definiujemy przyszłość
.Czy wiemy dokąd zmierzamy? Jaka ma być Polska nie po najbliższych wyborach, nie jak zmienić ma się za czasów obecnej kadencji, ale jaka ma być w roku 2050 czy 2060?
Dziś nie spieramy się o przyszłość, lecz o teraźniejszość, a najchętniej o przeszłość. Historię myśli i spór idei organizujemy wobec tego, co uwypukla podziały. Tam gromadzimy naszych słuchaczy i zwolenników, tam nasze słowa zyskują na wartości, tam zużywamy naszą energię.
Czy wiemy jednak dokąd zmierzamy? Czy mamy ideę wokół której możemy konstruować i rozpisywać Wielki Plan dla Polski? Co pozostanie po nas z bieżących, żywiołowych, straszliwie emocjonalnych sporów? Sporów, o których za trzy, cztery dni już nie będziemy pamiętali. Bo pobiegniemy za czymś innym, posprzeczamy się o co innego, zajmiemy się innym oskarżeniem, zniewagą, kupką emocji. Co po nas pozostanie, jeśli nie wiemy dokąd idziemy i o co nam chodzi?
Czasami są to idee nierealne: jak wybudowanie wielkiej stalowej konstrukcji w centrum Paryża; jak hasło wyprawy na Księżyć; jak wyeliminowania groźnych chorób. Wówczas można się rzeczywiście spierać: o piękno lub brzydotę wieży Eiffela, o system pozwalający na bezpieczny powrót z wizyty na Księżycu, o taką a nie inną liczbę szczepów w szczepionce. Sporów, które na swój sposób także budują przeświadczenie, że mamy do czynienia z ideą wypracowaną i wspieraną przez całą wspólnotę. Albo przynajmniej jej elitę.
Europa pozbawiona idei dryfuje. Ostatnim Wielkim Projektem Francji wydają się być sieć szybkich pociągów TGV (lata 90. poprzedniego wieku) i (niezależnie od tego, jak kuriozalnie to brzmi) sieć rowerów miejskich Velibe. A Polska? Doprawdy wystarczyć ma osławiona "ciepła woda w kranie?
“Sto idei dla Polski” definiować ma kierunek, Polskę roku 2050 i później. Już dziś gromadzi Autorów, którym nie jest wszystko jedno.
.”Sto idei dla Polski” to przede wszystkim platforma debaty, dyskusji (zarówno poprzez teksty i analizy, jak i w trakcie spotkań Autorów i Czytelników). To pomysły na modernizację Polski, jej usprawnienie, ale też projekty, które można uznać je za nierealne i odrzucić je już dziś, na początku wieku.
Uważamy jednak, że powinniśmy wiedzieć dokąd zmierzamy, o co nam Polakom chodzi, jaką Polskę zostawić chcemy naszym dzieciom i wnukom. W jaki sposób spory, które toczymy “dziś” przełożą się na Polskę “jutro”. Zdefiniujmy zakresy tematyczne, policzmy tych, którzy są już zmęczeni bieżączką, która prowadzi donikąd. Zbierzmy ludzi, którzy są w stanie przystanąć i zastanowić się nad dalekosiężnym (choć czymże jest 25 czy 30 lat w perspektywie stuleci) Planem dla Polski. “Sto idei dla Polski” jest właśnie przestrzenią wymiany idei, dyskusji, prezentacji własnych prac badawczych i przemyśleń i odnoszenia się do opinii innych.
.Do tej linii tematycznej na Wszystko Co Najważniejsze zapraszam już teraz demografów, socjologów, innowatorów, filozofów, specjalistów poszczególnych branż, ekonomistów, strategów, ale także polityków. Wierzę bowiem wciąż, że w sferze publicznej istnieją oazy myślenia o państwie w perspektywie dalszej, niż najbliższe wybory. Wierzę też w moc synergii, łączenie energii, pasji, wiedzy i doświadczenia ludzi i środowisk.
“Sto idei dla Polski” to wszakże także wskazanie i współdziałanie elity młodej Polski.
