Francja

Francja doświadcza głębokiego kryzysu jakości oraz legitymizacji elit. Widać to choćby po ciągle spadającej frekwencji wyborczej.

W dniu Święta Narodowego Francji wyrażam życzenie, byśmy mogli w najbliższych miesiącach pogłębić nasz dialog. W styczniu 2022 roku Francja obejmie prezydencję w Radzie UE pod hasłem: „Odbudowa, potęga, przynależność”. Zamiarem Francji będzie mianowicie potwierdzanie naszej europejskiej jedności, umacnianie Europy jako geopolitycznego podmiotu na miarę jej potęgi gospodarczej a także wspólne ożywianie naszych gospodarek.

Podobne zjawiska we Francji i w Polsce są interpretowane w zupełnie różny sposób: we Francji są tylko przypadłością, może niemiłą i wymagającą korekty, ale akcydentalną; w Polsce – skazą genetyczno-kulturową zagrażającą wolnemu światu.

Masowe bezrobocie wśród młodzieży przy równoczesnym braku pracowników w rozwijających się sektorach gospodarki to francuski paradoks – źródło napięć społecznych, a zarazem symptom dysfunkcjonalności systemu edukacyjnego w jego ogólnych i zawodowych komponentach.

Już więcej nie dowierzamy żartom o sensie i wszechświecie, Już wiemy, że pomiędzy ciałem a krwią jest wolna przestrzeń.

Pandemia zadziałała jak katharsis. Uwolniła aspiracje i frustracje związane z linią podziału społecznych i politycznych instytucji, rolą państwa, miejscem narodu francuskiego w Europie oraz przyszłością europejskiego modelu i wspólnej waluty.

U podstaw religii ludzkości, która zawładnęła Europą, leży wrogość i resentyment do chrześcijaństwa.

Czasem rozmawiam ze strażakami. Jest jeszcze wiele niewiadomych. Czy wieże zostaną pożarte przez płomienie? Czy stawią opór? Czy się zawalą? Kiedy czasem moje oko opuszcza aparat, patrzę na wieże. Zauważam ruchy latarek strażaków walczących z ogniem i ich sylwetki niby zjawy. Wieże grożą zawaleniem w każdym momencie.

Możemy przywrócić porządek w Europie, kładąc kres jałowemu konfliktowi z Europejczykami ze środka i wschodu kontynentu. Unia Europejska musi w końcu zaakceptować suwerenność i odrębność kulturową każdego kraju.

Wciąż nie ma we Francji podstawowych dzieł dla zrozumienia istoty polskiego ducha, dla zrozumienia Polaków. Nie ma “Przedwiośnia”, “Lalki”, poezji Leśmiana, “Popiołów”, ani nawet “Trylogii”.

Związek polityczno-wojskowy z Francją pozostawał dla kolejnych rządów w Warszawie fundamentem polskiej strategii i polityki zagranicznej.

Był najmłodszym prezydentem w historii Francji. Szybko przemienił się w politycznego weterana, z którego media tylko sobie drwiły. On do końca walczył o swoje pomysły. Tak wyglądała kariera Valéry’ego Giscarda d’Estaing.

Epidemia udowodniła, że w trudnych czasach, takich jak obecne, Francuzi się jednoczą. Wtedy nie ma mowy o jakichś „nieuczesanych”, jak pisał Lec, odruchach. Doskonale rozumieją, że noszenie maseczek, utrzymywanie dystansu leży nie tylko w ich interesie, ale i w interesie społecznym. Z bólem serca, ale pogodzili się z tym, że nie można odwiedzać swoich bliskich w domach seniorów. Dla dobra pensjonariuszy. Chowają do kieszeni swoje emocje i żal, ale wiedzą, w imię czego to robią.

Jak muzea radzą sobie w czasie pandemii i obowiązkowej izolacji? We Francji wiele z nich próbuje utrzymać wirtualny kontakt z odwiedzającymi.

„There is no society”: społeczeństwo nie istnieje. To słowa Margaret Thatcher, wypowiedziane w październiku 1987 roku. Brytyjska premier nie mogła wówczas przewidzieć, jak bardzo trzydzieści lat później jej stwierdzenie będzie pasowało do opisu impasu, w którym znalazły się kraje zachodnie.

Idea europejskich hotspotów i system kwotowy dowiodły swoich ograniczeń i nieskuteczności. Wobec presji migracyjnej, a także ze względu na niezdolność niektórych państw członkowskich do kontrolowania przepływów migrantów rozwiązania te przyniosły jedynie niekończące się wołania o pomoc, czyniąc z wielu europejskich regionów miejsca przerzutowe nielegalnej imigracji. Musimy jak najszybciej doprowadzić do powstania rozwiązań, które umożliwią wstępną ocenę wniosków o azyl. Może to być na przykład obligatoryjna kontrola tożsamości i bezpieczeństwa w konsulacie jednego z krajów członkowskich Unii, zanim dany imigrant przybędzie do strefy Schengen.