Francja

Po dekadach rynkowego fundamentalizmu wiemy na pewno, że bez środków publicznych nie pojawiłoby się wiele przełomowych lub inkrementalnych innowacji, a gdyby się pojawiły, to z dużym opóźnieniem i z uszczerbkiem dla społecznego dobrobytu. Wiemy jednak również, że nie wystarczy posługiwanie się metaforami „państwa stratega” czy „państwa przedsiębiorcy”, aby administracja danego kraju dokonywała trafnych wyborów, w jakie obszary i w jakie podmioty gospodarcze inwestować środki publiczne.

Szkoła zinstytucjonalizowała istniejące od wieków praktyki, stopniowo oferując edukację wszystkim dzieciom. Wiedza i jej przekazywanie stały się par excellence „dobrem wspólnym”, niewyczerpanym bogactwem.

O Zemmourze obecnie mówią wszyscy. Zapełnia wielkie sale na tysiąc osób, książki podpisuje godzinami. I słucha ludzi, a ci mu mówią, że go potrzebują i na niego liczą. Niektórzy widzą w nim prawie zbawcę. Oczywiście są tam tylko jego zwolennicy, ale jest ich niemało.

W sposobie walki z pandemią widać zasadnicze różnice między Francją i Wielką Brytanią. Skąd się one biorą? To wynik procesów historycznych trwających od średniowiecza.

Zachód rozpadł się na wspólnotę Anglosasów, gotową do rywalizacji z Chinami o to, kto będzie wytyczał kierunek dziejów powszechnych, oraz na Europę, która chciała sprytnie zachować neutralność w tym sporze, a stała się w najlepszym wypadku strefą peryferyjną globalnej polityki.

USA i ich główni sojusznicy są zdeterminowani, by powstrzymać wzrost znaczenia Chin. Z kolei UE jest biernym obserwatorem, źle przygotowanym do geopolitycznej rywalizacji.

Demokratyczne rządy mają prawo do kierowania strumieni pieniędzy na programy przeznaczone dla potencjalnych wyborców; jest to przywilej każdego rządu większościowego. Co więcej, dopóki nie destabilizuje to gospodarki, jest to dość łagodny koszt starań o wygranie wyborów – czy dzieje się to we Francji, Kanadzie, czy gdzieś indziej.

Legendę gen. Charles’a de Gaulle’a dekonstruuje pisarz, eseista, autor głośnej we Francji książki „De Gaulle i komuniści” oraz były redaktor naczelny „Le Figaro Magazine” Henri-Christian Giraud. Jego zdaniem de Gaulle zawarł ze Stalinem tajny pakt, pomógł otworzyć drugi front walki z Niemcami daleko od granic Polski oraz wzmocnił partie komunistyczne po II wojnie światowej.

Francja doświadcza głębokiego kryzysu jakości oraz legitymizacji elit. Widać to choćby po ciągle spadającej frekwencji wyborczej.

Masowe bezrobocie wśród młodzieży przy równoczesnym braku pracowników w rozwijających się sektorach gospodarki to francuski paradoks – źródło napięć społecznych, a zarazem symptom dysfunkcjonalności systemu edukacyjnego w jego ogólnych i zawodowych komponentach.

Podobne zjawiska we Francji i w Polsce są interpretowane w zupełnie różny sposób: we Francji są tylko przypadłością, może niemiłą i wymagającą korekty, ale akcydentalną; w Polsce – skazą genetyczno-kulturową zagrażającą wolnemu światu.

Nic nie jest w stanie złamać ich uporu i hartu ducha! Są dowodem na to, że dla ludzi wytrwale dążących do celu, zdolnych wybiegać myślami poza granice geograficzne i kierujących się pragnieniem wskrzeszenia Feniksa z popiołów, wszystko jest możliwe.

W dniu Święta Narodowego Francji wyrażam życzenie, byśmy mogli w najbliższych miesiącach pogłębić nasz dialog. W styczniu 2022 roku Francja obejmie prezydencję w Radzie UE pod hasłem: „Odbudowa, potęga, przynależność”. Zamiarem Francji będzie mianowicie potwierdzanie naszej europejskiej jedności, umacnianie Europy jako geopolitycznego podmiotu na miarę jej potęgi gospodarczej a także wspólne ożywianie naszych gospodarek.

OD REDAKCJI: Każdy miesiąc zaczynamy od rekomendacji tego, co w najbliższym czasie wypadałoby zobaczyć, usłyszeć, przeżyć w intelektualnej i kulturalnej stolicy kontynentu. Wybór tego, co najważniejsze!

Już więcej nie dowierzamy żartom o sensie i wszechświecie, Już wiemy, że pomiędzy ciałem a krwią jest wolna przestrzeń.

Pandemia zadziałała jak katharsis. Uwolniła aspiracje i frustracje związane z linią podziału społecznych i politycznych instytucji, rolą państwa, miejscem narodu francuskiego w Europie oraz przyszłością europejskiego modelu i wspólnej waluty.

U podstaw religii ludzkości, która zawładnęła Europą, leży wrogość i resentyment do chrześcijaństwa.