Poza redakcyjnymi poszukiwaniami, o kontakt proszę także tych z Czytelników, którym idea ta wydaje się bliska,
Eryk Mistewicz
W przypadku polityki społeczno-gospodarczej i związanych z nią wydatków publicznych prawdziwe jest powiedzenie: „pokaż, na co chcesz wydać pieniądze, a powiem ci, kim jesteś i jakiej chcesz Polski”.
Podział na Polskę Rafała Trzaskowskiego i Andrzeja Dudy jest fałszywy. Ani jeden, ani drugi elektorat nie jest monolitem i nie ma solidnego, wspólnego fundamentu.
Bez prowadzenia badań naukowych na dobrym, światowym poziomie Polska jest skazana na cywilizacyjne zapóźnienie i marginalizację w świecie. Wspieranie nauki powinno być zadaniem ogólnonarodowym, niezależnym od sympatii politycznych.
W oparciu o rozwiązania amerykańskie realne byłoby uruchomienie pierwszej elektrowni jądrowej w Polsce przed rokiem 2035 i kilku następnych do roku 2040.
Wynalazki made in Poland pozostają zazwyczaj wyspowe, nieskojarzone z szerszym produktem. Dlatego też w polskim pejzażu kapitalizmu dominują przedsiębiorstwa przypominające albo samowystarczalne warsztaty, albo integratorów komponentów z importu, albo ekstensywne konglomeraty, które produkują rzeczy nieskomplikowane, np. mleko.
Obserwuję z niepokojem, że polskie elity intelektualne zatraciły w ostatnich latach swą wyrazistość i troskę o sprawy państwowe, społeczne. Środowiska te nie uczą rozpoznawać i nie walczą nawet o wartości zapisane w Konstytucji. Dogmat rynku i dominacja własności prywatnej stworzyła nowy rodzaj stosunków społecznych – dosłownie wszystko jest towarem; szczególnie mnie martwi, że również życie i zdrowie ludzkie. Cnotą jest chciwość a nie empatia. Urzędnik państwowy nie wykonuje służby społecznej tylko sprzedaje usługi społeczne. Nie człowiek, a kapitał ludzki ma się coraz lepiej.
W życiu politycznym, stymulowanym przez niektóre media, zbyt często dominuje pusta retoryka, przewaga interesu partyjnego nad interesem państwa, promocja krzykliwych i często agresywnych zachowań kosztem merytorycznej debaty. Jeśli już tak być musi, to przynajmniej niech to będzie tylko część debaty – znalezienie sposobu na konstruktywną rozmowę o fundamentalnych wyzwaniach będących przed nami przesądza bowiem o naszej zdolności do autonomicznego kształtowania wspólnej przyszłości.
Czy uda się odbudować solidarność międzyludzką? Czy konsumenci, odbiorcy publicznej pomocy będą się przykładać do tworzenia pomyślności ogółu? Czym ich do tego zachęcić? Co zrobić, żeby obywatelom chciało się chcieć? Podobne pytania stoją nie tylko przed nami, ale przed całą wielką zachodnią cywilizacją, której jesteśmy cząstką. Dotychczas my, Polacy, spełnialiśmy zasadniczo dobry uczynek, korzystając z wolności. Dobry dla nas i dla innych. Chodzi o to, by nie zbaczając z drogi ku wolności, zespolić ją z drogą do solidarności.
Czym jest nasz nowoczesny patriotyzm? To współuczestniczenie w budowie nowego modelu polskiego demokratycznego kapitalizmu, który może być liderem czwartej rewolucji przemysłowej. Polska ma wielką przyszłość przed sobą, ale tylko wtedy, gdy będzie wierna swojej przeszłości. Polski heroizm jest już globalną marką – przypominamy tekst Mateusza MORAWIECKIEGO dla “Wszystko Co Najważniejsze”.
Prawdziwa demokracja domaga się „przyjęcia z przekonaniem wartości inspirujących procedury demokratyczne: godności każdej osoby ludzkiej, poszanowania praw człowieka, uznania dobra wspólnego za cel i kryterium porządkujące życie polityczne.
Mimo całej epoki, jaka dzieli nas od okresu międzywojennego, sytuacja II Rzeczpospolitej i główne zadania stojące przed państwem polskim, dążenia ówczesnych elit i ówczesnego społeczeństwa jawią się wcale nie jako archaiczne, ale jako zadziwiająco aktualne.
