Karol Nawrocki i animozja francuskich mediów [Nathaniel GARSTECKA]

Niezależnie od tego, jak bardzo im to tłumaczymy, nie mogą się tego nauczyć. Prezydent Polski Karol Nawrocki, który właśnie odbył swoją pierwszą międzynarodową podróż, wysoce symboliczną, do Stanów Zjednoczonych i Włoch, nadal jest traktowany z pogardą i paternalizmem przez francuskie media, nawet te, które są uznawane za poważne. Irytujące – pisze Nathaniel GARSTECKA

.Trzy miesiące po jego wyborze i miesiąc po objęciu urzędu można by sądzić, że francuskie media miały czas, żeby trochę lepiej poznać nowego prezydenta Polski Karola Nawrockiego. W 2025 roku, przy łatwym i szybkim dostępie do środków informacji i komunikacji, to wcale nie jest takie trudne. Rozmowa z ekspertami, zróżnicowanie źródeł, zadawanie właściwych pytań, innymi słowy, wykonywanie pracy dziennikarskiej z obiektywizmem i etyką…

To, że takie zaangażowane gazety jak „L’Humanité” nie przedstawiają problematyki związanej z Europą Środkową i Polską w sposób obiektywny, w ostateczności można by zrozumieć. To, że „Le Grand Continent” nie robi tego, jest znacznie bardziej zaskakujące. W swoim ostatnim cotygodniowym newsletterze czasopismo przedstawia Karola Nawrockiego jako „historyka nacjonalistycznego o przeszłości chuligańskiej”. Czy tak należy wyrażać się o szefie piątego państwa Unii Europejskiej?

Po pierwsze, Karol Nawrocki nie jest nacjonalistą. Ani „narodowo-konserwatywnym”, ani „narodowo-katolickim”. Termin „nacjonalista” odnosi się do bardzo określonej rzeczywistości, w którą nowy prezydent Polski nie wpisuje się politycznie. I nie ma potrzeby szukać daleko! Został poparty w wyścigu do Pałacu Prezydenckiego przez PiS, główną partię konserwatywną w Polsce. Tak, konserwatywną. Nie nacjonalistyczną, „ultrakonserwatywną” czy „ksenofobiczną i populistyczną”, jak często można przeczytać.

Aby to uprościć, można określić polityka jako nacjonalistę, którego główną troską jest „wyniesienie państwa-narodu”. To wyniesienie może mieć różne formy, ale pozostaje faktem, że chodzi o celebrowanie jednego narodu na jego ziemi i z jego państwem. Można to rozumieć w kontekście francuskim XIX wieku, ale z pewnością nie w kontekście Polski, kraju, który od XIV wieku nigdy nie był kulturowo jednolity i który gloryfikuje wieloreligijną przeszłość I Rzeczypospolitej. Oczywiście w drugiej połowie XIX wieku i na początku XX wieku istnieli myśliciele nacjonalistyczni, ale ich wizja tego, jaka powinna być Polska, nie była tą, która zwyciężyła po uzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku: II Rzeczpospolita była tak samo wielokulturowa jak poprzednia, z obecnością znaczących populacji żydowskiej i ukraińskiej, i nie było żadnej woli ograniczenia obywatelstwa tylko do etnicznych Polaków.

Ponadto Karol Nawrocki, jako historyk i dyrektor Instytutu Pamięci Narodowej, interesował się zbrodniami popełnionymi przez Niemcy nazistowskie i ZSRR przeciwko wszystkim społeczeństwom tworzącym II Rzeczpospolitą Polską, w tym wymierzonymi w Żydów. „Temat zagłady Żydów na ziemiach polskich i pomocy udzielanej Żydom przez Polaków w czasie II wojny światowej był i nadal jest częścią centralnego projektu badawczego Instytutu Pamięci Narodowej”, powiedział w 2022 roku z okazji 80. rocznicy powstania Żegoty, polskiej rządowej organizacji pomagającej Żydom podczas niemieckiej okupacji. Niezbyt „nacjonalistyczne”, prawda?

