Od początku bardzo zależało nam na tym, żeby to nie był projekt oderwany od rzeczywistości, tworzony w zaciszu ministerialnych gabinetów. Chcieliśmy, by był on głęboko przemyślany, wypracowany wspólnie ze środowiskiem akademickim w atmosferze dialogu i szerokich konsultacji społecznych. Ten rodzaj partycypacji może przełożyć się na prawdziwy sukces reformy, ponieważ to w samym środowisku akademickim powstał oddolny ruch reformatorski.
Wspaniali wykładowcy, których interesuje nauczanie, najczęściej udają, że prowadzą badania, i udają, że publikują coś wartego publikacji, a wspaniali naukowcy, których całym życiem jest prowadzenie badań, udają, że uprawiają dydaktykę akademicką, choć wykonują tę czynność nie z powołania, lecz z konieczności, gdyż muszą odrobić swoją „pańszczyznę dydaktyczną”.
Od kilku miesięcy w Polsce toczy się dyskusja nad przyszłym kształtem polskiej nauki. Ten tekst jest pierwszym z serii, w której chcę opisać, jak to robią inni. A dokładniej: kto, co i jak.
