Polska

W Polsce zdarzyła się właśnie rzecz niby błaha, a w istocie rewolucyjna, gdy idzie o obowiązywanie prawa. Władza spróbowała „uchylić” moc prawną czegoś, czego reguły zmiany uchylić absolutnie nie pozwalają.

Każdy z nas zna hasło, które głosi, że władzy trzeba patrzeć na ręce. I każdy z nas wie, co się może stać, gdy władza jest pozbawiona kontroli. Tej zasady nie należy jednak ograniczać do wąsko rozumianego obszaru polityki parlamentarnej. Kontrola jest niezbędnym elementem wszędzie tam, gdzie pojawiają się relacje władzy.

Słynne hasło: „Nicea albo śmierć”, genialnie wymyślone przez polskiego negocjatora Jacka Saryusz-Wolskiego, a przeze mnie upowszechnione z trybuny sejmowej, miało symbolizować zasadniczą postawę, jaką Polska zamierza zająć po zyskaniu członkostwa. Broniąc reguł gry, które z naszym udziałem wcześniej ustalono, mówiliśmy naszym europejskim partnerom, iż tak samo jak oni robią to od lat, my także traktujemy odtąd Unię jako naturalną strefę naszych narodowych interesów, które nie będą mogły być po prostu lekceważone. Niestety, taka realistyczna logika została zakwestionowana przez znaczną część polskiej elity politycznej i akademickiej. Pamiętam swoje intelektualne zdumienie, gdy nagle odkrywałem, że starania o lepszą pozycję Polski w systemie decyzyjnym Unii mają najpoważniejszych przeciwników nie tyle w Berlinie czy Paryżu, ale właśnie w Warszawie.

Polska to dziś kluczowy kraj wschodniej flanki NATO, obrońca wschodnich granic Unii Europejskiej i miejsce schronienia dla setek tysięcy Ukraińców, którzy uciekli przed rosyjską agresją. Nie pierwszy raz w naszych dziejach jesteśmy tarczą Europy.

Niezwykle istotnym obszarem polsko-francuskich uzgodnień i współpracy jest sprawa energetyki jądrowej. Francja jest gorącym jej zwolennikiem, Niemcy są gorącym przeciwnikiem, a Polska stoi w obliczu kluczowych decyzji dotyczących jej rozwoju, trudnych m.in. właśnie z powodu sprzeciwu Niemiec. Biorąc pod uwagę znaczenie elektrowni jądrowych dla przyszłości energetyki naszego kraju, może właśnie Trójkąt Weimarski mógłby stać się miejscem utworzenia konsorcjum francusko-polskiego zdolnego do przekonania Niemiec o nieuchronności budowy takich elektrowni.

LOT to narodowy przewoźnik, mocno zakorzeniony w świadomości społecznej Polaków. W rankingu najcenniejszych polskich marek dziennika „Rzeczpospolita” wspiął się w roku 2018 na 17 miejsce, z końcówki pierwszej setki kilka lat wcześniej.  W rankingu Polskiego Radia „Lubię, bo polskie” został uznany za najlepszą rodzimą markę 2023 roku. Firma wyszła już z etapu walki o przetrwanie i zabiega teraz o rozwój swojej pozycji rynkowej.

Silna Polska w bezpiecznej Europie to taka, która się rozwija i taka, która inwestuje. Silna Polska to państwo, które robi rzeczy. Inwestuje w infrastrukturę, w naukę i technologie, ale przede wszystkim inwestuje w człowieka. Inwestuje w godne płace, w mieszkania, w niezawodny transport publiczny. I troszczy się o klimat. To jest szansa na dobre życie i szansa na przyszłość, o jakiej marzymy. 

Budowa portu w Gdyni otwierała nowej Polsce szansę rozwoju gospodarki umożliwiającego współpracę ze światem, bo Polska była zamknięta od zachodu przez nieprzyjazne Niemcy, a od wschodu przez Sowietów. Obecnie jesteśmy w zupełnie innej sytuacji, ale Polska potrzebuje pchnięcia gospodarczego, a budowa CPK to umożliwi.