W Polsce nie ma zatem prawdziwie szerokiej, nacjonalistycznej tradycji intelektualnej i politycznej. Nie oznacza to jednak, że nie ma nacjonalistycznej partii politycznej. Jest jedna, ale nie jest to PiS. Ruch Narodowy, wchodzący w skład Konfederacji, spełnia to kryterium znacznie lepiej i był częścią opozycji za rządów konserwatystów. Konfederacja wystawiła swojego kandydata na prezydenta, Sławomira Mentzena, który nie poparł naturalnie i bezwarunkowo Karola Nawrockiego w drugiej turze przeciwko Rafałowi Trzaskowskiemu. Ten sojusz partii nacjonalistycznych i wolnościowych mógłby nawet, w razie okoliczności, preferować bardziej koalicję z centrystami z PO niż z konserwatystami z PiS. Krótko mówiąc, w polskim kontekście głupotą jest nazywanie Karola Nawrockiego nacjonalistą, po prostu nie jest on przedstawicielem partii nacjonalistycznej.

Po drugie, podkreślanie „chuligańskiej przeszłości” nowego prezydenta jest głęboko nieuczciwe. To prawda, że ​​kiedyś brał udział w ustawce kibiców. Jednak premier Donald Tusk również przyznał się do podobnych doświadczeń (jako kibic tego samego klubu piłkarskiego co Karol Nawrocki!) i nikomu nie przyszłoby do głowy mówić o „premierze z chuligańską przeszłością”. Dlaczego więc wskazywać w tym kontekście wyłącznie na Karola Nawrockiego?

„Le Grand Continent” kontynuuje: „Nawrocki sam się pcha, by reprezentować Polskę, podczas gdy prezydent generalnie pełni raczej rolę ceremonialną”. Rolę ceremonialną, być może w Niemczech i Włoszech, owszem, ale w Polsce znacznie mniej. Prezydent Polski reprezentuje swój kraj na arenie międzynarodowej i pełni funkcję polityczną w kraju, dbając o to, by ustawy uchwalane przez parlament były zgodne z konstytucją i wolą narodu. Jego wybór w głosowaniu powszechnym i bezpośrednim (w przeciwieństwie do prezydentów Niemiec i Włoch) daje mu demokratyczną legitymację, z której ma prawo korzystać. Odgrywa również ważną rolę w czasach kryzysu, jak to miało miejsce w przypadku prezydenta Andrzeja Dudy w 2022 roku podczas inwazji Rosji na Ukrainę.

Centrowe czasopismo wspomina o prezydenckich wetach: „Prezydent odmawia odgrywania swojej tradycyjnej roli ponad partiami. W niecały miesiąc zawetował siedem ustaw”. Oczywiście, sformułowano to jako krytykę, podczas gdy Karol Nawrocki jedynie spełnił swoje obietnice wyborcze. Odrzucił w szczególności ustawę zezwalającą na budowę turbin wiatrowych w odległości 500 metrów od domów – w porównaniu z 700 metrami obecnie. Sprzeciwił się również ustawie o 800+ dla Ukraińców niemieszkających i niepracujących w Polsce, co było obietnicą wyborczą… obozu centrowego! Innym przykładem jest zawetowanie kontrowersyjnej ustawy „Kamilek”, obniżającej kryteria kontroli edukatorów mających kontakt z dziećmi w szkołach.

Karol Nawrocki odrzucił w ten sposób siedem ustaw w ciągu jednego miesiąca. Nie jest to jednak wyjątek w najnowszej historii Polski: prezydent Lech Wałęsa zawetował 27 ustaw w trakcie swojej kadencji w latach 1990–1995. Co więcej, niektóre ustawy wprowadzone przez rząd centrolewicowy stanowiły „pułapki” dla prezydenta. Podpisanie ich postawiłoby Karola Nawrockiego w konflikcie z Polakami, którzy go wybrali. „Wina”, jeśli można tak nazwać konstytucyjne zastosowanie prezydenckiego weta, jest zatem podzielona.

.Prezydent Karol Nawrocki nie zamierza zadowalać się rolą pieczęci dla decyzji niepopularnego i małostkowego rządu. Posiada demokratyczną legitymację, którą może wykorzystywać politycznie, i nie powstrzymuje się przed tym. Jest również polskim politykiem, który najlepiej nadaje się do utrzymywania serdecznych stosunków ze Stanami Zjednoczonymi Donalda Trumpa. W pełni wywiązuje się ze swojej roli, co widocznie irytuje centrowe media w Europie Zachodniej.

Nathaniel Garstecka
Autor prowadzi cotygodniową kronikę (w języku francuskim i polskim) w tygodniku „Gazeta na Niedzielę” [LINK], z którego pochodzi powyższy tekst. Przedruk za zgodą redakcji.