nasze rekomendacje
„Całe życie ludzkości osiadło w książce: ginęły państwa, społeczeństwa, plemiona i narody, a książka pozostawała. Rosła ona i rozwijała się razem z postępem ludzkości” – pisał Aleksander Hercen.
Ten postęp trwa nadal, a nowe technologie z pewnością przysłużą się dalszemu rozwojowi książki. Z telefonów komórkowych korzysta prawie każdy dorosły Polak, i to nie tylko dzwoniąc czy wysyłając SMS-y. Prowadzimy czaty, korzystamy z aplikacji, oglądamy webinary, słuchamy muzyki, robimy zdjęcia i nagrywamy wideo. Każdego dnia korzystamy z różnych form przekazu, które dostosowujemy do naszych osobistych potrzeb oraz do potrzeb zmieniającego się świata, coraz bardziej wymagającego od nas wielozadaniowości i bycia zawsze na czas. Nasze uczestnictwo w kulturze książki także się powiększa – to już nie tylko praktyki związane z czytaniem książek, wymienianiem wiedzy o nich, zachęcaniem innych do czytania, zdobywaniem, wymienianiem egzemplarzy.
To także alternatywne formy czytelnictwa, jak e-booki czy audiobooki, słuchane w aplikacjach mobilnych, w cyfrowych usługach abonamentowych czy streamingowych. Dzięki temu możemy mieć kontakt z książką każdego dnia.
„Wszystko co Najważniejsze” podąża za tym trendem. Chcemy być bliżej Czytelnika, celnie odpowiadać na jego potrzeby i szybciej spełniać jego czytelnicze oczekiwania. Stąd obecność w naszym serwisie propozycji ebooków i audiobooków.Wierzymy, że rewolucyjne podejście do książki, odpowiednie umiejscowienie jej w obszarze technologii przyczynią się do renesansu kultury książki i wzrostu czytelnictwa.
Lew Tołstoj powiadał: „Cóż może być bardziej cennego od codziennych spotkań z mądrymi książkami?”. Nie możemy się z tym nie zgodzić. Codzienne spotkania z literaturą, publicystyką czy reportażem są dostępne na wyciągnięcie ręki – choćby to była ręka naciskająca przycisk darmowej aplikacji do słuchania czy czytania książek.
Miłej lektury
Co my robimy na ziemi? Aby wiedzieć, czym jest człowiek, należy go uchwycić intelektem tam, gdzie najpełniej urzeczywistnia on swoją naturę, a więc tam, gdzie jest on najprawdziwiej sobą.
Trzeba na nowo przeczytać przypowieść o dobrym Samarytaninie, stanowiącą odpowiedź na pytanie: „Kto jest moim bliźnim?”
Proponuję, byście zrobili ćwiczenie. Wymieńcie 10–20 rzeczy, które wam nie pasują. Ponarzekajcie – jak zwykle – na państwo, na prezydenta, na szefa, na nasze drogi, na żonę, na męża, na dzieci. Pozwólcie sobie głośno ponarzekać. Potem spróbujcie poczuć, co dzieje się w waszym sercu. Kiedy narzekacie, ono napełnia się ciemnością.
W chwili, w której się rodzisz, zaczynasz umierać. Możesz umrzeć za 50 lat, za 10, może jutro lub nawet dziś. Lecz bez względu na to, kiedy to nastąpi, śmierć czeka każdego człowieka, bogatego czy biednego, starego czy młodego, wierzącego czy niewierzącego.
Dzięki nowym technologiom nie straciliśmy wolnej woli; zyskaliśmy czas, z którym jeszcze nie wiemy, co robić. Życie jest inne, a to, co inne, bywa niepokojące. Nie znaczy to jednak, że jest szkodliwe.
Są pytania, których bez pomocy nauki nie dałoby się w ogóle postawić. A jednocześnie ona sama jest faktem filozoficznym, domaga się wyjaśnień filozoficznych. Przy pewnej interpretacji nauka może być filozofią.
Jak włączyć cztery biblijne narracje: opowieści o Hiobie, Samsonie, Abrahamie i Marii z Betanii, w filozoficzne rozważania nad problemem cierpienia?
Co by było, gdyby Hiob ze swoją chorobą poszedł – jak zauważył kiedyś Leszek Kołakowski – do dermatologa, a nie czekał na Boskie zmiłowanie? Czy miłość Hioba do Boga nie była dla niego zgubą? W naszych czasach miliony ludzi znajdują się w sytuacji podobnej do sytuacji Hioba.