Zwolnienia grupowe zapowiedziało w Polsce 159 firm, co oznacza zniknięcie 17 tys. miejsc pracy, a mamy dopiero początek maja. To niepokoi, bo przedsiębiorstwa, zwłaszcza te zagraniczne, ciągle wyceniają perspektywy. Ich wycena przyszłości Polski zaczyna prezentować się nieciekawie.

Jeśli wśród naszych elit politycznych znajdują się osoby, które pobierały lekcje od włoskiego myśliciela, warto aby wróciły raz jeszcze do jego przesłania.

„Nie staniemy się nigdy społeczeństwem równym Zachodowi, jeżeli ograniczymy się do krzewienia u nas kultu Zachodu” – pisał Władysław Grabski. Ciągle aktualne.

Tego dzisiaj Polska bardzo potrzebuje – rozwoju w każdym calu, kontynuacji tego rozwoju, jego rozpędzania, odwagi inwestycyjnej. Niech jej nie brakuje. I nie słuchajcie tych, którzy wyśmiewają inwestycje – czasem takie, które są miliardowe, ale które służą także i strategicznym interesom. Jesteśmy państwem, które na takie inwestycje stać. I które takie państwo powinno mieć. I robimy to. Wreszcie to robimy! Polska zasługiwała na to od dawna.

Historia to nasze korzenie, tożsamość, tradycja. Nie można zrozumieć teraźniejszości bez sięgania do historii, nie można też spoglądać w przyszłość bez refleksji historycznej. To wydaje się oczywiste. Jednak coraz częściej młodzi ludzie unikają pobierania lekcji o przeszłości, bo forma, w jakiej są im oferowane, nie jest dla nich atrakcyjna.

W powieści o Polsce, jaka mogłaby nami wstrząsnąć, tak jak dawniej powieść Żeromskiego, symetryzm pojmowany jako zderzanie ze sobą różnych racji, jest potrzebny. Wygrana z przeciwnikiem ideowym ma wartość tylko wtedy, kiedy zostaje on pokazany in optima forma. Polski pisarz powinien o tym pamiętać.

Bez historii nie ma patriotyzmu. Uszanowanie i umiłowanie Ojczyzny wymaga uświadomienia sobie, że wyrośliśmy z pokoleń, które Polskę budowały, kochały, które o Polskę walczyły, a także w razie potrzeby pod- nosiły Ją z ruin.

W kolejnej odsłonie globalnego projektu „Opowiadamy Polskę światu” ukazują się tym razem teksty poświęcone jednemu tematowi: nierozliczona zbrodnia katyńska. W najbliższy weekend w całej Francji w każdym kiosku znajdujemy weekendowe wydanie dziennika „L’Opinion”, w którym piszą prezydent Andrzej DUDA, prezes Instytutu Pamięci Narodowej Karol NAWROCKI i prezes Instytutu Nowych Mediów Eryk MISTEWICZ.

Bezpieczeństwo zdominowało ostatnie tygodnie, obchodziliśmy bowiem 75. lecie powstania NATO oraz rocznicę zbrodni katyńskiej. Z tej okazji publikujemy arcyciekawe słowa Joe BIDENA, który podsumował stan Sojuszu oraz wskazał wyzwania na przyszłość, Kaja KALLAS, premier Estonii, przypomniała zaś światu o katyńskim lesie i rosyjskiej zbrodni na polskich oficerach.

Nie dostaliśmy Polski od swoich dziadków, pożyczyliśmy ją od naszych wnuków.

Wyprostowanym Polakom nie wystarcza już CWK (Ciepła Woda w Kranie). Chcą CPK. To jedno z ciekawszych zjawisk, daleko wychodzących poza wszelkie podziały społeczne i polityczne.