Kim jest Jolanta SOBIERAŃSKA-GRENDA, minister zdrowia
Jolanta SOBIERAŃSKA-GRENDA została powołana na stanowisko ministra zdrowia przez Andrzeja Dudę. Prawnik i menadżer z Pomorza zastąpiła na tym stanowisku Izabelę Leszczynę. Według premiera Donalda Tuska celem działań nowej szefowej MZ ma być poprawa sytuacji pacjentów – nie lekarzy.
Menadżer z Pomorza zastąpiła na stanowisku Izabelę Leszczynę
.W Pałacu Prezydenckim odbyła się ceremonia, podczas której prezydent Andrzej Duda oficjalnie dokonał zmian w składzie Rady Ministrów. Nowych członków gabinetu dzień wcześniej ogłosił premier Donald Tusk.
Na stanowisko ministra zdrowia prezydent powołał Jolantę Sobierańską-Grendę. Prawnik i menadżer z Pomorza zastąpiła na tym stanowisku Izabelę Leszczynę.
Sobierańska-Grenda (ur. w 1973 r.) od 2017 roku pełniła funkcję prezesa „Szpitali Pomorskich”. To spółka zarządzająca czterema podmiotami szpitalnymi, których właścicielem jest samorząd województwa pomorskiego. To Szpital Specjalistyczny im. F. Ceynowy w Wejherowie, Szpital Morski im. PCK w Gdyni, Szpital św. Wincentego a Paulo w Gdyni, Centrum Medyczne Smoluchowskiego w Gdańsku.
Wcześniej przez sześć lat była dyrektorem Departamentu Zdrowia Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego.
Jolanta SOBIERAŃSKA-GRENDA nadzorowała placówki lecznicze, dla których podmiotem tworzącym jest samorząd województwa pomorskiego. Przeprowadzała konsolidację szpitali. Nadzorowała przekształcenia szpitali marszałkowskich w spółki prawa handlowego. Doradzała w procesie przekształcania i restrukturyzacji szpitali powiatowych.
Czy Jolanta SOBIERAŃSKA-GRENDA poprowadzi reformę publicznej służby zdrowia?
.Na wczesnym etapie kariery była sekretarzem powiatu i kierownikiem Biura Rady w Starostwie Powiatowym w Malborku.
Studia prawnicze ukończyła na Uniwersytecie Gdańskim. Skończyła też studia MBA dla Kadry Medycznej w Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie. W 2024 na UG obroniła doktorat w dziedzinie nauk społecznych, który dotyczył efektywności zarządzania i restrukturyzacji podmiotów leczniczych.
Jolanta Sobierańska-Grenda zastąpiła na stanowisku ministra zdrowia Izabelę Leszczynę. Ogłaszając tę zmianę, premier Donald Tusk powiedział o nowej szefowej Ministerstwa Zdrowia, że wprowadziła „mocną ręką ład i porządek” w szpitalach na Pomorzu. Dodał, że zarówno nowy minister, jak i koalicjanci dostali od niego „zapewnienie (…), że w najbliższych dniach ten resort przejdzie w ręce wyłącznie fachowców od zarządzania całym systemem ochrony zdrowia i że jedynym celem będzie poprawa sytuacji pacjentów”. „Powiem bardzo też brutalnie, nie poprawa sytuacji lekarzy, tylko poprawa sytuacji pacjentów” – dodał szef rządu.
Odchodzącej z resortu Izabeli Leszczynie nie udało się przeprowadzić reformy szpitalnictwa. Po przedłużających się pracach i konsultacjach 1 lipca rząd przyjął projekt przygotowany przez resort zdrowia, który zakłada elastyczne przekształcanie oddziałów i łączenie szpitali przez samorządy. Nad projektem pracuje Sejm. Szpitale mają być zachęcane do przekształceń, będą mogły dostać pomoc finansową pod warunkiem wdrożenia planów naprawczych.
To okrojona wersja propozycji, którą Leszczyna przedstawiła w lipcu 2024 r. Reforma miała sprawić, że szpitale będą efektywniej wykorzystywać zasoby, w tym kadry. Szpitalnictwo powiatowe miało zostać dostosowane do potrzeb wynikających z demografii – czyli starzejącego się społeczeństwa.
