeżyć w intelektualnej i kulturalnej stolicy kontynentu. Wybór tego, co najważniejsze!

Rewolucja francuska była przez ponad sto lat pierwowzorem i punktem odniesienia dla wszystkich, którzy występowali przeciw monarchiom.

Nie milkną komentarze po ceremonii otwarcia igrzysk. Zdania są różne, na ogół bardzo kategoryczne, co nie powinno dziwić w krajach tak spolaryzowanych jak nasze. Wulgarny spektakl, nieprzyzwoity wręcz, żeby nie powiedzieć obsceniczny? Parodia historii? Odpowiedzi na te pytania daje specyfika Paryża. Gdyby olimpiada odbywała się w Paryżu w 1969 roku, miasto obwieszone byłoby ogromnymi fotografiami Mao i prawdopodobnie także Lenina. Na ulicach rozdawano by Czerwoną Książeczkę we wszystkich możliwych językach…

Niezwykle istotnym obszarem polsko-francuskich uzgodnień i współpracy jest sprawa energetyki jądrowej. Francja jest gorącym jej zwolennikiem, Niemcy są gorącym przeciwnikiem, a Polska stoi w obliczu kluczowych decyzji dotyczących jej rozwoju, trudnych m.in. właśnie z powodu sprzeciwu Niemiec. Biorąc pod uwagę znaczenie elektrowni jądrowych dla przyszłości energetyki naszego kraju, może właśnie Trójkąt Weimarski mógłby stać się miejscem utworzenia konsorcjum francusko-polskiego zdolnego do przekonania Niemiec o nieuchronności budowy takich elektrowni.

Przez trzy i pół godziny ceremonii otwarcia igrzysk świętujący Paryż będzie centrum świata. W ten piątek bipolarni Galowie, znani z celebrowania swojego geniuszu i teatralizowania swoich waśni, będą mogli wyrazić dumę z bycia Francuzami.

Dwa kraje nie schodzą z nagłówków mediów: Francja i Stany Zjednoczone. Im też poświęcamy najnowsze wydanie tygodnika „Wszystko Co Najważniejsze”.

Kobiety we Francji są traktowane jak „kawałki mięsa” na ulicy. Islam nie uznaje równości kobiet i mężczyzn. Lewica każe milczeć ofiarom napastowania i przemocy ze strony imigrantów.

Gniew może mieć różną formę. W ostatnich wyborach we Francji gniew przełożył się na społeczne poparcie dla radykalnych partii: najpierw w wyborach europejskich a potem parlamentarnych.

Polska potrzebuje powrotu Francji do Europy Środkowej, powrotu zainteresowania, i to nie tylko do Warszawy – mówi prof. Zdzisław Krasnodębski.

Technokratyczne europejskie i francuskie elity myślą, że wiedzą, co jest dla nas dobre, lepiej niż my. Obsesja centryzmu i eliminacja skrajności są zagrożeniem dla demokracji, tymczasem w ostatnich wyborach parlamentarnych we Francji zwyciężyły skrajności – mówi prof. Chantal DELSOL w rozmowie z Katarzyną STAŃKO.

Mélenchon jest postacią francuskiego antyestablishmentu politycznego i gospodarczego. To polityk ideolog w młodości bliski trockistom, komunista, a potem socjalista. Antykapitalista, krytyk UE, strefy euro i zwolennik wyjścia Francji z NATO. Przed agresją Rosji na Ukrainę powtarzał, że agresorem nie jest Rosja, ale Stany Zjednoczone, które stanowią zagrożenie dla globalnego bezpieczeństwa.

Europa patrzy na Francję i wstrzymuje oddech. Kto zwycięży w najbliższych wyborach? Czy po wielu latach dominacji macronizmu, dominacji liberalnego centrum, Francja podzieli się znowu na dwa tradycyjne, choć coraz bardziej zradykalizowane, obozy? Wyborom we Francji ale też sytuacji nad Sekwaną w ogóle, poświęcamy najnowsze wydanie tygodnika „Wszystko co Najważniejsze”.

Najnowsze sondaże pokazują, że obóz prezydencki działał skutecznie między pierwszą a drugą turą wyborów parlamentarnych. Negocjacje z lewicą i ekologami dotyczące stworzenia bariery przeciwko Zjednoczeniu Narodowemu (ZN), tzw. Frontu Republikańskiego, mogą przynieść pożądany rezultat, o ile Francuzi, zwłaszcza prowincja, posłuchają swoich polityków. Francję czekają jednak najprawdopodobniej słabe rządy do wyborów prezydenckich w 2027 r., o ile prezydent Emmanuel Macron nie zdecyduje się na dymisję.

Myśleliśmy, że te czasy są już za nami, na zawsze. Niestety, tak nie jest. Po okropieństwach II wojny światowej, kto by pomyślał, że prawdziwi wrogowie społeczności żydowskiej będą tak blisko władzy, a przynajmniej w stanie mieć znaczący wpływ na skład następnego Zgromadzenia Narodowego? Mowa oczywiście o skrajnej lewicy, a w szczególności o La France Insoumise.

Doszliśmy do granic absurdu. Zjednoczenie ugrupowań lewicowych może pozwolić sobie na popieranie terrorystów i sprawców ludobójstwa i jednocześnie prawić polityczne morały o „postawieniu tamy”.

Władzę przejmuje nowe pokolenie. Czeka nas przełom, o jakim nam się nawet nie śniło. We Francji przechodzimy rodzaj rewolucji kulturalnej, a prezydent Emmanuel Macron jest ostatnią głową państwa wybraną przez generację baby boomers – mówi francuski historyk, wykładowca i pisarz Pierre Vermeren w rozmowie z Katarzyną Stańko.

Antysemityzm wrócił do Francji głównie za sprawą przesłania skrajnej lewicy i zgrupowanych wokół niej osób. W tym przypadku można mówić o praktyce antysemickiej, tzn. używaniu antysemickich emocji w celu komunikacji z Francuzami o muzułmańskich korzeniach, ściśle: reprezentujących radykalny odłam.

Kohabitacja, której widmo zawisło nad Francją, jest sportem walki, i mogę opisać na podstawie trzech obszarów, w jaki sposób przebiegała pierwsza z nich, ta z 1986 roku.

Czy Emmanuel Macron cierpi na syndrom hazardzisty, ową przypadłość graczy, którzy nie potrafią się powstrzymać przekonani, że następnym razem się odkują?