Przyznała, że popełniła w życiu wiele błędów, bo człowiek jest głupi i ulega innym, zamiast bronić tego, co ma w środku. Podziękowała za wszystkie moje starania, a jako dowód wdzięczności wręczyła mi Ewangelię św. Marka w tłumaczeniu Czesława Miłosza.
Niewątpliwie istnieje w naszym stuleciu potrzeba spisania na nowo „głosów biednych ludzi” (jak to zjawisko nazwał niegdyś Czesław Miłosz). Dzieje się to wszystko na naszych oczach – pisze prof. Andrzej SULIKOWSKI W naszym wielomilionowym społeczeństwie z każdym dziesięcioleciem przybywa sporo osób, którym życie nie oszczędziło ciężkich doświadczeń. Spotykamy ludzi młodych, nawet obdarzonych talentami, a przecież skazanych na egzystencję połowiczną. Właściwie bezrobotnych już po zakończeniu szkół czy nawet uniwersytetów. Przyrasta liczba samotnych kobiet starających się o utrzymanie rodziny po odejściu męża…
Współczesny paradoks dobra. Zwolennicy projektu nowoczesnego doskonale potrafią wytwarzać dobra materialne, kulturalne i moralne. Wydają się natomiast niezdolni wyjaśnić, w jakim sensie dobrem jest samo istnienie człowieka.
Niewielkiemu gronu konserwatywnych przeciwników polityki ustępstw nie tylko brakowało przywództwa i jedności, ale też wszelkie próby zdecydowanego sprzeciwu wobec Chamberlaina z coraz większą mocą likwidował potężny aparat partyjny torysów.
Chyba żadna inna doktryna nie zdobyła tak szybko zwolenników i tak szybko ich nie straciła jak pseudonauka, która zyskała nazwę „eugeniki”, szeroko dyskutowana w Europie i w Stanach Zjednoczonych przez 100 lat, od połowy XIX do połowy XX wieku.
Czy społeczność polityczna naprawdę może być rządzona poprzez refleksję i wybory, rozum i prawdę, nie zaś poprzez przypadek i przemoc, uprzedzenia i kłamstwa? Czy istnieje jakakolwiek organizacja rządu — jakakolwiek konstytucja — dzięki której ludzie mogliby rządzić samymi sobą sprawiedliwie i uczciwie, jako równi sobie, dzięki uwadze i trosce? Czy też ich wysiłki, niezależnie od ustroju, są skazane na skorumpowanie, ich ocena zmącona demagogią, a ich rozum porzucony na rzecz wściekłości?
Próby sporządzenia rachunku złych skutków władzy średniowiecznego Kościoła przeciwstawionych złym skutkom sekularnej nowoczesności grzeszą naiwnością: najdotkliwsze formy społecznej opresji, jakie napotykamy w średniowieczu, stanowiły rezultat rozpoczętego procesu formowania sfery świeckiej.
Himalajski ćwiek wbił się głęboko w serce Adama Karpińskiego i utkwił w nim na dobre, wyznaczając rytm codziennego tętna.
W 1973 roku nie było w Senacie ani jednej kobiety. Dziś jest ich szesnaście, a jedna ma realne szanse na prezydenturę. Założyciele naszego państwa stworzyli system polityczny o nieprzeciętnym geniuszu.
Minęło już dwadzieścia lat od tego straszliwego 23 maja 1992, ale dla mnie czas się jakby zatrzymał i za każdym razem, kiedy mam wspominać – całe moje życie z Giovannim przewija mi się przed oczami.
Można pogodzić ideę wspólnoty i gospodarki. Dobrze radzące sobie firmy są formą społeczności. Konflikt pomiędzy społecznością a rynkiem nie jest nieusuwalny. Rynek funkcjonuje dobrze wyłącznie w oparciu o sieć relacji społecznych.
Pomimo doświadczeń dwóch wojen światowych wciąż pokutuje przekonanie, że gwarantem pokoju są wzajemne powiązania gospodarcze między krajami. Tyle że działania polityków nigdy nie są determinowane wyłącznie przez względy ekonomiczne. W rezultacie powiązania gospodarcze nie służą powstrzymywaniu konfliktów.