„Sto idei dla Polski. Zdrowie publiczne”
.Ochrona zdrowia obywateli jest najważniejszym obok zapewnienia im bezpieczeństwa zadaniem państwa – pisze prof. Andrzej M.FAL.
Jedynym sposobem sprostania tym wyzwaniom jest ustanowienie zdrowia publicznego rzeczywistym priorytetem państwa m.in. poprzez powołanie koordynatora działań wszystkich interesariuszy: ministerstw, samorządów, przedstawicieli ochrony zdrowia, nauki, pracodawców, świadczeniodawców, NGO, pacjentów. Dobrym, ale zbyt słabym sygnałem w tym kierunku jest ustawa o zdrowiu publicznym.
Styl życia odpowiada za ponad 50% zdrowotności społeczeństwa, a medycyna naprawcza tylko za 10%. Należy wyodrębnić znaczące środki na edukację i profilaktykę zdrowotną i zachęcać do rozwoju NGO i innych organizacji wspomagających w tym zakresie instytucje państwa.
Starzenie się społeczeństwa skutkuje zwiększaniem kosztów i zmianą struktury potrzeb opieki zdrowotnej. Istotnym problemem są przewlekłe choroby cywilizacyjne, w tym nowotwory. Biorąc pod uwagę specyfikę pacjentów, należy stworzyć dla nich szczególny system opieki, kompleksowo przyspieszający diagnostykę, ograniczający konieczną liczbę wizyt, opóźniający inwalidyzację, poprawiający HRQoL i jednocześnie zmniejszający koszty.
Zmiana demograficzna prowadzi też do zubożenia systemu poprzez zmniejszenie odsetka populacji w wieku produkcyjnym, czyli jedynych składkujących. W celu wzmocnienia strony przychodowej — przy zachowaniu konstytucyjnych zasad — należy stworzyć szczególne warunki dla osób pracujących (zmniejszy to ich absencję, zwiększy produktywność, zwiększy składkowanie do wspólnego systemu). Wielu pracodawców już dzisiaj inwestuje w zdrowie pracowników. Pilnie należy stworzyć zachęty (np. podatkowe) do upowszechnienia takich działań.
Również ze względów demograficznych należy zmienić profil inwestycji szpitalnych w Polsce. Potrzebne nam będą łóżka nie „ostre”, ale „długoterminowe” i „rehabilitacyjne”. Wymaga to bezzwłocznie przekierowania części środków bieżących na finansowanie tych łóżek, ale także znalezienia środków inwestycyjnych na utworzenie ich w wystarczającej liczbie.
Zatrzymać natomiast należy wzrost liczby łóżek „ostrych”, a finansowanie bieżące przesunąć do sektora pozaszpitalnego: POZ i specjalistyki. Wzmóc kompetencje POZ, ale jednocześnie zwiększyć nadzór nad realizacją jej zadań, gdyż jest to jedyny element systemu finansowany per capita.
Konieczne jest zrównanie praw i obowiązków podmiotów prywatnych i publicznych. Polskiego systemu nie stać na utratę jakichkolwiek środków inwestycyjno-organizacyjnych. Mamy mniej więcej 50% prywatnych podmiotów w lecznictwie szpitalnym i 17 z 19,5 tys. podmiotów wykonujących 92% świadczeń pozaszpitalnych. Należy pilnie opracować zmienione, transparentne warunki tworzenia stabilnego kontraktowania i właściwego nadzoru dla obu grup oraz partnerstwa publiczno-prywatnego.
Obecnie całość opieki zdrowotnej finansowana jest przez ok. 75 mld środków publicznych (NFZ, MZ) i ok. 35 mld środków prywatnych. Należy zdecydowanie uporządkować przekrój i zasadność wydatków publicznych (także przez ZUS, MPiPS) oraz zaproponować uporządkowanie strumienia wydatków prywatnych w postaci np. ubezpieczeń dodatkowych.
Tekst dostępny na łamach Wszystko co Najważniejsze: https://wszystkoconajwazniejsze.pl/prof-andrzej-m-fal-sto-idei-dla-polski-zdrowie-publiczne
