Piotr ORAWSKI
"Piękno muzyki (14). O Passacaglii Bacha słów parę, czyli o umieraniu i o tańczeniu"
To metafora dwóch ludzkich sytuacji: komunistycznego zniewolenia i ludzkiej kondycji jako takiej w konfrontacji ze śmiercią, z losem, z naszym przeznaczeniem. Scena ta kończy się aktem samobójstwa, powieszenia, które zostało tam zobrazowane w sposób niemal fotograficzny.