Wrocław 2050

Wrocław jest miastem wyjątkowym i wyjątkowo pięknym, co do tego nie ma wątpliwości – pisałyśmy osiem lat temu. Przez te osiem lat Wrocław nie tylko wypiękniał, wzbogacił się o nowe arterie komunikacyjne, jak choćby Obwodnicę Wielkiej Wyspy, czy doskonale zaaranżowane tereny zieleni, ale też o wyjątkowe placówki muzealne, których nie sposób pominąć, przybywając do stolicy Dolnego Śląska.

Wrocław jest nazywany „bramą Polski” ze względu na bliskość Czech i Niemiec. Zapraszam do wirtualnej podróży po Wrocławiu w czasie i przestrzeni.

Wrocławski Park Technologiczny, z jego szeroką ofertą wsparcia dla innowacyjnych firm, stanowi idealny przykład tego, jak powinna wyglądać synergia biznesu i nauki.

On – odkrywca grup krwi i konfliktu serologicznego, nominowany do Nagrody Nobla. Ona – pionierka powojennej pediatrii. Niedługo po zakończeniu II wojny światowej połączyli swoje życie z Wrocławiem, wspierając to miasto w budowie polskiej medycyny i nauki.

Kamienie, woda, rośliny – w ogrodzie japońskim wszystko jest starannie zaprojektowane, a każda roślina czy element architektury jest częścią idealnie skomponowanej całości, która zmienia się w zależności od pory roku, pogody, a nawet tego, czy podziwiamy ją, siedząc, stojąc, czy chodząc. W Polsce nie mamy wielu japońskich ogrodów, najbardziej znany i unikatowy w skali Europy znajduje się w parku Szczytnickim we Wrocławiu.

.Добре пам’ятаю той журек на вокзалі з величезних промислових каструль в облаштованому на вулиці пункті для українських біженців — такий смачний, що потім моя чотирирічна дочка ще кілька разів просилася піти саме туди поїсти. Було незручно, я вже мала гроші бодай їй на суп, але не хотіла відмовляти і без того стресованій війною і вигнанням дитині. Тож я просто донатила в бляшанку для пожертв.

Przy całej mojej miłości do nowych technologii i otwarciu na poszukiwanie nowoczesnych środków wyrazu w mojej ocenie należy dzisiaj robić wszystko, żeby odbiorców – zwłaszcza młodych – zachęcać do bycia ze sobą, rozmowy, współpracy i manualnych interakcji. Niech młodzi się pobrudzą, zmęczą, może nawet pokłócą. Taka właśnie jest wrocławska Zajezdnia.

Wrocław jest prawdopodobnie jednym z najatrakcyjniejszych miast do życia dla migrantów w Polsce. Jest ku temu wiele powodów.

Dobrze pamiętam żurek na dworcu, z ogromnych garnków w zorganizowanym na ulicy punkcie dla ukraińskich uchodźców – tak pyszny, że moja czteroletnia córka jeszcze kilkakrotnie prosiła, by tam pójść. Było mi niezręcznie, miałam już pieniądze, ale nie chciałam odmawiać dziecku zestresowanemu wojną i wygnaniem. Wrzuciłam więc po prostu trochę pieniędzy do puszki na datki.

Siła Wrocławia bierze się z tego spotkania różnych doświadczeń oraz ostatecznie udanego procesu integracji społecznej, oswojenia miasta i jego odbudowy. Wypływa z historii powojennych dekad, w których punktem zwrotnym była Solidarność i działalność opozycyjna lat stanu wojennego.

Stolica Dolnego Śląska może dziś określać się mianem dziecka szczęścia. Jednak kimś takim zostaje się wówczas, gdy wykorzystuje się oferty od szczęścia otrzymywane.

Wrocław – z ostatnią, gigantyczną inwestycją Intela w okolicy – jest dla międzynarodowego biznesu „skrzynią skarbów”. Jednocześnie sam traci „polskie klejnoty”.

Wrocław był zaraz po wojnie typowym miastem pionierskim, lwowscy uczeni we Wrocławiu po II wojnie światowej kontynuowali swoje kariery. Wrocławskie środowisko naukowe (i ogólniej, intelektualne) odznaczało się cechami charakterystycznymi dla pionierów, np. dynamizmem i otwartością. Takim też Wrocław pozostał.

To może być smutna opowieść – usłyszałam od jednego z bohaterów książki, kiedy zapraszałam go do opowieści o Lwowie. Doprecyzował: – To może być opowieść smutna, bo pełna tęsknoty. Nie boi się jej pani?

Dziś u progu końca pierwszej kadencji poddaję się wyborczej weryfikacji. Z pokorą, nie oglądając się na sondaże, z pełną świadomością tego, że nie wszystko udało się zrobić tak, jak sam bym sobie życzył lub jak życzyliby sobie mieszkańcy, ale też z pewną radością, że mimo trudnego czasu zrealizowaliśmy dla Wrocławia część naszego programu możliwego do przeprowadzenia w pięć lat. Wierzę, że kolejnych pięć pozwoli nam naszą misję dokończyć – pozostaje to w rękach wrocławian.

Antoni Wójtowicz to postać wielowymiarowa. Niezłomny w najtrudniejszych czasach, świetny organizator, potrafiący gromadzić wokół siebie ludzi, z którymi znakomicie współpracował. Twardziel – jak mówi o nim przyjaciel Tadeusz Kuranda – nie tylko w walce z komuną, ale także z ciężką chorobą, która trapiła go przez ostatnie lata życia. Dzielnie znosił ograniczenia, nie roztkliwiał się nad sobą, nie skarżył. Walczył.

To, co czynię w tej chwili, jest tworzeniem, snuciem swoistej narracji. Ta zaś jest częścią procesu, który często określamy kształtowaniem tkanki społecznej – pisze Rafał DUTKIEWICZ. Tekst wygłoszony na uroczystości przyznania Doktoratu Honoris Causa Politechniki Wrocławskiej.

Nie potrafię patrzeć spokojnie, gdy widzę, jak pod sztandarami, pod którymi oni walczyli, a ich koledzy tracili życie, bijąc się z godnością i po rycersku – jakieś bandziory wykrzykują, kto Polakiem jest, a kto nie jest, atakując przy tym przedstawicieli policji. Z szacunku dla flagi Polski, z szacunku dla odważnych ludzi ja nie mogę się na to godzić. Nikt z nas nie może.

Postanowiliśmy zorganizować w najbliższych latach symboliczny obywatelski trybunał, który zająłby się sądzeniem zbrodni przeszłości, jeśli próby tworzenia międzynarodowego trybunału na poziomie rządów państw spełzłyby na niczym.

Zaledwie cztery miesiące od zakończenia walk o Wrocław, które przeszły do historii pod nazwą Festung Breslau, na scenie przedwojennego Stadt-Theater odbyła się legendarna już premiera Moniuszkowskiej „Halki”. Było to wydarzenie o znaczeniu ponadnarodowym, istotne dla całego kraju, ale przede wszystkim dla polskości Wrocławia.