2016

„W Europie wzmocni się antyeuropejski dryf nacjonalistyczny. Głęboko niechrześcijański. Gdyby zaś dokonano jakiegoś aktu terroru, to media elektroniczne swą gęstą i uproszczoną informacją dostarczą dodatkowego paliwa nacjonalistom. Proces odrywania Europy od jej korzeni będzie równocześnie pogłębiany — dzieje się tak przecież od wielu lat — przez lewicowych relatywistów” – pisze w prognozie na 2016 Rafał Dutkiewicz.

Rok 2016 będzie dla Polski ważny. I dlatego jest istotne, czy będzie to czas, w którym jako kraj będziemy udzielali odpowiedzi na najważniejsze wyzwania: demograficzne, cyfrowe, dotyczące demokracji. Jest też ciekawe, jak wpiszemy się w dekomponującą się mapę Europy. Czy my, Polska, będziemy uczestniczyli w tym redefiniowaniu Europy? Chciałbym. Ale to wymaga pracy z Europą, a nie zakompleksionego pohukiwania.

„Nie mam wątpliwości, że w wielu sprawach byłoby możliwe szerokie porozumienie. A każde z nich byłoby ważnym krokiem w tak bardzo nam potrzebnym procesie demonstrowania narodowej jedności i zdolności do stopniowego zastępowania politycznej nienawiści racjonalną troską o wspólną przyszłość” – prof. Michał Kleiber o wzmacnianiu tego, co nas łączy i nie skupianiu się na tym, co dzieli.

Trzy scenariusze rozwoju sytuacji w Polsce w 2016 roku. Od najbardziej koncyliacyjnej, poprzez demokratyczne zapasy w stylu wolnym, aż po ciężkie, metaliczne uderzenia kilofem w skorupę zmian. To, co czeka nas na pewno to dużo krzyku, hałasu, rwetesu, emocji. Polskę czeka na pewno najostrzejsza zmiana od 1989 r. Zmiana oczekiwana przez dużą część wyborców PiS, kontestowana przez znaczną część społeczeństwa. Którą drogą pójdzie Polska w 2016 roku?