Przez lata byliśmy świadkami tego, jak Niemcy stale pouczały inne kraje. Grekom każą prywatyzować majątek narodowy, chociaż o prywatyzacji swojego nigdy by nie pomyśleli. Francji wytykają przerost administracji publicznej, a Włochom nadmierne zadłużenie. Nieustannie udzielamy lekcji pozostałym krajom, jakbyśmy to my rządzili unią walutową. Takie postępowanie może doprowadzić jedynie do utraty zaufania i sympatii, a nawet rozwoju wrogości. Politycy zrobią wszystko, co mogą, aby utrzymać euro. Byłoby to wyjście warunkowo akceptowalne, gdyby różnice w produktywności między Niemcami, Francją, Austrią, Włochami i Grecją zmalały. Chociaż Hiszpania i Portugalia są na dobrej drodze ku temu, to Grecja i Włochy nie! Z żalem patrzę na brexit, bo tracimy ostatniego czempiona produktywności, subsydiarności i odpowiedzialności w Europie.
Wydaje nam się, że prawdziwym sukcesem w historii ostatnich dziesięcioleci była Solidarność, ale spójrzmy – w perspektywie światowej symbol upadku komunizmu stanowi zburzenie Muru Berlińskiego. Polacy, mimo że są narodem o największej liczbie Sprawiedliwych wśród Narodów Świata, funkcjonują jako hitlerowscy kolaboranci, uczestniczący w zbrodni Holokaustu.
Edukacja i przedsiębiorczość sprawiają, że Polska nie konkuruje już wyłącznie tanią siłą roboczą.
Przywództwo w Unii jest dziś znacznie bardziej pluralistyczne niż w 2004 r., co daje większą przestrzeń Polsce na silne zaangażowanie się w wytyczenie kierunku rozwoju projektu europejskiego. Polacy są przekonanymi Europejczykami i wierzą, że silna Europa jest naszym wspólnym interesem. Silna i demokratyczna Europa będzie jednak niemożliwa bez silnych ekonomicznie państw narodowych. To polska lekcja z 15-lecia w Unii Europejskiej.
Wszyscy zdajemy sobie sprawę, że niemożliwe jest dzisiaj budowanie silnej gospodarki i dobrobytu bez oparcia się na nauce. Coraz częściej widzimy też, że nie ma możliwości realizacji przełomowych projektów badawczych bez współpracy z firmami, które są ich odbiorcami. Stawiam tezę, że nauka, o ile ma być ambitna, potrzebuje gospodarki.
Le PORT constitue l’unique réseau de plus de 30 laboratoires spécialisésLes technologies de l’information, la biotechnologie et la nanotechnologie – le niveau de progrès dans ces domaines déterminera le niveau de développement social et la compétitivité de l’économie.
Transformacja polskiej gospodarki w tzw. przemysł 4.0 nie zajdzie autonomicznie jedynie poprzez nasycenie przestrzeni publicznej, prywatnej i przemysłowej nowymi technologiami kupowanymi przy spadających cenach. Zwycięzcami będą ci, którzy potrafią wykorzystać swoje kompetencje do sprzęgnięcia ich z nowymi technologiami, w szczególności spełniającymi warunek wykładniczo skalującego się rynku. Wymaga to oczywiście odwagi i umiejętności podejmowania decyzji w szczególności dotyczących wprowadzania do dzisiejszych ciągów technologicznych, zaburzających je i silnie modyfikujących, procesów wywodzących się właśnie ze sztucznej inteligencji, technologii przyrostowych czy nowych materiałów. Za tymi procesami musi nadążać otoczenie prawne.
Interes przyszłych pokoleń musi stać się równoprawny interesowi bieżącego pokolenia i poszczególnych jego grup. W jaki sposób? W dziesięciu punktach odpowiada Andrzej KASSENBERG.
Bez zaufania do osób, od których zależą losy narodu, każde państwo staje się sparaliżowane przez konflikty wewnętrzne i niezdolne do podjęcia długookresowych wyzwań. Zapowiadana reforma ENA wiąże się z pytaniami o mechanizmy tworzenia elity administracyjnej, której potrzebuje każde państwo.
